“เอ๋...นั่น...” มาเรียมเปิดประตูเข้ามาในตัวบ้าน เธอเห็นพอวาเอนหลังพักอยู่บนเก้าอี้นอนทำด้วยหวายแต่ไม่ได้หลับ แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวแปลกใจถึงกับต้องขมวดคิ้วก็คือคนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียงนั่นต่างหาก
“อ๋อ...ฉันให้ลุงแสงกับพี่ยมช่วยกันจัดการเองล่ะค่ะ เพราะต้องทำความสะอาดบาดแผล ต้องเย็บแผลบนหัวด้วย ผมยาวพะรุงพะรังขนาดนั้นเดี๋ยวได้ติดเชื้อตายพอดีค่ะ” พอวาไขข้อข้องใจโดยที่มาเรียมไม่ต้องตั้งคำถาม
“ฉันคิดว่าไม่ใช่เขาเสียอีก” ร่างเล็กเดินเข้ามาโดยไม่พยายามมองไปทางแดนสรวง ไม่อยากให้พอวาคิดว่าเธอกำลังสนใจรูปโฉมใหม่ของเขา
“คุณมาเรียมอ่านหนังสือไหมคะ อยากอ่านเล่มไหนหยิบไปได้เลย ฉันขอตัวอาบน้ำก่อน เมื่อกี้เผลองีบไปซะได้” พูดพลางพอวาก็ลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ เหมือนอย่างเคย เธอบิดตัวให้พอคลายเมื่อยแล้วเดินเข้าห้องนอนส่วน
