“ยังตกใจอยู่เหรอคะ หน้าซีดเชียว” พอวานั่งลงข้างๆ ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนแคร่ใต้ถุนบ้านพักของเธอก่อนแล้ว
มาเรียมหันมองด้วยแววตาสับสนและหวั่นวิตก ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าขาวซีด ที่เคยเปล่งปลั่งเป็นธรรมชาติ
“นิดหน่อยค่ะ ฉันไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
“แดนยังไม่พ้นขีดอันตรายเสียทีเดียว แผลอาจอักเสบจนเขาเป็นไข้ คืนนี้เราต้องคอยระวัง ฉันกลัวแผลเขาจะติดเชื้อด้วย”
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ”
“พวกเขามียา และไม่ได้มีแผลฉกรรจ์เหมือนแดน เดี๋ยวฉันจะไปตรวจให้อีกทีรอพวกเขาอาบน้ำอาบท่าให้เสร็จเสียก่อน” คุณหมอสาวตอบนิ่งเนิบเหมือนกับไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ทั้งที่พวกเขาเป็นกลุ่มก่อการร้าย และไปทำเรื่องผิดกฎหมายกันมา
“มีบางคน...ไม่ได้กลับมา”
“นั่นแสดงว่าพวกเขาจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว” คนตอบผลุบตาต่ำลงเล็กน้อยเหมือนคำพูดนั้นทิ่มแทงไปถึงความรู้สึก
