โฮ่วหรงเข่อยกยิ้ม และเอ่ยว่า
“องค์หญิงกล่าวถูก หากเป็นแผนตามเดิม หวังเทาย่อมไม่ออกจากพื้นที่ แต่ตอนนี้ข้าจะส่งคนไปแจ้งข่าวเขาว่า เรามีข้อตกลงพิเศษ ทั้งทางการค้า และขุมทรัพย์สกุลเฉิง”
ยามนั้นลู่ซินเหว่ยส่ายหน้าไม่เห็นด้วย และใจพะวงถึงซานเกอ
“สิ่งที่แม่ทัพโฮ่วกล่าวมีเหตุผล แต่ข้าไม่ปรารถนาหลอกลวงผู้อื่น ที่สำคัญขุมทรัพย์นั้น เป็นสมบัติของคนบนเกาะเผิงหนาน ย่อมไม่อาจนำมาใช้เป็นข้อต่อรอเรื่องนี้”
“องค์หญิงเก้า... เชื่อแม่ทัพโฮ่วเถิด เราต้องทำให้พวกเขาหลงเชื่อในเรื่องนี้ จากนั้นข้าจะทำให้กองทัพหน้าพวกเขาติดโรคระบาด เมื่อกำลังอ่อนแอลง เราย่อมได้ชัยชนะ”
คำพูดเฮาตั๋วทำให้ขนหลังต้นคอลู่ซินเหว่ยลุกชัน นางไม่ชอบใช้วิธีสกปรก แต่ยามนี้ ทัพที่รวบรวมมาได้ ทั้งทางบก กับทางเท้า มีเพียงไม่ห้าหมื่นนาย มิอาจเทียบกับคนของรัชทายาทแล้ว ซึ่งวางกำลังไว้ร่วมแสนคน!
“ขันทีเฮา เจ้าเหี้ยมโหดถึงเพียงนี้”
เฮ
