เสพติดรักมาเฟีย

3 จำไม่ได้

ราวกับโลกทั้งใบของเธอหยุดเคลื่อนไหวลงเมื่อได้ยินชื่อของชายหนุ่มที่เธอรอคอยมานานหลายปีออกจากปากของชายขี้เมา หัวใจเต้นแรงไม่ต่างจากแผ่นดินที่กำลังสั่นไหวอยู่หลายริกเตอร์

แม้ไม่เห็นหน้าค่าตาคนข้างหลัง หากแต่วิธีการพูดและน้ำเสียงโทนนั้นอดทำให้คิดไม่ได้เลยว่าเขาคือ…คนๆ นั้น

“กลับกันเถอะครับนาย” ด้วยความไม่อยากให้เจ้านายเสียโอกาสในการเจรจาขอทำธุรกิจร่วมกับคนตรงหน้า จึงพยายามเกลี่ยกล่อมให้เจ้านายยอมถอยออกมา

“ขอโทษที่เสียมารยาท ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ” ชายขี้ขยับเรียวปากพูดขึ้น

“ถ้ารู้แล้วก็กลับไป อย่ามากร่างแถวนี้” ชายหนุ่มที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แววตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเย็นชาทำให้ชายขี้เมาทำอะไรไม่ถูกนอกจากยอมถอยออกมาแต่โดยดี

คนตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตัวเองควรไปต่อกรด้วย ไม่มีใครไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ อลัน ลูกชายคนเดียวของออสติน ที่เกิดในตระกูลมาเฟียเก่าแก่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว และสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน

ถ้าอยากรอด ต้องยอมเป็นฝ่ายถอย…

“….” เธอมองรองเท้าสีดำที่เคลื่อนมายืนข้างๆ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อมองเจ้าของรองเท้า ทว่าไม่ทันที่สายตาจะสะท้อนใบหน้า เขาก็ก้าวเท้าเดินออกไปก่อนทำให้เธอมองเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างของเขาเท่านั้น

เธอตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินตามผู้ชายคนนั้นไปด้วยความคาดหวัง พอเดินมาถึงทางแยกของไนต์คลับ เธอก็คลาดกับเขาเสียแล้ว

“ไปไหนแล้ว…” เธอพึมพำคนเดียวเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินคอตกออกไปจากตรงนั้นด้วยความความผิดหวัง ทั้งที่ไม่รู้ว่าใช่คนที่หมายถึงหรือเปล่าแต่กลับคาดหวังไว้สูงแล้วว่าคือคนนั้น

จังหวะหมุนตัวเตรียมเดินออกไป สายตาปะทะเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่าที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมลงมาสามเม็ดของใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แขนเสื้อถูกพับขึ้นเผยให้เห็นรอยสักอยู่แขนข้างขวา มือทั้งสองล้วงกระเป๋าอยู่

เธอไล่มองตั้งแต่แผงอกของเขาคนตรงหน้าขึ้นมายังใบหน้า ทันทีที่สบตากับเขาคนนั้น หัวใจที่นิ่งสงบและห่อเหี่ยวได้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

“พี่อลัน…” เวลาที่ผ่านไปหลายปี ไม่ได้ทำให้เธอลืมใบหน้านิ่งเฉยและแววตาเย็นชาคู่นั้นได้ แม้ใบหน้าและร่างกายเขาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่เธอก็ยังจำเขาได้

เขาไม่ใช่แค่อลันผู้ชายที่เธอแอบรักในรั้วโรงเรียน แต่ยังเป็นชายหนุ่มที่นั่งจูบกับผู้หญิงคนก่อนหน้านี้ที่เธอสบตาด้วย…

“ตามมาทำไม”

เสียงนี้…นานแล้วที่ไม่ได้ยิน

“คือว่า…” พอได้เผชิญหน้าจริงๆ ก็ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรกับเขา

อลันมองเบลินดาด้วยแววตานิ่งเรียบ ก่อนจะละสายตาไปจากใบหน้าสวยละมุนแล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมเอื้อนเอ่ยอะไร

“คือว่า…ขอบคุณนะคะ” เธอหมุนตัวกลับไปมองเขาแล้วโพล่งออกมา นั่นทำให้เขาหยุดชะงักสองเท้า ค่อยๆ หันกลับมามองเธอ

“เรื่องอะไร”

“เรื่องที่ช่วยจากผู้ชายคนนั้นไงคะ”

“แล้วยังไง?”

“เอ่อ…มะ..ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากขอบคุณที่ช่วย ถ้าไม่ได้พี่อลัน ป่านนี้คงแย่แล้ว”

คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นสูงเมื่อชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากของหญิงสาวตรงหน้า ความสงสัยทำให้อลันขยับเรียวปากถาม

“รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

“พี่อลันจำเบย์ไม่ได้เหรอคะ?”

“จำไม่ได้” อลันตอบกลับทันที เพราะจำอีกฝ่ายไม่ได้จริงๆ

“ถะ…ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มเจื่อน ไม่แปลกที่เขาจะจำไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้สำคัญหรือมีความพิเศษอะไรสำหรับเขามากมาย มิหนำซ้ำยังบินไปเรียนต่างประเทศนานหลายปี…จำได้สิคงเป็นเรื่องแปลก

“เดี๋ยว”

“คะ?” เธอหันกลับไปหาเขาพร้อมขานรับ

“เธอยังไม่ตอบฉัน ว่่ารู้จักชื่อของฉันได้ยังไงเลย”

“พี่อลันเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเบย์ตอนมัธยม เคยช่วยเบย์จากนักเลงที่เข้ามาลวนลาม แล้วพี่อลันก็บินไปเรียนต่างประเทศตอนมอหก”

“จำไม่ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันนานมาแล้ว พี่อลันจำไม่ได้คงไม่แปลก”

อลันพยักหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้เบลินดายืนมองตามแผ่นหลังตัวเองอยู่คนเดียว หญิงสาวมองตามรุ่นพี่สมัยเรียนที่เคยแอบรักจนกระทั่งเขาหายลับสายตาไป

ถึงเขาจำเธอไม่ได้ แต่อย่างน้อยเธอก็ได้เจอเขาอีกครั้ง…

ความรู้สึกที่มีต่อเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง สิ่งหนึ่งที่อยากรู้เกี่ยวกับตัวเขาก็คือ ตอนนี้เขามีคนเจ้าของหัวใจแล้วหรือยัง เพราะปัจจุบันเขาดูดีแถมยังมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามดีมากๆ นี่เลยทำให้เธออดคิดไม่ตกเลยว่าเขา…อาจมีเจ้าของหัวใจแล้ว