2 เสียงที่คุ้นเคย

1099 Words

หลายปีต่อมา “ดึกมากแล้วนะน้องเบย์ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านอีก” “คืนนี้เบย์ทำโอทีแทนกายน่ะค่ะพี่มิล” เธอหันไปตอบกลับเจ้าของประโยคนั้น มิล พี่คนสนิทที่เธอเคารพและรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่ง ทุกคนที่นี่รู้จักในนามของแม่เล้า เพราะมิลทำหน้าที่ช่วยประสานผู้หญิงสวยๆ ให้กับเสี่ยรวยๆ ที่เข้ามาใช้บริการหาความสุขกับสาวสวย “กลับเถอะ เดี๋ยวพี่ให้เด็กมาทำต่อเบย์เอง” มิลขยับเรียวปากสีแดงสดพูด สายตาดุจนางพญาจ้องมองเบลินดาด้วยความสงสารปนเอ็นดูในเวลาเดียวกัน หลายเดือนก่อนเบลินดามาขอทำงานด้วย ซึ่งเจ้าตัวก็รู้ดีว่ามันคืองานอะไร แต่ก็ดึงดันจะทำให้ได้เพราะต้องการใช้เงินจำนวนมากเพื่อเอาไปใช้หนี้ให้ทางบ้าน ด้วยความสงสารและเอ็นดูจึงรับเบลินดามาทำงานด้วย โดยให้ทำในหน้าที่อื่นที่ไม่ใช่งานอย่างว่า “ใกล้เสร็จแล้วค่ะพี่มิล” “พี่เห็นเบย์ทำงานโดยไม่มีวันหยุดพัก ถามจริง ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?” “เหนื่อยค่ะ แต่เบย์ต้องทำ” เธอเงยหน้าขึ้นไปตอบด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเหนื่อยก็พัก เกิดเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง ร่างกายของเบย์ไม่ได้ไหวตลอดเหมือนใจเบย์หรอกนะ” “ขอบคุณพี่มิลมากๆ นะคะที่เป็นห่วง แต่เบย์ยังไหว” “อืม พี่ไปก่อน ทำงานเสร็จแล้วมาหาพี่ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งบ้าน กลับบ้านตอนกลางคืนคนเดียวมันอันตราย” “ค่ะ” เธอตอบกลับสั้นๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาหน้าที่ของตัวเองต่อ หลังจากเสร็จจากตรงนี้ เบลินดาออกมาทำหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกข้างนอก โดยมีแมสก์สีดำปกปิดครึ่งหน้าเอาไว้เพราะเป็นกฎของทางไนต์คลับสำหรับพนักงานเสิร์ฟไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เธอเดินมาเก็บเครื่องดื่มในโซนวีไอพีของไนต์คลับ ระหว่างกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะ สายตาเหลือบเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนั่งจูบกันอยู่โต๊ะของโซนวีไอพีในมุมหนึ่งโดยมีผู้หญิงนั่งบนตักผู้ชาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นภาพนี้ ยอมรับว่าตอนแรกตกใจเล็กน้อย พอนานวันก็มองเป็นเรื่องปกติและเริ่มชิน ไม่ทันจะชักสายตากลับ สายตาคมเข้มของผู้ชายคนนั้นก็พลันมามองเธอทั้งที่ยังจูบกับผู้หญิงบนตักอยู่ “!!!!” หัวใจเธอกระตุกเบาๆ ในวินาทีสบตากับเจ้าของนัยน์ตาดำขลับทรงเสน่ห์ หากแต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา เขายังคงไม่หลบสายตา ไม่รู้อะไรทำให้เธอยืนสบตากับเขาเนิ่นนานขนาดนี้ รู้สึกคุ้นเคยแววตาคู่นั้นอย่างบอกไม่ถูก… ยิ่งมองยิ่งคุ้นเคย ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไม่อยากคิดไปเองว่าแววตาคู่นั้นคือของคนที่เธอเคยมอบหัวใจให้ เธอตัดสินใจเป็นฝ่ายหลบแววตาเย็นชาคู่นั้น ก้มหน้าหยิบถาดเครื่องดื่มขึ้นแล้วหมุนตัวเดินออกไป แต่ทว่า… ปึก! เคร้ง! ชายคนหนึ่งที่เมามายเดินเซมาชนโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเช่นกันว่าเขาเดินมา ทำให้ขวดเปล่าของเครื่องดื่มและแก้วกระทบกับพื้นจนแตกละเอียด “เดินยังไงวะ! ไม่แหกตาดูคนรึไง” ชายเมาต่อว่าเบลินดาด้วยความไม่พอใจ “ขอโทษค่ะ…” เธอก้มหน้าขอโทษเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องใหญ่ ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อเก็บเศษแก้วที่กระจายเกลื่อนพื้น หมับ “อ๊ะ!” เธออุทานเสียงหลงเมื่อถูกจับทึ้งเส้นผมให้เงยหน้าขึ้นโดยชายขี้เมา “ปะ…ปล่อยนะคะ” “ขอโทษอย่างเดียวมันพอเหรอ?” “แล้วคุณต้องการอะไร” ชายขี้เมากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปถอดแมสก์ของเบลินดาออก ทำให้ใบหน้าสวยหวานปรากฏต่อสายตา นั่นยิ่งทำให้ชายขี้เมาพึงพอใจในความสวยของหญิงสาว “สวยเหมือนกันนิ ถึงว่าทำไมที่นี่ให้พนักงานเสิร์ฟใส่แมสก์ตลอดเวลา เพราะปกปิดความสวยไว้นี่เอง” “ฉะ…ฉันเจ็บ ปล่อยฉันก่อนนะคะ” “คืนนี้ไปต่อกันไหมคนสวย?” “ฉันเจ็บ…” เธอพยายามแกะมือชายขี้เมาที่จิกทึ้งเส้นผมตัวเองอยู่ออกด้วยความยากลำบาก เพราะเขาจับแน่นจนเส้นผมจะหลุดออกจากหนังศีรษะเธออยู่แล้ว ตอนนี้สายตาบางคนเริ่มมองมาที่ชายขี้เมาคนนี้และเธอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย เพราะชายคนนี้เป็นนักธุรกิจชื่อดังและมีอิทธิพล มิหนำซ้ำยังมีลูกน้องตามประกบตลอด “ปล่อยผู้หญิง…” เสียงนี่มัน…รู้สึกคุ้นหูพิกล วินาทีที่ได้ยินเสียงนั้น หัวใจที่นิ่งสงบของเธอก็พลันเต้นแรง ภาพในอดีตที่จัดเก็บไว้ในความทรงจำถูกขุดขึ้นมาฉายในหัว เธอมองไม่เห็นเจ้าของเสียงนั้น เพราะเขายืนอยู่ข้างหลังเธอ ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงนั้นเหลือเกิน… “มึงเป็นใคร มาแส่อะไร” “ก็แค่เห็นแล้วมันขัดตา” ตึกตัก ตึกตัก นี่คือเสียงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากขั้ว ถึงไม่เห็นหน้า แต่วิธีการพูดรวมถึงประโยคที่อีกฝ่ายเปล่งออกมา ช่างเหมือนกับ…เขาคนนั้น “ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ก็อย่ามายุ่ง” “แค่ไม่ชอบเวลาเห็นผู้หญิงโดนรังแก” “ไอ้นี่แม่งวอนซะ…” “นายครับ! อย่าครับ…” ลูกน้องของชายขี้เมาเข้ามาปรามพร้อมดึงตัวเจ้านายที่ปรี่ไปกระชากคอเสื้อเจ้าของประโยคนั้นออกมา “อย่ามาห้าม กูจะเอาเลือดปากมันออก!” “กลับเถอะครับนาย คนๆ นี้ไม่ใช่คนที่นายควรมาต่อกรด้วย” พอลูกน้องชายขี้เมาพูดจบ ก็ได้กระซิบบางอย่างให้เจ้านายของตนได้รับรู้ พอชายขี้เมารับรู้ ใบหน้าก็เริ่มถอดสีอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษ ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณ…คุณอลัน” “….” ชื่อที่ชายขี้เมาเปล่งออกมา ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงหนักกว่่าเดิมหลายเท่า อลัน จะใช่อลันคนเดียวกับที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายปีหรือเปล่านะ… ภาวนาขอให้ใช่เขา คนที่เธอเฝ้ารอมานานหลายปี หากไม่ใช่เขาอย่างที่คิดไว้ เธอคงผิดหวังมากไม่น้อย เพราะตอนนี้…เธอกำลังคาดหวังให้เป็นเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more