11 วาดฝันไว้แบบไหน?

1611 Words

“ยัยเบย์! อยู่ตรงนี้นี่เองนึกว่าหายไปไหน” เสียงของหมั่นโถวทำให้เบลินดาพลันสายตาไปมอง เพื่อนสนิทสาวเดินตรงเข้ามาหาด้วยแววตาเป็นห่วง เพราะก่อนหน้านั้นตามหาเบลินดาจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ เริ่มกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไร แต่พอเห็นว่ายังปลอดภัยดีก็รู้สึกโล่งใจ “แกถ่ายรูปกับนักแข่งในดวงใจเสร็จแล้วเหรอ?” “ไม่ได้ถ่ายอะ เพราะไม่เห็นแกเลยออกมาตามหา” ตอนแรกตั้งใจจะถ่ายรูปกับนักแข่งในดวงใจ แต่พอมองไม่เห็นเบลินดาก็เลยตัดสินใจไม่ถ่ายรูปกับนักแข่งในดวงใจแล้วออกมาตามหาเพื่อนสนิท “พอดีไบร์ทโทรมาน่ะ แล้วตรงนั้นมันเสียงดังไม่ค่อยได้ยิน ฉันเลยออกมาคุยตรงนี้” เธอเลือกที่จะโกหกหมั่นโถว เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทเป็นห่วงไปมากกว่านี้ “ฉันนึกว่ามีใครฉุดแกไปซะอีก เป็นห่วงแทบแย่” “ขอโทษที่ไม่ได้บอก เห็นแกกำลังมีความสุขกับนักแข่งในดวงใจเลยไม่อยากเข้าไปขัด” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วนี่อยากกินอะไร เดี๋ยววันนี้เลี้ยงเอง เนื่องในโอกาสที่แกพาฉันมาดูรถแข่ง” “อะไรก็ได้ ฉันได้หมดเลย” “ถ้าอย่างนั้นไปกินราเมนดีไหม?” “ราเมนก็ได้” “งั้นไปกันเลย” หมั่นโถวพูดจบก็จูงมือเบลินดาเดินออกไปจากตรงนี้ตรงไปยังลานจอดรถ จังหวะที่สองสาวกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนพลันสายตาไปมองแล้วชะงักมือที่กำลังเปิดประตูรถเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนครับ” เบลินดาทำหน้างงเล็กน้อย เจ้าของเสียงดังกล่าวคือชายหนุ่มที่นั่งชมการแข่งขันข้างกายตัวเอง ทว่าตอนนี้เขากำลังเดินตรงมาหา “จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากขอไลน์คุณเบลินดา” “เอ่อ…” เธอหันไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่อีกฝั่ง หมั่นโถวไหวไหล่เล็กน้อย ทว่าริมฝีปากก็ลอบยิ้มเล็กๆ “ผมแค่อยากทำความรู้สึกกับคุณเบลินดาให้มากกว่านี้น่ะครับ” “ไลน์เหรอคะ?” “ใช่ครับ” เบลินดาชั่งใจพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากชายคนตรงหน้ามาเพื่อพิมพ์ไอดีไลน์ตัวเอง ไม่ทันไม่ทันที่มือเล็กจะจับโทรศัพท์มา เสียงแรงปะทะบางอย่างที่ดังขึ้นก็เรียกความสนใจให้หญิงสาวพลันสายตาไปมอง โครม!!! “ไอ้ดิน! ปอร์เช่มึงโดนชนท้าย” “บ้าฉิบ!” ชายหนุ่มตรงหน้าเบลินดาจากยิ้มระรื่นก็พลันหัวเสียทันควัน รถที่เพิ่งถอยมาหมาดๆ ไม่กี่วันถูกชนท้ายจนบุบ เจ้าของรถปอร์เช่เดินตรงไปยังรถหรูสีดำแล้วใช้มือทุบกระจกรถฝั่งคนขับด้วยความโกรธจัด กระจกที่ติดฟิล์มดำสนิทค่อยๆ ลดลงจนปรากฏใบหน้าคนขับ “มีอะไร” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามนิ่งๆ ราวกับทองไม่รู้ร้อน เสมือนว่าสิ่งที่ตนตั้งใจทำลงไปเมื่อกี้คือเรื่องเล็กน้อย “คุณขับรถชนท้ายรถของผม คุณจะรับผิดชอบยังไงคุณอลัน” เจ้าของการกระทำนี้คืออลัน ตอนแรกจากโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า แต่พอรู้ว่าเป็นใคร ความโกรธที่สะสมมาก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความกลัว “หึ รถสวยดีนะ แต่เสียดาย…จอดผิดที่” มาเฟียหนุ่มตอบกลับชายเจ้าของรถ แล้วสายตาเบนไปมองเบลินดาด้วยแววตานิ่งเรียบ “แล้วสรุปคุณจะรับผิดชอบค่าเสียหายไหม?” ชายเจ้าของรถเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่มีใคนไม่รู้จักอลัน เพราะรู้จักถึงได้เกรงกลัวอีกฝ่ายขนาดนี้ อลันเอื้อมมือไปหยิบเช็คเงินสดแล้วเขียนจำนวนเงินลงไป ก่อนจะใช้สองนิ้วคีบเช็คเงินสดแล้วยื่นให้ชายเจ้าของรถที่ตัวเองเพิ่งขับชนท้ายจนพังยับเยิน “ค่าซ่อม” เจ้าของรถปอร์เช่รับมา พอเห็นจำนวนเงินก็ทำหน้าอึ้ง เพราะค่าซ่อมที่อีกฝ่ายเขียนลงบนเช็คมันมากเกินราคาซ่อมจริงหลายเท่า อลันเปิดประตูรถที่พังยับเยินจากการขับชนท้ายรถออกแล้วแล้วก้าวขาลงมา จากนั้นเดินตรงไปยังรถเฟอร์รารี่หรูที่จอดรออยู่ไม่ไกล ระหว่างเดิน สายตาคมเข้มพลางเบนไปมองเบลินดาซึ่งยืนมองตัวเองอยู่เช่นกัน “….” เธอมองอลันที่เดินผ่านหน้าไป การกระทำอุกอาจของเขาก่อนหน้านั้นถูกขุดขึ้นมาฉายในหัว นั่นทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า “แค่พี่อลันเดินผ่าน ถึงกับหน้าแดงซ่านเลยเหรอหืม” หมั่นโถวเอ่ยแซวเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้ม “พวกเราไปกันเถอะ” เธอพูดพร้อมเปิดประตูรถของหมั่นโถวออกแล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งอยู่ภายใน ไม่วายจะแอบเบนสายตามองไปยังอลันที่เพิ่งก้าวขึ้นรถหรูไป “มองขนาดนั้น ให้ฉันขับตามพี่เขาไปด้วยเลยไหม?” “เลิกแซวได้แล้ว” “ไม่เจอพี่อลันตั้งหลายปี คิดถึงพี่เขาไหม?” “ฉันพยายามจะตัดใจจากเขาอยู่” “ทำไมล่ะ?” หมั่นโถวถามอย่างไม่เข้าใจ อลันคือรักแรกของเบลินดา แถมยังเป็นรักครั้งแรกที่คลั่งรักมากอีกด้วย ไม่เคยได้ยินคำว่า ‘ตัดใจ’ หลุดออกมาสักครั้ง นับว่านี่เป็นครั้งแรก “เขา…อันตรายเกินไป” “ฉันว่าพี่อลันดูแบดบอยขึ้นนะ แกไม่ชอบเขาในแบบนี้เหรอ?” “ฉันว่าเขาดูไม่เหมือนเขาคนเดิมที่เคยรู้จัก ดูร้ายกาจและน่ากลัวจากเมื่อก่อนมาก” “ยังไง?” “เขาดูไม่เหมือนฮีโร่คนเดิมของฉันในตอนนั้น” “แกเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ฮีโร่จะเลือกปกป้องคนทั้งโลก แต่ตัวร้ายจะเลือกทิ้งคนทั้งโลกเพื่อมาปกป้องคนที่ตัวเองรัก” “แต่พี่อลันเขาไม่ได้รักฉันสักหน่อย” “มันก็จริง แต่อนาคตมันก็ไม่แน่นอนหรอกนะ บางที…แกกับพี่อลันอาจจะได้แต่งงานกันในอนาคตก็ได้” “แกคงอ่านนิยายมากเกินไป นี่ชีวิตจริง ไม่ใช่เรื่องจริงที่อิงมาจากนิยาย” หมั่นโถวไม่ตอบ นั่งขับรถแล้วอมยิ้มกริ่ม ส่วนเบลินดาหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดเช็กโซเชียล @20:30 น. แกร๊ก เธอเปิดประตูห้องนอนตัวเองออก วางกระเป๋าสะพายลงเตียงนอน เสียงแจ้งเตือนข้อความจากไลน์ทำให้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อดูว่าใครส่งข้อความมาหา ไบร์ท: คืนนี้ค้างคอนโดเพื่อนนะ ไม่ต้องรอ เธอพิมพ์ตอบกลับน้องชาย ก่อนจะตั้งท่าเตรียมวางโทรศัพท์ลง ทว่ากลับมีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ครืด ครืด~ เธอชั่งใจพักหนึ่งว่าควรปัดหน้าจอรับสายดีไหม แต่ด้วยความอยากรู้จึงตัดสินใจรับสายเจ้าของเบอร์แปลก “ฮัลโหล…” (ดูเหมือนว่าเราสองคนมีเรื่องต้องคุยกันหน่อยนะ…เบลินดา) น้ำเสียงเข้มคุ้นหูที่ดังเข้ามาทำให้หัวใจนิ่งสงบพลันเต้นแรง เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูก เพราะเจ้าของเบอร์แปลกนี้คืออลัน ไม่รู้ว่าเขาเอาเบอร์เธอมาจากไหนทั้งที่ไม่เคยให้เบอร์แก่เขา “พี่อลันรู้จักเบอร์เบย์ได้ยังไงคะ” (ไม่สำคัญว่าฉันรู้ได้ยังไง มันสำคัญที่…เธอจะมาหาฉันก่อนสามทุ่มรึเปล่า) “เบย์ไม่ไป” เธอปฏิเสธอย่างรวดเร็ว (หึ แน่ใจเหรอที่พูดแบบนี้?) “ทำไมเบย์จะพูดไม่ได้ล่ะคะ” (อยากรู้เหตุผลไหมล่ะสาวน้อย) ปลายสายเหยียดยิ้ม ก่อนจะเดินตรงไปยังบุคคลหนึ่งแล้วแนบโทรศัพท์ในมือใส่หูคนๆ นั้น (เบย์…) “!!!!” หัวใจเธอกระตุก เสียงสั่นที่เปล่งออกมา แม้เพียงสั้นๆ แต่ทว่าเธอก็สามารถจำได้ขึ้นใจ…เสียงพ่อของเธอ (ทีนี้รู้เหตุผลรึยัง?) “ทำไมพ่อเบย์ถึงอยู่กับพี่อลัน!” (บอกแล้วไง ถ้าอยากรู้ให้มาหาฉัน) “พี่อลันใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ทำให้เบย์ยอมออกไปหาอย่างนั้นเหรอคะ?” (ตอนแรกก็กะว่าจะฉุดมาเอง แต่บังเอิญโชคชะตาดันเข้าข้าง เลยไม่ต้องเสียเวลาให้คนของฉันไปฉุดมาให้เหนื่อย) “พี่มัน…เลว” เธอกล้ำกลืนฝืนพูดคำว่า ‘เลว’ ด้วยความเจ็บปวด ชายคนที่เธอรักมากจนหมดหัวใจ บัดนี้กลับกลายเป็นปีศาจร้ายไปเสียแล้ว (ก็ถึงถามไง ว่าก่อนหน้านั้นเธอวาดฝันฉันไว้แบบไหน ถึงได้ดู…ผิดหวังในตัวฉันมากขนาดนี้) “….” (พอฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอวาดฝันเอาไว้ ก็เลยผิดหวังว่าอย่างนั้น?) “จะให้เบย์ไปเจอที่ไหน” (ตอนนี้คนของฉันน่าจะถึงหน้าบ้านเธอแล้ว) ประโยคนั้นทำให้เธอรีบวิ่งไปเปิดผ้าม่านตรงระเบียงห้องนอนออกเพื่อดูว่าใครคนของอลันอยู่หรือเปล่า แสงไฟจากหน้ารถหรูสาดส่องไปทั่วถนนหน้าบ้าน ทำให้เดาว่านั่นคงเป็นรถของคนของอลัน (คนของฉันจะพาเธอมาเอง) “ไหนบอกว่าจะไม่ฉุดไงคะ แล้วที่ทำอยู่มันแตกต่างจากฉุดตรงไหน?” (ถ้าฉุดเธอจะขัดขืน แต่ถ้าไม่ฉุด เธอจะยินยอมมาเอง) เธอมองไปยังรถหรูคันนั้น ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วเดินออกไปจากห้องนอนโดยไม่ลืมตัดสายจากเขา ครั้งหนึ่งเคยมอบความรู้สึกดีๆ ให้กับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ในวันนี้เขากลับทำให้ความรู้สึกดีๆ เหล่านั้น…ค่อยๆ เลือนหายไปด้วยการกระทำของเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more