14
“เก็บคำขอโทษของมึงไปบอกยมบาลเถอะ” น้ำเสียงและแววตาของเมืองแมนไร้ความเมตตา “ถ้าสามวันแล้วมึงยังรอดกูจะปล่อยมึงไป”
“พี่แมน ได้โปรดปล่อยผม พี่แมน ผมขอโทษ” ก้องภพหวาดกลัวจนน้ำตาไหล ยิ่งปลายเท้าสัมผัสน้ำทะเล ใจเขายิ่งเต็มไปด้วยความกลัวหลายเท่าตัว
“รำคาญเสียงฉิบหาย ไอ้เดชเอาผ้ามาปิดปากมันที แล้วคอยดูมันด้วยนะ อย่าให้หมาที่ไหนมายุ่งกับมัน ถ้ากูรู้ว่ามีใครคิดช่วยมันล่ะก็ กูจะจับโยนทะเลให้ฉลามกินเลยคอยดู”
ระหว่างเมืองแมนพูด เขามองไปยังอริศราที่หลบหน้าหลบตาพัลวัน
“ส่วนเธอ ตามฉันมา”
“จะพาฉันไปไหนคะ”
“ไม่ต้องถามมาก บอกให้ตามมาก็ตามมาสิ” เมืองแมนเริ่มมีน้ำโหกับคนมากคำถาม “ถ้าถามอีกครั้งล่ะก็ เจอแบบมันแน่”
อริศราหุบปากเงียบ ก้าวเดินตามเมืองแมนที่เดินไปตามทางเดินเล็กๆ ที่ลัดเลาะต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกเต็มสองข้างทาง หรือจะพูดว่าผ่านป่าก็ว่าได้ เส้นทางที่เดินคล้ายทำเป็นถนนที่แยกออกไปซ้ายและขวา ทว
