บำเรอรักนายหัวเถื่อน

10

10

“ไม่ล่ะ ฉันรอตรงนี้ดีกว่า” อริศราปฏิเสธทันที

“ถ้าเธอไม่ตามไป ฉันก็ไม่เอาของให้” ก้องภพพูดอย่างเป็นต่อ “เลือกเอานะ ฉันไม่มีเวลามาก ฉันต้องไปธุระ ถ้าเธอไม่อยากได้ก็ออกไปจากห้องของฉัน ถ้าอยากได้ก็ตามมาล่ะกัน”

ก้องภพชี้ทางเลือกให้อริศรา ที่แน่นอนว่าหล่อนเลือกเดินตามเขาไป ทว่าก็คอยระวังตัวหยิบสเปรย์พริกไทยมากำไว้ในมือ เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน หล่อนจะได้มีไว้ป้องกันภัย

อริศรามองก้องภพที่ก้มหาของในลิ้นชักตู้ไม้สามชั้นข้างเตียงอย่างไม่ไว้ใจ หล่อนทิ้งระยะห่างจากเขาพอสมควร คิดว่าหากก้องภพคิดทำอะไรไม่ดี หล่อนจะได้วิ่งหนีทัน

“ทำไมหานานจัง” เสียงอริศราดังขึ้น เมื่อเห็นว่า เขาหาของนานเกินไป

“ฉันจำได้ว่ามันอยู่ในลิ้นชัก แต่ทำไมหาไม่เจอ หรือว่าจำผิด” เขาตอบเชิงบ่น “เธอช่วยไปหาตรงตู้ข้างเตียงฝั่งนั้นทีสิ ฉันจะไปหาในลิ้นชักตรงตู้โชว์ เผื่อฉันจะจำผิดที่”

ก้องภพพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง อริศราเห็นว่าเขาเดินพ้นประตูไปแล้วจึงรีบเดินไปยังตู้ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง รื้อค้นหาเมมโมรี่การ์ด รีบหาจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ยิ่งอยู่นานอริศรายิ่งรู้สึกว่า ที่นี่ไม่ปลอดภัย

ซึ่งมันก็จริง ก้องภพมีความเจ้าเล่ห์อยู่มาก อริศราที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมกลโกงใดกับใครจึงรู้ไม่เท่าทันว่า ตอนนี้ก้องภพย่องเข้ามาในห้อง เดินมาหาตนที่ก้มหน้าก้มตาหาของที่ไม่มีอยู่ ลำแขนของเขาโอบรัดเอวคอดเล็กทางด้านหลัง

“ว้าย!” อริศราอุทานตกใจ แล้วยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่า ร่างของตนถูกเหวี่ยงไปบนเตียง “ไอ้คนชั่ว แกจะทำอะไรฉัน”

“จะทำอะไรน่ะเหรอ ก็จับเธอทำเมียน่ะสิ อยากรู้จังว่า เธอจะร้อนเหมือนว่าหรือเปล่า”

ก้องภพพูดขณะก้าวขึ้นมาบนเตียง อริศราไม่มีวันยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด หล่อนขยับตัวเพื่อหนีคนชั่ว ทว่ามือใหญ่คว้าจับข้อเท้าหล่อนแล้วดึงเข้าหาตัว อริศราก็ไม่ยอม หล่อนสะบัดตัว หยิบหมอนเขวี้ยงใส่หน้าก้องภพ แต่ดูเหมือนสิ่งที่ตนปาใส่หน้าเขาจะเบาเกินไป หล่อนจึงฝืนตัวไม่ขยับไปตามแรงลาก ทว่าแรงเท่ามดจะเทียบกับแรงผู้ชายคงไม่ได้ ในที่สุดหล่อนก็จนมุมเพราะตอนนี้ก้องภพนั่งคร่อมร่างเล็ก

“ปล่อยนะ ปล่อย” อริศราสะบัดตัว เล็บค่อนข้างยาวข่วนไปตามแขนของเขาจนอีกฝ่ายเกิดความเจ็บ จึงรวบมือทั้งสองข้างของหล่อนตรึงไว้เหนือศีรษะ

“ปล่อยให้โง่” ก้องภพพูดด้วยใบหน้าหื่นกระหาย “เธอไม่รู้หรอกว่า เวลาว่าอยู่บนเตียง ว่าร้อนมากแค่ไหน ทั้งร้อนทั้งเก่ง ส่ายร่อนจนฉันแทบทนไม่ไหว อยากรู้นักเชียวว่า เธอจะร้อนเหมือนพี่สาวเธอหรือเปล่า”

อริศราขยะแขยงกับคำพูดของก้องภพมาก แค่หน้าหล่อนยังไม่อยากมอง นี่เขาตั้งใจหาความสุขบนเรือนร่างหล่อน อริศราอยากจะอาเจียน ไม่อยากให้อีกฝ่ายสัมผัสใดๆ บนร่างกายตน ทางเดียวที่จะหนีรอดมือก้องภพคือ หาทางหนีออกไปจากที่นี่ แต่มันยากเหลือเกิน เนื่องจากตอนนี้หล่อนถูกกักอิสรภาพหมดทุกทาง ได้แต่ดิ้นและดิ้น

คนกำลังถูกปล้ำใจหายวูบ เมื่อใบหน้าของก้องภพโน้มต่ำลงมา ก่อนมาซุกไซร้อยู่ตรงลำคอระหง อริศราดิ้นรนสุดชีวิต ปากร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ และใช้จังหวะที่เขาเผลอกัดลงบนบ่ากว้างเต็มแรงกัดแบบไม่ปล่อย

“โอ๊ย!” ก้องภพถึงกับร้องจ๊าก ความโกรธที่ถูกทำร้ายแล่นพล่าน เขายืดตัวจนหลังตั้งตรง ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มขาวของอริศราสองครั้งติด “มึงเป็นหมาหรือไง กูอุตส่าห์จะไม่รุนแรงกับมึงแล้วนะ มึงยังจะมากัดกู ในเมื่อไม่ชอบเบาๆ ชอบรุนแรงกูก็จัดให้”

“โอ๊ะ!” อริศราถึงกับร้องไม่ออก หล่อนจุกไปทั่วท้อง ตามมาด้วยความเจ็บที่ทำให้ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืน ก้องภพชกลงบนท้องหล่อนสุดแรง คราวนี้หล่อนสิ้นฤทธิ์ ก้องภพยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ต่อต้านดิ้นรนเพราะนั่นหมายถึง เขาสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้สะดวก

“มึงเสร็จกูแน่ กูจะเอาทั้งเงิน ทั้งตัวมึง”

ช่างเป็นพูดน่าขยะแขยงยิ่งนัก อริศราอยากจะอาเจียนกับประโยคที่ได้ยิน และอยากลุกขึ้นวิ่งหนีไปให้พ้นมือคนชั่ว ทว่าหล่อนทำได้แค่คิด ตอนนี้ความเจ็บจุกส่งผลต่อร่างกาย ขยับเคลื่อนไหวแทบไม่ได้ แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องยังยาก

อริศรานอนมองใบหน้าก้องภพที่โน้มลงต่ำด้วยใจเต้นระทึก ภาวนาในใจขอให้มีใครเข้ามาในห้องนี้ มาห้ามปรามการกระทำของก้องภพ ทว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ คงไม่มีใครอื่นปรากฏตัว หล่อนคงหนีไม่รอดเงื้อมือก้องภพเป็นแน่ น้ำตาแห่งความเสียใจไหลอาบแก้ม อริศรามีความคิดหนึ่งว่า ก่อนรอให้คนอื่นมาช่วย หล่อนต้องช่วยตัวเองก่อน แล้ววิธีไหนที่จะทำให้ตนรอดพ้นจากนาทีเลวร้ายนี้ได้

ก้องภพที่คิดว่าอริศราสิ้นฤทธิ์ยิ้มเย็นซุกใบหน้าลงตรงซอกคอระหง เจ้าของลำคอน้ำตาปริ่ม พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทางนั้นเลย ตอนนี้หล่อนเป็นต่อก้องภพทุกอย่าง และกำลังเสียท่าให้กับชายใจชั่ว อริศราหวังลึกๆ ว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตน

ด้านนอกห้อง

เมืองแมนพร้อมลูกน้องอีกสามคน เดชา หนึ่งและฉัตรก้าวเดินออกมาจากลิฟต์โดยสารของคอนโด ทั้งสี่เดินมาตามทางจนพบเจอกับยุพินที่ยืนรอหน้าห้อง

“เธออยู่ข้างในห้องก้องค่ะ” ยุพินบอกเจ้านาย ยื่นคีย์การ์ดส่งให้

“ขอบใจมาก” เมืองแมนยิ้มให้ยุพิน ก่อนหันไปสั่งลูกน้อง “ไปลากคอมันกัน”

เมืองแมนกับพวกเดินต่อไปยังห้องของก้องภพ ไม่ถึงหนึ่งนาทีพวกเขาก็เข้ามายืนอยู่ในห้องชุดสุดหรูที่จากเดิมมันคือห้องชุดของปาริชาติ ทว่าเวลานี้เปลี่ยนมือไปเป็นของก้องภพ เมืองแมนมองไม่เห็นใครในห้อง เห็นเพียงแค่กระเป๋าสะพายของสตรีที่วางอยู่บนโซฟา เขาจึงเดาว่า เจ้าของกระเป๋าจะต้องอยู่ในห้องนอนกับก้องภพที่ประตูแง้มอยู่ เท้าใหญ่ของนายหัวจอมโหดก้าวเดินไปยังห้องนั้น เขาใช้เท้ากระแทกประตูให้เปิดกว้าง

“ไอ้ก้อง” เสียงอันแผดลั่น ทำให้ก้องภพหันมามองต้นเสียงแล้วต้องตกใจสุดขีด เมื่อเห็นเมืองแมนยืนจังก้าหน้าประตู โดยมีลูกน้องยืนอยู่ด้านหลัง รังสีอำมหิตที่ก้องภพสัมผัสได้ มันมากพอที่ทำให้ก้องภพหวาดกลัว รีบลุกห่างร่างอริศราที่นอนอยู่บนเตียงนอน