บทที่ 3

2440 Words

บทที่ 3 ในห้องนอน.. ก็อกก!! เสียงเคาะประตูห้องดังมาพร้อมเสียงเรียกของแม่ว่า “พาย นี่แม่กับพ่อเองนะ หนูเป็นอะไรหรือเปล่า พ่อกับแม่เข้าไปนะ” คุณอรอุมาร้องบอกลูกสาวคนเล็กที่เธอเห็นวิ่งขึ้นมาบนห้องนอนอย่างผิดสังเหตุ จนเธอกับสามีร้อนใจต้องขึ้นมาดูอาการของลูก “ค่ะแม่” แพรพายเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วลุกนั่ง แต่ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูเธอได้เอากิ๊บดาวที่หักใส่ไว้ในลิ้นชัก “เป็นอะไรหรือเปล่าลูก นี่ทำไมไม่เปิดหน้าต่างล่ะ อยู่มืดๆแบบนี้ได้ยังไง” อรอุมาเดินไปเปิดหน้าต่างทุกบานเพื่อให้อากาศถ่ายเท “พายไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” แพรพายไม่อยากสบตาพ่อแม่ จึงเดินก้มหน้าไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตรงหน้าต่าง สายตาอ้างว้างบอกความทุกข์ในใจ วัลลภขมวดหัวคิ้ว ถามลูกสาวคนเล็กว่า “มีอะไรไม่สบายใจเหรอลูก ไหนบอกพ่อสิ” “พ่อคะแม่คะ พายจะไปเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ต่างประเทศนะคะ ” แพรพายกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลจนตาแดง พลางเงยหน้าขึ้นมามองแม่กับพ่อสลับกันไปมา “ว่าไงนะลูก” อรอุมาเข้าไปนั่งข้างลูกสาวทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “พายไปสอบชิงทุนนักเรียนแลกเปลี่ยนของประเทศแคนนาดาไว้ค่ะ และพายก็สอบได้ทุนด้วย แต่ยังไม่มีโอกาสบอกพ่อกับแม่ ให้พายไปนะคะ พายสัญญาจะไม่เกเรและจะตั้งใจเรียนค่ะ” แพรพายขยับตัวหันไปจับมือของแม่ “แล้วลูกจะไปเมื่อไรล่ะ” วัลลภถามลูกสาวเสียงเครียดแม้จะรู้ว่าลูกเก่งที่สอบได้เอง ไม่รบกวนค่าใช้จ่ายของทางบ้าน แต่ลูกสาวของเขายังเด็กการจะไปอยู่ห่างไกลขนาดนั้นเขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี “ถ้าพ่อกับแม่อนุญาต พายจะเดินทางเดือนมีนานี่ค่ะ” แพรพายหันไปบอกพ่อด้วยวายตาอ้อนวอน “เดือนมีนาก็อีกสามเดือนข้างหน้านี่ ทำไมปุ๊บปั๊บอย่างนี้ล่ะ คิดจะไปก็ไป พ่อแม่จะเตรียมตัวทันเหรอ” อรอุมาดุลูกสาวคนเล็กที่ทำอะไรไม่บอก “นี่เป็นโครงการของโรงเรียนค่ะ มีการสอบชิงทุนและพายก็สอบได้แล้ว พายกำลังมาขอให้พ่อกับแม่เข้าไปคุยกับอาจารย์ใหญ่ค่ะ เพราะพ่อกับแม่ต้องเซ็นยินยอมด้วย” แพรพายเอาเอกสารที่เตรียมไว่ให้พ่อและแม่ดูว่าต้องเซ็นอนุญาต “พ่อสนับสนุนพายนะ ในเมื่อพายเก่งขนาดสอบได้เองแบบนี้พ่อคงไม่ขัดข้องอะไร แล้วพ่อจะเข้าไปคุยกับอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนก็แล้วกัน” วัลลภลูบหัวลูกสาวคนเล็ก คำพูดของวัลลภทำให้อรอุมาทำเสียงแข็งใส่สามี “พี่ลพ นี่พี่ก็บ้าจี้กับลูกเหรอคะ ยัยพายเพิ่งจะสิบห้าเองนะ จะไปอยู่ยังไงที่โน่นคนเดียว อีกอย่างการไปเรียนเมืองนอกก็ต้องเตรียมตัวให้นานกว่านี้นะคะ ไม่ใช่คิดจะไปพรุ่งนี้ก็ไปได้เลย” แพรพายมองพ่อแม่แล้วรีบบอกท่านทั้งสองว่า “มีเพื่อนที่โรงเรียนไปด้วยหลายคนค่ะแม่ และทางโรงเรียนก็ประสานครอบครัวทางโน่นให้เป็นอย่างดี” “ให้ลูกไปเถอะอร ลูกจะได้เรียนรู้โลกภายนอกบ้าง ไปแค่หกเจ็ดเดือนเองใช่ไหมลูก” วัลลภสนับสนุนลูกสาวคนเล็ก ถึงจะอยู่ไกลกันก็ตาม เมื่อสามีพูดอะไรไปแล้ว อรอุมาก็ไม่อาจขัดได้ เธอจึงพูดเสียงเบาว่า “พี่ลพ ก็อรเป็นห่วงลูกไงคะ” “ไม่เอาน่า ลูกเราไปเรียนนะไม่ใช่ไปอยู่เลย” วัลลภบอกภรรยา “งั้นอรตามใจพี่ค่ะ” อรอุมาถึงจะห่วงลูกสาวคนเล็กมากแค่ไหน แต่เธอก็เชื่อฟังคำพูดของสามี “พายดีใจจังค่ะ ที่พ่อกับแม่อนุญาต” แพรพายก้มหน้าเอ่ยขอบคุณพ่อแม่ หน้าเศร้าๆของลูกทำให้อรอุมาขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วถามลูกว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมทำหน้าหงอยๆอย่างนี้ล่ะ” “เปล่าค่ะ” แพรพายส่ายหน้าไปมาทั้งที่ก้มหน้าหลบสายตาพ่อแม่ “ไม่สบายหรือเปล่า” อรอุมาแตะหลังมือบนหน้าผากของลูกสาว “พายปวดท้องประจำเดือนค่ะ” แพรพายโกหกแม่ “อ้าว แล้วนี่พายกินยาแก้ปวดหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวแม่ไปเอายามาให้นะ” อรอุมาลุกขึ้นยืน “กินแล้วคะ” แพรพายจับมือแม่ไว้ก่อนที่แม่จะลุกไป “งั้นแม่พาไปนอนพักนะ” อรอุมาพยุงลูกสาว พาไปที่เตียง ด้านวัลลภ เมื่อเห็นลูกนอนขดตัวเหมือนกิ้งกือเหมือนเจ็บปวดมาก เขาก็พูดว่า “โอเค งั้นพ่อกับแม่ไม่กวนแล้วนะ นอนพักนะลูก” “ค่ะ” เมื่อพ่อแม่ออกจากห้องไปแล้ว แพรพายก็ร้องไห้ไม่มีเสียง มีเพียงน้ำตาแห่งความร้าวรานเท่านั้นที่ไหลอาบหางตาไม่ขาดสาย… เวลาเที่ยงคืน.. แพรพายลงมากินข้าว และกำลังเดินขึ้นห้อง ประตูบ้านก็ถูกเปิด แพรพายยืนเกาะราวบันได มองพี่สาวดูรู้เลยว่าหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของแสงเหนือ “พายช่วยถือกระเป๋าให้พี่ด้วย” แสงเหนืออุ้มแพรพรรณเข้าไปหาเด็กสาว พยักหน้าให้เธอมาเอากระเป๋าสะพาย ที่พาดอยู่บ่าของเขา “พี่เหนือ พี่พรรณเป็นอะไรคะ” แพรพายทำตามเขาบอก พลางถามเขาเสียงดังอย่างลืมตัว “อย่าเพิ่งถาม และอย่าเสียงดัง เดี๋ยวลุงลพกับน้าอรตื่น” แสงเหนือบอกน้องเสียงกระซิบกระซาบ “งั้นพี่พาพี่พรรณไปนอนที่โซฟาในห้องรับแขกเลยค่ะ” แพรพายบอกเขาและเดินนำไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มบอกว่า “ไม่! พี่จะพาพรรณไปนอนบนห้อง เดินนำหน้าซิ” แสงเหนือพยักหน้าให้น้องน้อยเดินขึ้นบันได แพรพายจำใจทำตามเขาสั่ง เธอเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องของพี่สาว แต่เขากลับอุ้มแพรพรรณไปทางห้องเธอ ทำให้เธอรับบอก “พี่เหนือ ห้องพี่พรรณห้องนี้ค่ะ” “ถ้าไม่อยากให้ลุงลพกับน้าอรตื่นมาเห็น ก็รีบมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้” แสงเหนือหยุดตรงหน้าห้องของน้อง พยักหน้าทำตาขึงขังให้น้องมาเปิดห้อง “แต่ว่า….” แพรพายทำท่าอึดอัดจะไม่ยอมทำตามเขาบอก “อยากให้ลุงลพกับน้าอรรู้เรื่องของเราเหรอ” แสงเหนือเอาเรื่องอาทิตย์ที่แล้วมาขู่สาวน้อย “ค่ะ” แพรพายจำใจเดินไปยังหน้าห้องตัวเอง ดันประตูให้เปิดกว้าง มองแสงเหนือเดินเข้าไปในห้องของเธอ แสงเหนือปล่อยให้แพรพรรณนอนบนเตียงของแพรพาย โดยวางลงชิดขอบเตียงฝั่งหนึ่ง เขายืนเกาหัวลูบหน้าแรงๆ เมื่อเห็นแพรพายยังยืนอยู่ที่หน้าห้อง จนเขาต้องพูดว่า “รีบเข้ามาแล้วปิดประตูด้วย” “พี่เหนือทำอะไรพี่พรรณคะ” แพรพายยืนข้างเตียงฝังตรงข้ามกับชายหนุ่ม เธอมองพี่สาวแล้วมองหน้าชายหนุ่ม “ก็ทำเหมือนที่เคยทำกับเธอไง” แสงเหนือบอก พลางเดินอ้อมเตียงเข้าไปหาสาวน้อย เพี๊ยะ! “สารเลว” คำพูดของเขาทำให้แพรพายโกรธมาก จึงกุนด่าและเหวี่ยงฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าหล่อเต็มแรงเสียงดัง “อื้อ ใช่พี่เลว แล้วเธอจะทำไม” แสงเหนือถูกตบจนหน้าหัน เขายิ้มมุมปาก แล้วหันมาทำท่าทะเล้นเมื่อได้สบตาคู่งาม “ออกไป! ออกไปจากห้องของพายเดี๋ยวนี้” ถึงเธอจะตัวเล็กสูงแค่หน้าอกของเขา แพรพายก็ไม่กลัว ผลักเขาจนเซ แต่เขาไวกว่า เมื่อตั้งหลักได้เขาก็รุกเธอทันที “ไม่! พี่จะไม่ไปไหน คืนนี่พี่จะนอนกับเธอ ทำอะไรกับเธอบนเตียงนี้” เมื่อเห็นเธอเดินหนี เขาจึงคว้าแขนเล็กไว้ กระชากจนเธอเข้ามายืนชิดแล้วผลักคนตัวน้อยให้นอนบนเตียงอีกฝั่ง จนกลายเป็นว่าเธอกำลังโดนเขารังแกทั้งๆที่แพรพรรณนอนอยู่ข้างๆ “พี่เหนือ พี่จะทำอะไร ปล่อยพายนะ” แพรพายพูดเสียงกระซิบอย่างหวาดกลัวเมื่อเขาขึ้นคร่อม “ก็จะทำเหมือนวันนั้นไง จำได้ไหม บนเตียงนี้ เธอกับพี่ทำแบบ ผัวเมียทำกันไง” แสงเหนือไม่สนใจว่ามีแพรพรรณนอนหมดสติอยู่ข้างๆ เขาพูดใส่หน้าเด็กน้อย แล้วซุกไซร้ใบหน้าลงมาบนซอกคอหอมกรุ่น มือก็สาละวนถลกเสื้อนอนลายการตูนให้ขึ้นมาเหนือทรวงอก พร้อมใช้นิ้วเขี่ยตะขอยกทรงตัวน้อยออกจากกันอย่างง่ายดาย “พี่เหนืออย่าทำอะไรพายนะ” เพราะไม่อยากให้เสียงเล็ดลอด แพรพายร้องไห้โฮใส่มือของตัวเองที่ปิดปากไว้แน่น ในตอนที่เขางับเม็ดบัวน้อยๆของเธอเข้าไปในปากของเขาและดูดเลียอย่างหิวกระหาย “พี่คิดถึงเธอ” ปากหนาพึมพำเมื่อครอบครองเม็ดบัวสลับกันไปมาพร้อมบีบเคล้นรุนแรงตามอารมณ์ต้องการ “อย่าค่ะพี่” แพรพายบอกเสียงสั่นระริก เมื่อชายหนุ่มถอดกางเกงนอนรวมกับกางเกงในของเธออออก “กลิ่นของเธอหอมมากพาย หอมกว่าพี่สาวเธออีก” เขาดมกางเกงนอนและกางเกงในแล้วเหวี่ยงทิ้ง ใบหน้าที่ลอยอยู่ใกล้จุดซ่อนเร้นก็ซุกไซดอมดมดอกไม้แรกแย้มที่ถูกเขาล่วงล้ำไปแล้วหลายครั้ง ซึ่งมันยังคงงดงามราวกับไม่เคยถูกแตะต้อง “ฮืออ พี่เหนือ อย่า พอแล้ว” แพรพายห้ามเขา เมื่อเห็นชายหนุ่มแปลงร่างเป็นเด็กแรกเกิดเหมือนเธอ “รู้ไหม พี่สาวเธอไม่หวานเท่าเธอเลยนะ” แสงเหนือพูดให้น้องฟังว่าวันนี้เมื่อตอนกลางวัน เขาได้มีอะไรกับแพรพรรณ คำพูดของเขายิ่งทำให้เธอเสียใจมากขึ้น “ฮืออ ปล่อยพายเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ” แพรพายขัดขืนทุบตีชายหนุ่ม เมื่อรู้ว่าเขาทำร้ายพี่สาว เหมือนที่เขาทำกับเธอ แสงเหนือจูบปากอิ่มกระซิบเสียงเหี้ยมว่า “ไม่ปล่อย! พี่จะเอาเธอ และเอาพี่เธอด้วย” “ฮื้ออ พายเจ็บ” แพรพายตบหน้าเขาหลายที ซึ่งชายหนุ่มไม่ขัดขืน “หยุด! ถ้าเธอทำร้ายพี่อีก พี่จะไม่ปรานีเธอแน่” แสงเหนือจับมือสองข้างของเธอด้วยมือเดียวเอาไปไว้เหนือหัวของเธอ สายตาสีเข้มจ้องหน้างาม นึกในใจว่า นี่ถ้าเขาทำร้ายแพรพรรณจริงก็ไม่ใช่คนแล้ว แค่เขาจัดฉากทำให้สมจริงว่ามีอะไรกัน แล้วถ่ายภาพเก็บเอาไว้ โดยที่เขาไม่เคยแตะต้องแพรพรรณเลยสักนิดเดียว “อึกก ปล่อยพายเดี๋ยวนี้” แพรพายสะอึกไห้ นอนนิ่งเมื่อเขาขู่ “เธอน่ารักมากนะพาย พี่อยากรักเธอ” แสงเหนือนอนทับคนตัวน้อยไม่ยอมทิ้งน้ำหนัก ใช้แขนสองข้างยันฟูกไว้ มือหนาก็อุ้มหน้างามให้อยู่นิ่ง “ถุยยย!!” แพรพายพ่นน้ำลายใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความโกรธแล้วเมินหน้าหนี “นี่เธอถุยน้ำลายใส่พี่เหรอ อยากร้องครางให้ทุกคนรู้ใช่ไหม ได้!” แสงเหนือเช็ดน้ำลายออกจากหน้า เลียน้ำลายบนมือพลางลุกขึ้นนั่ง ซึ่งเขากำลังจับความแข็งแรงถูไถตามช่อไม้ที่ฉ่ำน้ำหวานนั้น แต่ทว่า ก๊อกกก!!!.. เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้แสงเหนือชะงักมือ เขาหันหลังไปมองประตูแล้วมองหน้าแพรพาย “พาย..เป็นอะไรลูก เปิดประตูให้แม่หน่อยสิ” อรอุมาเคาะประตูห้อง พลางเรียกลูกสาวคนเล็ก “ค่ะแม่” แพรพายล้นลานผลักคนตัวโตออกจากตัว แล้วรีบลงจากเตียงใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ และก่อนจะเดินไปเปิดประตูเธอก็มองชายหนุ่มที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าต่าง เขาทำตัวเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงเปิดประตูช้าจัง” อรอุมาถามลูกสาว พลางเดินเข้ามายืนในห้อง “ปละ..// “อ้าวตาเหนือ ทำไมมาอยู่ในห้องน้องได้ล่ะ” แพรพายยังไม่ทันได้พูดอะไร แม่ก็พูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่ม “ผมมาส่งพรรณครับ” แสงเหนือลุกขึ้นยืน มองไปที่เตียงนอน ด้านอรอุมาเมื่อเห็นลูกสาวคนโต เธอก็รีบเข้าไปดู “ยัยพรรณเป็นอะไรเหรอ พรรณนี่ลูกเป็นอะไร” “ไม่รู้ครับ เธอเป็นลม ผมก็อุ้มขึ้นมาส่งที่ห้องของพายครับ” แสงเหนือพูดเสียงเรียบ เขาทำตัวปรกติดีมาก แพรพายมองหน้าเขา ซึ่งเธอผิดหวังในตัวพี่ชายข้างบ้านที่เธอแอบรักเขา “พรรณ ตื่นสิลูก เอ่อนี่ ทำไมนอนขี่เซาอย่างนี้นะ” อรอุมานั่งบนเตียง มือไม้สั่นเวลาปลุกลูกสาวคนโตให้ตื่น แสงเหนือยืนยิ้มกรุ้มกริ่มทำหน้าทะเล้นใส่น้อง แต่เมื่ออรอุมาหันมามองเขาก็ปรับให้ดูเครียดขรึมพลางพูดว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวนะครับ” “ขอบใจมากนะเหนือที่มาส่งยัยพรรณ” อรอุมาพยักหน้างึกๆ และเมื่อแสงเหนือไปนานหลายนาทีแล้ว เธอก็ถามลูกสาวคนเล็กว่า “พี่เหนือ เขามาอยู่ในห้องนานหรือยังลูก” แพรพายรีบไปปิดประตู เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆแม่ก็ถาม เธอจึงเดินก้มหน้ากอดตัวเองไว้แน่น เข้ามายืนตรงปลายเตียงบอกแม่ว่า “เอ่อ ยังไม่นานค่ะแม่” “อือๆ งั้นคืนนี้ให้พี่นอนห้องลูกล่ะกันนะ” อรอุมาห่มผ้าให้ลูกสาวคนโตแล้วลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าลูกสาวคนเล็ก “ค่ะแม่” ด้านแพรพายรีบเดินก้มหน้าไปนั่งบนเตียงฝั่งที่เธอชอบนอน “โอเค นี่ก็ดึกมากแล้ว พายเข้านอนเถอะ” ถึงจะสงสัยแต่อรอุมาก็เก็บความสงสัยไว้ แล้วเดินออกจากห้องลูกลูกสาวไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more