บทที่1

2558 Words

บทที่1 บ้านไร่พายะกรณ์.. “พาย?” เสียงเรียกชื่อทำให้แพรพายเด็กสาวอายุ 15 ปี ลูกสาวคนเล็กของบ้านที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหันไปมอง เธอยิ้มเบาๆ แล้วเดินเข้าไปหาพี่ชายข้างบ้านที่มีอายุมากกว่าเธอเจ็ดปี ซึ่งเขานั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นหูพรรณ “พี่เหนือ พี่มาหาพี่พรรณเหรอคะ” เด็กสาวถามพลางมองไปในบ้านซึ่งบ้านดูเงียบ เขาคงมาหาพี่พรรณหรือแพรพรรณ พี่สาวของเธอที่เป็นเพื่อนกับเขา ‘สงสัยพ่อกับแม่คงยังไม่กลับจากไร่’ แพรพายนึกในใจ “เปล่า พี่มาหาเธอนั่นแหละ มานั่งนี่สิ” แสงเหนือยิ้มมุมปาก สายตาคู่เข้มมองเด็กสาววัยสิบห้าอยู่ในชุดนักเรียนชั้นมัธยม “มาหาพาย พี่มีอะไรกับพายเหรอคะ” แพรพายอายๆ เมื่อพี่ชายข้างบ้านที่เธอแอบชอบ มองเธอแปลกๆ แต่เธอก็นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา “พี่ให้” เขาบอกก่อนที่จะเอาห่อของขวัญให้แม่สาวน้อย แสงเหนือก็เอนหลังพิงเก้าอี้หินปู สายตาเจ้าเล่ห์ก็จับจ้องเด็กสาวไม่วางตา “อะไรคะ” แพรพายหน้าแดงระเรื่อ ไม่กล้าสบสายตาของพี่เหนือ ได้แต่ก้มหน้ามองห่อของขวัญสีชมพู “สุขสันต์วันเกิดนะ” แสงเหนือพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นสาวน้อยทำหน้าตื่นเต้นกับห่อของขวัญ แพรพายแกะห่อของขวัญและหยิบกิ๊บดาวสีรุ้งสองอันออกจากกล่องของขวัญ เธอยิ้มจนเรียวปากจิ้มลิ้มฉีกถึงหู พร้อมพูดว่า “สวยจังพี่” “ขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ พี่สิ เดี๋ยวพี่ติดผมให้” แสงเหนือแย่งกิ๊บจากมือสาวน้อย แล้วส่งสายตาบังคับให้เธอมานั่งใกล้ๆ แพรพายเขยิบก้นเข้าไปนั่งข้างๆชายหนุ่ม ใจเต้นรัวเหมือนกลองตีกัน เมื่อได้กลิ่นลมหายใจของเขาเป่ารดข้างแก้มของเธอ “ขอบคุณมากค่ะ”แพรพายยกมือไหว้ขอบคุณ “น่ารักมาก” แสงเหนือไม่ได้แกล้งชม แต่เขาชมจากใจ เพราะ สาวน้อยยิ่งมองยิ่งสวย “ค่ะ?” แพรพายเงยหน้ามอง จนดวงหน้าของเธอทั้งสองใกล้ชิดกัน ซึ่งทำให้สายตาประสานกัน ซึ่งเป็นแสงเหนือเองที่ตัดสินใจละสายตาจากดวงหน้าหวาน หันไปมองรอบบ้าน พลางถามว่า “นี่น้าอรกับลุงลพไม่อยู่เหรอ ทำไมบ้านเงียบจัง” “คงอยู่อยู่ที่ไร่นะคะ ค่ำๆคงกลับค่ะ” แพรพายตอบ “แล้วนี่พรรณล่ะไปไหน กลับมาจากกรุงเทพพร้อมกันเมื่อวันก่อน นี่พี่ยังไม่เห็นหน้าเลย” แสงเหนือถามหาแพรพรรณ พี่สาวของแพรพายและเป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันในกรุงเทพกับเขา “ไม่รู้สิคะ คงจะอยู่ในเมืองกับพวกพี่ๆที่เป็นเพื่อนของพี่พรรณมั่งคะ” แพรพายบอก ขยับตัวนั่งให้ห่างพี่ชายข้างบ้าน ซึ่งพี่สาวของเธอไปเรียนที่กรุงเทพนานๆจะกลับมาบ้านที แต่ก็ไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักครั้งเดียว “พี่ถามนิดเดียว เธอเล่นตอบคำถามพี่ซะยาวเชียว เอ้า นี่เอาไปดื่มซะ คอจะได้ไม่แห้ง” แสงเหนือยิ้มมุมปาก แล้วเอาขวดน้ำผลไม้ที่ถือติดมือมาส่งให้เธอ “น้ำอะไรคะพี่เหนือ” แพรพายถาม สายตาคู่โตก็มองขวดน้ำแล้วมองหน้าชายหนุ่มอย่างสงสัย “น้ำแอปเปิลสูตรใหม่ไง นี่พี่ทำเองกับมือเลยนะ พายลองชิมดูสิ” แสงเหนือเปิดขวดน้ำ พร้อมคะยั้นคะยอให้น้องดื่ม “จะท้องเสียหรือเปล่าไหมเนี่ย” แพรพายแกล้งบ่นเสียงเบา พลางย่นจมูกใส่ แต่ก็รับขวดน้ำผลไม้ในมือเขามาจิบ “อร่อยจังเลยค่ะพี่เหนือ” แพรพายยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ “อร่อยก็ดื่มให้หมดเลยสิพาย” เมื่อเห็นน้องจะเลิกดื่ม เขาก็รีบดันก้นขวดให้เธอดื่มจนหมดขวด เมื่อดื่มน้ำผลไม้หมดขวดแล้วไม่ถึงสองนาที แพรพายก็เริ่มมีอาการแปลก เธอรู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบไปทั้งตัว “พี่เหนือ ทำไมพายรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ค่ะ” “มึนหัวเหรอ หรือเป็นอะไร” แสงเหนือยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางหลี่ตามองอาการของหญิงสาว ที่คอยลูบแขนเช็ดหน้าผากที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น “ไม่รู้ค่ะ แต่พายรู้สึกร้อนและก็คอแห้งด้วยค่ะ” แพรพายลูบไล้ไปตามผิวเนื้อผ่านชุดนักเรียน “งั้นพี่พาเข้าไปนอนพักในบ้านนะ” แสงเหนือไม่รอฟังคำตอบของหญิงสาว ชายหนุ่มก็ย่อตัวอุ้มคนตัวน้อยแนบอก “พี่เหนือจะพาพายไปไหนคะ” แพรพายยอมให้พี่ชายอุ้มเข้าบ้าน เพราะเธอเริ่มมีอาการร้อนรุ่มไปทั้งเนื้อตัว “บอกพี่ว่าร้อนใช่ไหม” แสงเหนืออุ้มคนตัวเบาเข้าไปในบ้านเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นสอง “ค่ะ พายร้อน” แพรพายไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ร่างกายร้อนรุ่มจนเธอเบียดตัวให้แนบชิดเนื้อตัวของชายหนุ่ม ด้านแสงเหนือเมื่อเข้ามาในห้องนอน เขากระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่ายาที่เขาใส่ลงไปในน้ำแอปเปิลนั้นกำลังออกฤทธิ์ เขาถามเธอ พร้อมวางคนตัวน้อยให้นอนบนเตียง “เป็นไงมั่ง หายร้อนหรือยัง” เขาใช้มือไล้ไปตามใบหน้าของเธอ “พะ พายไม่รู้ค่ะ ร้อน พายไม่ไหวแล้วค่ะ” แพรน้ำเสียงสั่นเครือบอกชายหนุ่ม เธอยิ่งร้อนขึ้นกว่าเดิมเพราะสัมผัสเบาๆของเขา เธอเริ่มถอดชุดนักเรียนมัธยมต้นออกจากตัว ด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มจนลืมความอับอาย แสงเหนือตะลึง ดวงตาเบิกโพลงกับความงดงามของหญิงสาวที่นอนบิดตัวเป็นเกลียว ปทุมถันอวบอิ่มสองข้างช่างน่าจับและดูดดื่ม ผิวเรือนกายขาวผ่องนวลเนียนน่าสัมผัส ทำให้แสงเหนือเริ่มถอดเสื้อผ้าของตนเองออกบ้าง แล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงกับแพรพาย “พายสวยไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยรู้ไหม” แสงเหนือเสียงแหบแห้ง มือสั่นเทาแตะเม็ดบัวชูชันรอรับสัมผัสจากเขา ก่อนจะลูบไล้เคล้นคลึงอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะแตกสลาย “พี่เหนือ” แพรพายสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยพบเจอ “พี่จะดับไฟร้อนในตัวของเธอให้นะ” แสงเหนือกระซิบเสียงแหบพร่าชิดเม็ดบัวน้อยและงับปากดูดดึงสลับข้างไปมาอย่างเด็กน้อยหิวนมแม่เสียงดูดนมสลับกับเสียงร้องครางของหญิงสาวดังไปลั่นห้อง จนเขาต้องส่งนิ้วมือใส่ปากเธอไว้ ซึ่งเธอก็ดูดดึงนิ้วมือเขาไม่แพ้กัน “ซี๊ดดดด พี่เหนือ....” แพรพายครางออกมาเพราะความเสียว เสียงครางของน้องทำให้แสงเหนือยิ่งได้ใจ เขามือหนาเคลื่อนไปตามผิวนุ่ม ผ่านหน้าท้องแบนราบ และหยุดนิ่งอยู่บนกุหลาบงามที่ยังคงปิดสนิท เขาลากลิ้นลงต่ำตามมือ ก่อนที่หน้าเขาจะอยู่ตรงกลางกายสาว นิ้วเรียวใหญ่แหวกให้กลีบดอกไม้แยกออก ทำให้กุหลาบงามสีชมพูสดที่ปิดสนิทปรากฎแก่สายตาของเขา “พี่เหนือ พะ” แพรพายสะอื้นไห้เป็นช่วงๆ เมื่อพี่ชายข้างบ้านทำให้เธอหายร้อนบ้างเป็นบางครั้ง “หวานเหลือเกินพาย” กลิ่นกายสาวจากดอกกุหลาบสด ทำให้เขาแลบลิ้นออกมาและแตะตรงกลีบเนื้อ สัมผัสจูบดูดดึงเกสรดอกไม้ที่แข็งเป็นไต สัมผัสของลิ้นทำให้แพรพายปล่อยน้ำหวานออกมาให้ภมรหนุ่มกลืนกินความชุ่มฉ่ำของน้ำหวานที่อาบชโลมกลีบดอกไม้งาม “หวานเหลือเกินพายจ๋า” แสงเหนือยกหน้าขึ้นไปยิ้มกับใบหน้าที่แดงระเรื่อ ทำให้เขาพบกับภาพเซ็กซี่ที่น้องนอนส่ายหน้าไปมาเพราะความเสียว “หายร้อนบ้างหรือยังครับ” เขาถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว “ยังค่ะ พายยังร้อนอยู่เลย” เธอตอบไปส่ายหน้าไป มือก็จิกลงบนไหล่เขา เธออยากกดหัวเขาให้ซุกลงไปที่เดิม ลงไปเลียไล้ให้เธอหายร้อน “งั้นเดียวพี่ทำให้หายร้อนนะ” ว่าแล้วแสงเหนือก็ก้มดูดเลียดอกไม้งามอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาส่งนิ้วร้ายเข้าไปในโพรงดอกไม้งามที่ไม่เคยมีใครเข้าไปมาก่อน แม้แต่เจ้าของดอกไม้ก็ตาม “พี่เหนือ พะ พายเจ็บ” แพรพายร้องบอกเขาเมื่อรู้สึกเจ็บจากนิ้วของเขา เขาหยุดนิ้วที่แทงเข้าไปด้วยความเร็วเพราะลืมตัว เขาหยุดแช่นิ้วอยู่ในตัวเธอและค่อยๆขยับช้าๆเบาๆ เพื่อให้เธอชินกับมันทั้งทีเขาโดนโพรงสาวบีบรัดนิ้วขนเจ็บปวด แพรพายรู้สึกว่าความเสียวมันแล่นขึ้นมา จนมือไม้เกร็งกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ก่อนจะเลื่อนมากดหัวเขาไว้เมื่อเขาทำท่าจะถอดถอนหน้าออกห่าง แสงเหนือรู้ว่าเธอปรับตัวได้แล้ว เขาก็เพิ่มนิ้วขึ้นไปจากหนึ่งเป็นสองและจังหวะการกระแทกเร็วและแรงขึ้น “อ่าร์ พะ พี่เหนือ” แพรพายรู้สึกเสียวมากขึ้นจนยกสะโพกขึ้นชิดใบหน้าและนิ้วของเขา ก่อนจะเกร็งกระตุกและปล่อยน้ำหวานออกมาให้เขาดื่มกินอีกรอบ แล้วทิ้งสะโพกลงกับที่นอนและปล่อยมือออกจากหัวเขา “มีความสุขสองครั้งแล้วนะ คราวนี้ถึงทีพี่บ้างนะ พี่สัญญาว่าจะทำเบาๆนะ” แสงเหนือชักนิ้วออกจากดอกไม้ แล้วใช้ลิ้นสัมผัสละเลงบนติ่งเกสรของดอกกุหลาบเพื่อให้เธอผ่อนคลายความเจ็บ “น้ำของพายหวานมากรู้ไหม กินเท่าไรก็ไม่พอ” แสงเหนือบอกน้อง แล้วลุกนั่งมือไม้สั่นเทา จับเนื้อแท้แข็งแกร่งถูไปมาตามร่องเนื้อฉ่ำน้ำหวาน แล้วค่อยๆสอดแทรกเข้าไปทีละนิดพร้อมกับใช้นิ้วเขี่ยเม็ดบัวน้อยเพื่อให้แพรพายคลายความเจ็บปวด “ฮืออ พายเจ็บ” แพรพายสะอื้นไห้จนเสียงแตก น้ำตาแห่งความเสียใจไหลอาบหางตาไม่ขาดสาย “อยู่นิ่งๆ อย่าเกร็งถ้าไม่อยากเจ็บ” เมื่อเข้าไปจนสุด เขาก้มหน้ากระซิบบอกน้องพร้อมกับจูบเธออย่างดูดดื่ม และขยับเคลื่อนกายบนร่างบางครั้งแล้วครั้งเล่า “พี่เหนือ..พาย..” แพรพายครางเสียงกระเส่า สองแขนเล็กโอบกอดตัวเขาไว้ เมื่อร่างกายของเธอเริ่มกระตุก “พร้อมกันนะพาย พี่จะพาเธอขึ้นสวรรค์” ด้านแสงเหนือกระซิบชิดปาดอิ่ม จูบน้องจนปากบวมเจ่อ พร้อมกับเร่งเอวสอบขยับไปมาในตัวเธอ จนความรู้สึกซาบซ่านรัญจวนก็เข้ามาแทนที่ ซึ่งทำให้หญิงสาวจิกเล็บลงไปบนไหล่กว้างอย่างแรง เมื่อเขาพาเธอไปถึงจุดหมายปลายทางและปล่อยธารสีขุ่นลงบนหน้าท้องน้อยของเธอ “หายร้อนหรือยัง” เขากระซิบถามและได้การส่ายหน้าเป็นคำตอบ หลังจากนั้นแสงเหนือก็เริ่มดับร้อนให้เธอใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนยาหมดฤทธิ์..... หลังจากนั้นอีก 2 ชั่วโมง แสงเหนือนอนหงายด้วยความเหนื่อย เมื่อลมหายใจที่หนักหน่วงผ่อนคลายลง ซึ่งเป็นหายใจเข้าออกตามปรกติ เขาก็เอ่ยขึ้นกับคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึก “เรื่องในวันนี้อย่าบอกใครเด็ดขาดและอย่าถามหาความรับผิดชอบใดๆจากพี่ เพราะมันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะเธอร่านเอง พี่ก็แค่ช่วยดับความร่านให้เธอเท่านั้น จำไว้ด้วยนะแพรพาย” คำพูดของเขาทำให้แพรพายที่นอนหันหลังให้เขานั้นขยับตัวลุกนั่ง มองเสี้ยวหน้าของเขา เธอรู้สึกหน้าชา เสียใจมากที่เสียสาวในวันเกิดครบสิบห้าปีของเธอ ถึงแม้จะเสียให้กับคนที่เธอแอบรักก็ตาม “พายไม่บอกใครหรอกค่ะ พี่เหนือสบายใจได้ เพราะมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบของเราสองคนและความร่านของพายเอง” แพรพายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับไม่ให้สั่น “ดี! เพราะขนาดพี่สาวของเธอยังไม่โวยวายอะไร” แสงเหนือดีดตัวลุกนั่งหันหลังให้เธอ หยิบกางเกงตัวที่เขาถอดเมื่อครู่มาใส่ “พี่พรรณมาเกี่ยวอะไรด้วยคะ หมายความว่าไง” แพรพายถามด้วยน้ำเสียงตกใจ สายตาก็มองชายหนุ่มด้วยความหวาดหวั่นกับคำตอบ “ก็หมายความว่า ฉันกับพี่สาวของเธอก็ทำแบบนี้ด้วยกันยังไงล่ะ” แสงเหนือบอกเสียงเย็น พร้อมโยนชุดกระโปรงนักเรียนใส่หน้าเธอ “ทำไมพี่เหนือถึงทำแบบนี้ พี่มีอะไรกับพี่พรรณแล้วทำไมมาทำกับพายอย่างนี้” แพรพายช็อกไปชั่วขณะกับคำพูดของเขา ‘นี่เธอมีผู้ชายคนเดียวกันกับพี่สาวของตัวเองเหรอ’ แพรพายถามตัวเองในใจ ซึ่งในเวลานี้หัวใจที่หลงรักพี่ชายข้างบ้านแตกสลายในสิ่งที่เขาทำกับเธอ “ฉันบอกให้เอาบุญก็ได้ว่าทำไมฉันถึงย่ำยีพวกเธอทั้งสอง ก็เพราะพ่อเธอมันเลวก่อนไง” แสงเหนือใส่อารมณ์เวลาพูดเรื่องอดีตของพ่อและแม่ “พ่อของพายมาเกี่ยวอะไรด้วยคะ” แพรพายไม่รู้จึงถามชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ “พ่อของเธอขืนใจแม่ของฉันไง ฉันถึงทำกับพวกเธอเหมือนที่พ่อเธอทำกับแม่ฉันน่ะสิ” แสงเหนือตะคอกใส่เธอเสียงเหี้ยม “พายไม่เชื่อ พี่เหนือโกหก พ่อของพายไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น” แพรพายพูดเสียงดังใส่พี่ชายข้างบ้านอย่างไม่กลัวว่าใครจะมาได้ยิน “ไม่เชื่อก็ไปถามพ่อของเธอสิ แต่พ่อของเธอคงจะพูดความจริงหรอกนะ คนเลวแบบนั้นก็คงไม่ยอมรับความเลวของตัวเอง” แสงเหนือพูดหยั่นๆ “แล้วที่พี่บอกรักพาย แสดงว่าไม่เป็นความจริงสินะ” แพรพายปากคอสั่นไหว ดวงตาคลอน้ำตามองหน้าเขาเขม็ง “ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ทุกอย่างฉันทำเพื่อแก้แค้นเท่านั้น” “ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับพายอย่างนี้” แพรพายตัดพ้อ เสียใจมากที่ชายหนุ่มที่เธอรัก ทำกับเธอเหมือนเศษขยะ “ทำไมน่ะเหรอ เพราะฉันต้องการให้เธอและพี่สาวเธอตกนรกน่ะสิ เพราะถ้าเธอสองคนตกนรก คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือพ่อเธอยังไงล่ะ” แสงเหนือคำรามเสียงเหี้ยม พร้อมก้าวออกจากห้องไปโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอ ปัง!.. เสียงประตูห้องดังสนั่น ทำให้แพรพายสะดุ้งตกใจ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหมดเรี่ยวแรง ล้มตัวลงนอนบนที่นอน น้ำตาแห่งความอัปยศก็ไหลอาบแก้มขาดสาย ส่วนกิ๊บของขวัญวันเกิดที่เขาใส่ให้ ตอนนี้มันได้หักไปแล้วเพราะถูกเขาเหยียบจนแหลกสลายพร้อมกับหัวใจของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more