ย้อนกลับมาเป็นนางร้าย (ยุค70)

ทที่ 4 กลับมาเป็นจ้าวเจียวหลิน

จ้าวเจียวหลินหรือหลินหลินสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ เธอฝันถึงเรื่องเดิมๆ ทั้งสองชาติของเธออีกแล้ว คิดไปคิดมาชีวิตเธอตลกสิ้นดี ตายมาสองครั้งกลับต้องมาเป็นตัวเอง อาจจะเพราะชะตาฟ้าลิขิตหรือเปล่า ทำให้เธอได้มีโอกาสกลับมาแก้ไขชีวิตของเธอและครอบครัว

หรือเพราะว่าชาติที่แล้วเธอนั้นเลวเกินไป สวรรค์ถึงได้ให้เธอกลับมาชดใช้กรรม จะว่าเป็นกรรมก็คงไม่ใช่ เพราะเธอกลับมาครั้งนี้เพื่อทวงแค้น และสืบหาสาเหตุการตายของครอบครัวเธอ พร้อมกับตามหาใครคนนั้น คนที่เธอไม่รู้แม้กระทั่งชื่อจริงๆ ของเขา เพราะเขาให้เธอเรียกเพียงแค่พี่หยางเท่านั้น

จ้าวเจียวหลินจำได้ว่าเธอกลับมาตอนที่ตัวเองอายุสิบสี่ปี นี่ก็หกปีแล้วสินะที่เธอกลับมา

ชาติแรกเธอเป็นคุณหนูจ้าวเจียวหลินผู้แสนจะเอาแต่ใจ ยึดมั่นในความรัก หลงรักชายโฉดจนไม่ลืมหูลืมตา

ชาติที่สองเธอกลับเป็นมาเฟียสาวผู้แสนโหดเหี้ยม ฆ่าคนไม่กะพริบตาในคราบของคุณหมอและนักธุรกิจแสนสวย ที่ใครๆ ต่างก็ต้องการให้เธอไปเป็นภรรยา เพราะอำนาจและทรัพย์สินที่เธอสร้างขึ้น แต่เธอไม่คิดที่จะมีใคร เพราะใจขอเธอนั้นผูกพันกับพี่หยางของเธอมาตั้งแต่ชาติแรก

เธอยังจำวันแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วกลับมาเป็นคนเดิมได้ วันนั้นเธอเกิดอุบัติเหตุแม่บอกว่าเธอตกต้นไม้หลังบ้าน เธอสลบไปหลายวัน ทำให้ทุกคนตกใจกันมาก แต่สิ่งที่ทำให้ตัวเองต้องตกใจยิ่งกว่าคือเธอมีมิติ แต่ในนั้นกลับมีธุรกิจที่เธอสร้างมาทุกอย่าง

แม้แต่ห้างสรรพสินค้าก็ยังมี หลังจากนั้นเธอยังคงใช้ชีวิตอย่างปกติ เช้ามาไปเรียนเย็นมากลับบ้าน และวางแผนการทุกอย่างเพื่อที่จะสร้างอำนาจและอิทธิพลให้กับตัวเอง แต่เธอยังคิดไม่ออก ด้วยอายุเพียงสิบสี่ปีความน่าเชื่อถือมันคงทำได้ยาก เธอต้องหาใครสักคนที่จะมาทำหน้าที่นี้แทนเธอ

แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่กำลังเดินเล่นแถวหน้าโรงเรียน เธอกับเจอหญิงสาวคนหนึ่ง อายุประมาณยี่สิบปี เธอยืนมองด้วยความคุ้นตากับลักษณะท่าทางของเธอคนนั้น เธอดูเหมือนใครบางคนที่เธอรู้จัก แต่ใจหนึ่งคิดว่าคงไม่ใช่ อาเหมยคงไม่บ้าข้ามมิติมากับเธอหรอก ป่านนี้คงไปป่วนในนรกด้วยการสร้างผับสร้างบาร์ หรือไม่ก็สร้างกาสิโนในนั้นแล้วล่ะ เพราะเพื่อนสนิทของเธอแสบไม่ใช่ย่อย

“เดินไม่เห็นคนหรือไงว่ะ แม่ง! สวรรค์หรือนรกคิดยังไงส่งอาเหมยสุดสวยมาอยู่ในยุคนี้ ให้มิติมาแทนที่จะมีอาหารให้ก็ไม่ได้ กลับให้คลังอาวุธ ห้องสร้างอาวุธ ห้องสร้างอุปกรณ์คาสิโน จะให้ตรูเอาไปถล่มใครหรือยังไง ดีนะในนั้นยังมีเบอร์เกอร์ที่ซื้อไว้ พอประทังชีวิตไปได้

นี่เธอต้องขอบคุณใช่ไหมที่มีให้กินและใช้ได้ไม่มีวันหมด ตัวฉันคงหน้ากลมเป็นเบอร์เกอร์เสียก่อนนะสิ แล้วดูสิสภาพฉันตอนนี้ หมดกัน ว่าแต่ไอ้หลินมันมาด้วยหรือเปล่าว่ะ หรือฉันมาคนเดียว หาตั้งนานไม่เจอมันเสียที”

อาเหมยบ่นคนเดียว ทั้งบ่นทั้งด่า ชาวบ้านที่เดินผ่านต่างมองด้วยความไม่เข้าใจว่าหญิงสาวคนนี้พูดอะไร เพราะอาเหมยด่าเป็นภาษาไทย หากด่าเป็นภาษาจีนชาวบ้านคนคิดว่าเธอบ้ายิ่งกว่านี้ ด้วยเธอทำงานส่งอาวุธหลายประเทศทำให้เธอและหลินหลินเรียนรู้ทุกภาษา

จ้าวเจียวหลินดวงตาเป็นประการเพราะเธอรู้ทันทีว่านี่คือเพื่อนสนิทของเธอ

“อาเหมย”

จ้าวเจียวหลินหรือหลินหลินร้องตะโกนอย่างดีใจ และวิ่งเข้ามากอดอาเหมยด้วยความคิดถึง

“เดี๋ยวนะ เธอเรียกฉันว่าอาเหมย แล้วรู้ชื่อฉันได้ยังไง” อาเหมยดันตัวเด็กสาวที่เธอมองด้วยสายตาอายุน่าจะประมาณสิบสี่สิบห้าปี ออกจากตัว

“รู้สิ เพราะฉันคือคนที่แกพูดถึงอยู่ยังไงล่ะ แกนี่ตายยากเหมือนกันนะ ตามฉันมาถึงที่นี่” จ้าวเจียวหลินยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเพื่อนคนเดียวของเธอเมื่อชาติที่แล้ว

“ไอ้หลิน แกเองเหรอ ฉันดีใจที่สุดเลย ต่อไปฉันไม่ต้องอดหรือต้องกินแต่เบอร์เกอร์แล้ว” อาเหมยเมื่อรู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าเป็นเพื่อนสนิทจากชาติที่แล้ว เธอกระโดดกอดอีกครั้งด้วยความดีใจ

“สรุปแกดีใจที่เจอฉันหรือว่าแกดีใจที่ไม่ต้องอด และที่สำคัญแกอยู่ที่นี่ควรจะเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ ไม่อย่างนั้นชาวบ้านจะได้คิดว่าเราสองคนบ้า ต่อไปนี้ฉันจะเรียกแกว่าพี่เหมย แกเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของฉันตกลงไหม เพราะดูจากหน้าตาแกน่าจะแก่กว่าฉันหลายปี”

“นี่คืออีกเรื่องที่ฉันไม่พอใจ แกกลับมาเป็นเด็ก ส่วนฉันนี่สาววัยยี่สิบ สวรรค์ลำเอียงชัดๆ”

“แกอย่าพูดมาก เรามาเตี้ยมกันก่อนฉันจะพาแกกลับไปบ้านด้วย แกจะไปอยู่กับฉันไหม หรือว่ามีบ้านพักแล้ว”

“ดีกับผีนะสิ ค่ำมาฉันต้องเข้าไปนอนในมิติ เช้ามาค่อยออก ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่แบบนี้หลายเดือนแล้ว ฉันจะขอบคุณแกมากหากให้ฉันไปอยู่ด้วย แกนี่เป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันจริงๆ”

“เดี๋ยวนะ อาเหมยแกมีมิติด้วยเหรอ เหมือนกันเลย ฉันมีทุกอย่างในมิติ แม้แต่ห้างสรรพสินค้า โชว์รูมรถก็มี”

จ้าวเจียวหลินบอกกับเพื่อนสนิท เธอไม่มีความคิดที่จะปิดบังเพราะอาเหมยคือเพื่อนตายของเธอ อาเหมยพอได้ฟังในสิ่งที่เพื่อนรักบอกว่ามีอะไรบ้างในมิติก็ทำหน้ายู่ด้วยความไม่ยินยอม

“นี่ไงฉันถึงบอกว่าสวรรค์ลำเอียง ของแต่ละอย่างที่แกได้มา ฉันว่าถ้าเอาไปขายคงได้เงินมากแน่ๆ แกรู้ไหมว่าฉันได้อะไรมา แม่ง! มีแต่คลังอาวุธ ห้องผลิตอาวุธ ยัง ยังไม่หมด ยังมีอุปกรณ์คาสิโนที่พวกเราผลิตเอง และมีห้องแล็บของฉันเพิ่มเข้ามา แกดูๆ ๆ มันน่าโมโหไหม ทำอย่างกับฉันจะไปถล่มใครอย่างนั้นแหละ”

อาเหมยพูดอย่างไม่พอใจและยังด่าเบื้องบนอีกหลายคำ ทำเอาจ้าวเจียวหลินหัวเราะจนตัวงอ

“ฮ่าๆ ๆ ๆ เหมาะแล้วอาเหมย แกเป็นลูกรักสวรรค์จริงๆ เลย ทั้งหมดที่แกพูดมันจะทำให้เราสร้างอาณาจักรของเราได้” จ้าวเจียวหลินไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดีกับสิ่งที่เพื่อนรักเธอได้มา

“แกไม่ต้องมาหัวเราะฉันเลย รีบกลับบ้านแกก่อนดีไหม เรายังต้องไปขออนุญาตที่บ้านแกอีก ไม่รู้ว่าครอบครัวแกจะรับฉันไว้หรือเปล่า”

ตอนนี้สำหรับอาเหมยนอกจากเรื่องเพื่อนรักของเธอสำคัญแล้ว ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่เธอต้องการคือที่ซุกหัวนอน

จ้าวเจียวหลินเดินกลับมาที่รถ จากนั้นจึงพาเพื่อนสนิทเพื่อนตายของเธอกลับมาที่บ้าน และเล่าเรื่องราวที่ทั้งสองคนแต่งขึ้นให้กับที่บ้านฟัง ท่านนายพลจ้าวไม่ว่าอะไร กลับเอ็นดูและสงสารในชะตาสหายรุ่นพี่ของลูกสาวจึงให้เธอมาพักอาศัยอยู่ด้วย

อาเหมยบอกเพียงว่าหากสามารถหาที่อยู่ใหม่ได้เธอจะรีบย้ายออกไป จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ท่านนายพลและครอบครัวแน่นอน สาเหตุที่เธอบอกแบบนั้นไป

เพราะระหว่างทางที่กลับมาเธอและหลินหลินได้พูดคุยกันแล้วว่าจะทำอะไรในอนาคต อาเหมยพร้อมที่จะเป็นผู้ช่วยให้กับเพื่อนรักของเธออีกครั้งในชาตินี้ หากใครคิดที่จะทำร้ายน้องสาวคนนี้ก็ต้องข้ามศพเธอไปก่อน

ตลอดหกปี จ้าวเจียวหลินเธอไม่รู้ว่าสวรรค์แกล้งหรือให้โอกาส เธอมาพร้อมกับมิติ ที่มีทุกอย่างอยู่ในนั้น มีกิจการทุกอย่างที่เธอทำ บางครั้งเธอก็คิดว่าตัวเธอนั้นยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า

เธอสร้างอิทธิพลและเครือข่ายของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลใต้ดิน และการค้าในตลาดมืด จนไปถึงเป็นเจ้าของตลาดมืดเกือบร้อยแห่งมีทุกมณฑลในนามของคุณชายหยาง

ชายที่อยู่ในใจเธอมาสองชาติและชาตินี้เป็นชาติที่สาม หกปีแล้วสินะที่เธอพยายามตามหาเขามาตลอด หายังไงก็ยังหาไม่เจอ หามาตั้งแต่อายุสิบสี่ปีจนตอนนี้เธอยี่สิบปีแล้ว เหลือเพียงที่เดียวที่เธอยังไม่ได้ไปคือหมู่บ้านแห่งนั้นในมณฑลเจียงซู