ย้อนกลับมาเป็นนางร้าย (ยุค70)

บทที่ 8 หยางเฟยหลง

อาเหมยมองหน้าว่าที่น้องเขยอย่าวิเคราะห์ ดูจากรูปลักษณ์แล้ว เขาเป็นคนใช้ได้คิดว่าเอาน้องสาวของเธออยู่

เฟยหลงเมื่อคลายอ้อมกอดจากหญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก จึงได้หันกลับมาหาแม่และถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

“แม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ผมกลับไปที่บ้านชาวบ้านบอกว่าแม่โดนจักรยานชน และอยู่ที่บ้านสร้างใหม่ผมเลยตามมาที่นี่”

หลินหลินพอได้ฟังคำพูดของพี่อาหยางเธอก็อมยิ้มไม่หยุด พี่อาหยางของเธอรักแม่ไม่เคยเปลี่ยน ก่อนจะก้มมองมือของตัวเองที่โดนชายหนุ่มจับไว้ไม่ปล่อย 'คืออะไร จับมือแอบไว้ไม่ให้ใครเห็น ตอนนี้ฉันตาไม่บอดฉันก็เขินเป็นนะ ใครบอกมาเฟียเขินไม่เป็นฉันจะเถียงหัวชนฝาจริงๆ ' หลินหลินพยายามกระตุกมือของเธอออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม แต่ทำยังไงก็ไม่หลุดเสียที

อาเหมยเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขำ 'ร้ายเหมือนกันนะน้องเขยฉัน นี่ขนาดยังไม่รู้จักกันนะ นี่แหละที่เขาว่า คู่กันแล้ว ต่อให้จากกันนานแค่ไหนสักวันก็ต้องกลับมาพบกันอยู่ดี'

เฟยหลงเองรับรู้ถึงแรงกระตุกจากสาวน้อยด้านหลัง แต่เขาทำไม่รู้ไม่ชี้ ขอเขาซึมซับความรู้สึกนี้อีกสักหน่อย หลังจากนี้ค่อยว่ากัน หากว่าทำแบบนี้แล้วต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานเขาก็ยอม แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่ารักแรกพบ 'แต่เธอดูเป็นคุณหนู หวังว่าเธอคงยังไม่มีคนรักนะ' เฟยหลงได้แต่คิดคนเดียวในใจ

“อาหยาง แม่ไม่เป็นอะไร หลินหลินและพี่สาวของเธอช่วยแม่ไว้” คนที่ลูกล้มเข้าไปกอดนั่นแหละ แต่ประโยคนี้เธอไม่ได้พูดออกไป กลัวลูกชายจะอาย

“เฟยหลงหลานรักของย่า ต้องช่วยหวางลี่น้องของเรานะ นังผู้หญิงคนนั้นมันสั่งให้พี่สาวของมันทุบจักรยานของผู้นำหมู่บ้าน แล้วยังจะแจ้งจับหวางลี่อีก หวางลี่ไม่ได้ตั้งใจจะชนแม่ของหลานเลยนะ” แม่เฒ่าหวางหันมาบอกหลานชายที่เธอไม่เคยสนใจ แต่ตอนนี้มันเป็นทหารแล้ว เธอต้องใช้ข้อดีของครอบครัวทหารเพื่อจัดการคนที่มาวุ่นวายบ้านของเธอ

“โกหก หลานสาวของคุณตั้งใจชนป้ากุ้ยหนิงชัดๆ พี่เหมยก็เห็น ไม่อย่างนั้นป้ากุ้ยหนิงจะล้มได้ยังไง อีกอย่างรถจักรยานทั้งเก่าทั้งขึ้นสนิมทุบทีเดียวก็พังแล้ว ฉันบอกแล้วว่าจะชดใช้คืนให้ แต่ไม่รู้ว่านานไหมจะหาสภาพแบบนี้มาคืนได้”

“ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะมีใครหนุนหลังหรือไม่ แต่การที่เด็กสาวคนหนึ่งตั้งใจทำร้ายคนที่มีอายุมากกว่า ฉันคิดว่าควรจะส่งไปปรับทัศนคตินะ เผื่อว่าพื้นดินของหมู่บ้านจะสูงขึ้น และฉันเชื่อว่าบ้านของพวกคุณคงจะสอนลูกและหลานมาดีแล้ว แต่หลานสาวคุณไม่จำ ยังทำนิสัยแย่ๆ อย่างนี้ต้องส่งไปที่ไร่แรงงานเพื่อปรับทัศนคติสักสามเดือน ต่อไปจะได้ไม่ต้องสร้างความเดือดร้อนให้กับชาวบ้านอีก” หลินหลินโผล่หน้ามาจากด้านหลังของเฟยหลง พูดตอกหน้าบ้านหวางกลับไป เธอไม่อยากลามถึงพ่อแม่ของหญิงสาวคนนี้ หากพวกเขาสั่งสอนลูกและหลานสาวก็ไม่ต้องสะดุ้งกับคำพูดของเธอ แต่ถ้าไม่ได้สั่งสอนหรือเห็นด้วยกับการกระทำของหลานสาวก็ช่วยไม่ได้

“แต่ถ้าผู้นำหมู่บ้านอยากจะเอาเรื่อง ฉันและน้องสาวไม่มีปัญหานะคะ ฉันพร้อมที่จะจ่ายค่าเสียหาย แต่เรื่องของป้ากุ้ยหนิงนั้นฉันและหลินหลินไม่มีทางยอม และเราสองคนจะเป็นพยานให้เอง ต่อให้ป้าเหมยไม่แจ้งความ เราสองพี่น้องเป็นผู้เห็นเหตุการณ์สามารถแจ้งได้ค่ะ จริงไหมคะคุณเจ้าหน้าที่”

อาเหมยออกมายืนประจันหน้ากับเจ้าหน้าที่ให้เขาเห็นเข็มกลัดสัญลักษณ์บางอย่างของนายน้อยหยาง เพื่อบอกให้รู้ว่าเธอและหลินหลินเป็นคนของใคร เจ้าหน้าที่คนนี้พอเห็นสัญลักษณ์ได้แต่ยืนหน้าซีด เพราะเข็มกลัดแบบนี้มีเพียงหัวหน้าเครือข่ายของนายน้อยหยางเท่านั้นที่มีได้

เฟยหลงมองสองพี่น้องบ้านนี้ปกป้องแม่ของเขาก็ได้แต่ยิ้มในใจก่อนจะกระชับมือให้แน่นขึ้นเพื่อแสดงความขอบคุณ

“ขอโทษนะครับแม่เฒ่าหวาง ผมและแม่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบ้านหวางมานานแล้วนะ ผมไม่จำเป็นต้องปกป้องใคร และอีกอย่างตอนนี้ผมขอปลดประจำการกลับมาดูแลแม่ ผมเองจึงไม่สามารถปกป้องใครได้อีกแล้ว และอย่าเอาชื่อและตำแหน่งของผมไประรานใครอีก” เฟยหลงพูดน้ำเสียงราบเรียบ เขาไม่ยินดียินร้ายกับบ้านหวางอยู่แล้ว เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขามีเพียงแม่เท่านั้น

บ้านหวางพอได้ยินว่าเฟยหลงลาออกจากการเป็นทหารแล้ว จึงได้แสดงสีหน้าไม่พอใจและหันไปคาดโทษกุ้ยหนิงเพราะคิดว่าเธอสั่งให้ลูกชายลาออก หวางเช่อจึงพรวดเข้ามาเตรียมจะทำร้ายกุ้ยหนิง แต่โดนอาเหมยที่อยู่ด้านหน้าถีบไปสุดแรง ใจจริงเสี่ยวหลินตั้งใจจะจัดการเอง แต่เพราะมือของเธอโดนจับไว้ จึงทำอะไรไม่สะดวก

“พี่ปล่อยมือหนูก่อนเดี๋ยวมาให้จับใหม่” หลินหลินพูดด้วยรอยยิ้ม ตัวเธอเองไม่อยากปล่อยเหมือนกัน แต่เธอต้องจัดการบางอย่างกล้าดียังไงคิดที่จะเข้ามาทำร้ายแม่หยางของเธอ เฟยหลงได้ยินสาวน้อยพูดแบบนั้นเขาก็ยินยอมปล่อยมือแต่โดยดี แต่หากใครมองดีๆ หูของเฟยหลงนั้นแดงลามไปถึงคอ

“พี่เหมยปล่อยเถอะ ฉันจัดการเอง หากพี่จัดการรับรองได้ ตาลุงคนนี้คงได้ตายคาเท้าพี่แน่ๆ” เมื่อเดินมาที่อาเหมยเธอคงใช้เท้ากดที่อกของหวางเช่อไว้ หลินหลินจึงบอกให้หยุดเธอจัดการเอง

”เสี่ยวหลินน้องรัก ทำเหมือนตัวเองมือเท้าไม่หนักเลยนะ พี่เห็นตอนซ้อมต่อสู้กับลูกน้องเล่นเอาแทบนอนหยอดน้ำข้าวต้ม” อาเหมยหันมองค้อน มาว่าเธอเท้าหนัก ตัวเองไม่หนักเลยใช่ไหม

ชาวบ้านได้ยินสองพี่น้องคุยกันได้แต่พากันยืนกลืนน้ำลาย นี่คือเรื่องที่ต้องคุยกันไหม

“มันไม่ดีรู้ไหมคะคุณลุง การทำร้ายผู้หญิงมันเป็นสิ่งที่ลูกผู้ชายไม่สมควรที่จะทำ เพราะผู้หญิงเป็นเพศแม่ แต่คุณลุงทำแบบนี้มันต้องโดนลงโทษรู้ไหม” หลินหลินพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ประโยคสุดท้ายเธอพูดเสียงเย็น ทำเอาคนฟังอย่างหวางเช่อขนลุกชันไปทั้งตัว

“ฉันว่าคุณลุงลุกขึ้นยืนก่อนดีไหมคะ ฉันยืน คุณลุงลงไปนอนกองแบบนั้นมันไม่ดี เดี๋ยวใครจะมองว่าฉันไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่”

“ฉันจะทำร้ายใครมันก็เรื่องของฉัน กุ้ยหนิงเป็นภรรยาของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ อีกอย่างเพราะมันลูกชายที่ฉันภาคภูมิใจต้องมาขอลาออกแบบนี้” หวางเช่อลุกขึ้นยืนได้ก็ชี้หน้าด่าด้วยความไม่พอใจ แต่เขาไม่รู้เลยว่าหลินหลินเกลียดที่สุดคือการที่มีคนมาชี้หน้าใส่เธอ หลินหลินเดินเข้าไปจับนิ้วและมือที่ชี้มาหักดังกร๊อบ! ทำให้หลงเช่อร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย!! หักแล้วนิ้วฉันหักแล้ว”

“จุ๊ๆ ๆ ไม่เอาไม่โกหกนะคะคุณลุง ฉันบอบบางแบบนี้จะมีแรงมากขนาดนั้นเหรอ แต่เมื่อครู่นี้คุณลุงพูดผิดนะคะ ป้ากุ้ยหนิงไม่ใช่ภรรยาของคุณลุง แค่อดีตเท่านั้น อดีตค่ะ อดีต ส่วนเรื่องที่พี่หยางลูกชายของคุณป้าขอปลดประจำการก่อน อาจจะเป็นเพราะพวกคุณเอาชื่อเสียงและเกียรติของชายชาติทหารไปทำให้มัวหมองหรือเปล่า พี่หยางจึงได้ลาออก แต่พี่เขาจะลาออกหรือไม่มันก็เป็นสิทธิ์ของเขา มันไม่เกี่ยวกับบ้านหวางนี่คะ” หลินหลินเอามือจุ๊ปากและส่ายหน้า อาเหมยมองว่าน้องสาวตัวเองช่างกวนโมโหคนได้ดียิ่งนัก แต่ต่างกับบางคนที่มองเธอด้วยรอยยิ้มไม่วางตา เขากลับมองว่าเธอน่าเอ็นดูมากกว่าน่าโมโห

“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถึงแม้ว่าจะสร้างบ้านใหญ่โต ที่ผมยอมให้คุณอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้เพราะตอนที่ขออนุญาตคือคุณร่างกายไม่แข็งแรง หากคุณมาระรานชาวบ้านแบบนี้ ผมก็ไม่ยินดีที่จะให้อยู่ในหมู่บ้านนี้อีก” ผู้นำหมู่บ้านพูดขึ้นเพราะสงสารหลานสาวบ้านหวาง และหากเขาขอที่คืน บ้านสวยและใหญ่ขนาดนี้เขาจะเข้ามาอยู่เอง

“ดีค่ะ ในเมื่อกล้าพูดแบบนี้ เรามาดูกันว่าระหว่างคุณ หรือว่าฉัน ใครต้องเป็นฝ่ายไป” หลินหลินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงแม้จะไม่ใช้อำนาจของนายน้อยหยาง ใช้เพียงอำนาจของพ่อก็ทำให้ผู้นำหมู่บ้านหลุดออกจากตำแหน่งได้เหมือนกัน