ชีคร้ายซ่อนรัก

ตอนที่2เมืองฮามาล

สามวันผ่านไป

"กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ คอยดูฉันจะเอาตำรวจมาลากคอพวกแกเข้าคุกให้หมด"

เสียงกรีดร้องดังออกมาจากในมุมหนึ่งของคฤหาสน์กลางทะเลทรายที่สร้างไว้เป็นเหมือนโอเอซิสส่วนตัวของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ อาดัม อัล คาร์โล เจ้าของอาณาจักรโอเอซิสและคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ที่เขาชอบเรียกมันว่าเป็นบ้านของเขา แท้ที่จริงมันคืออาณาจักรส่วนตัวของเขาต่างหาก

"หยุดแหกปากเสียที! ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจส่งเธอเป็นอาหารของจระเข้ในฟาร์ม!"

คำขู่ ที่ลัลนาคิดว่าเหมือนเอาไว้ขู่เด็กน้อย

"นี่คุณ! อยากจะฆ่าฉันก็ฆ่า ถ้าไม่ฆ่าก็ปล่อยฉันกลับประเทศ ลักพาตัวคนอื่นมาแบบนี้ไม่กลัวกฏหมายบ้านเมืองหรือยังไงห๊า!"

ลัลนาตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโมโห ตอนนี้เธอพร้อมจะแยกเขี้ยวตลอดเวลา ผู้หญิงไทยแบบเธอนั้นรักอิสระเสรีภาพมากกว่าสิ่งอื่นใดมีสิทธิ์อะไรมากักขังหน่วงเหนี่ยวกันแบบนี้

"น่าขันที่ในเมืองแห่งนี้ฉันไม่ต้องกลัวกฏหมาย"

ลัลนาหายใจแรงด้วยความโกรธเผลอกัดปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บ เธอพยายามหนีออกจากที่แห่งนี้มาสองครั้งแล้ว แต่โดนจับกลับมาทุกครั้ง ออกไปครั้งนี้ไกลกว่าเดิมมาก เธอจึงได้เห็นทัศนียภาพข้างนอกว่าอาณาเขตแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วย ต้นไม้ ดอกไม้สวยงามเหมือนวังก็จริง แต่พ้นจากอาณาจักรแห่งนี้ออกไปข้างนอกนั้นมีแต่ทะเลทรายรายล้อมไปหมด

"ต้องการอะไร?"

ลัลนาตั้งคำถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองชายฉกรรจ์ในชุดเสื้อคลุมตัวยาวกับผ้าโพกศีรษะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในประเทศไทย ตื่นขึ้นมาครั้งนี้เหมือนฝันร้าย

ลัลนาสาบานเลยว่าเธอจะไม่ดื่มกับคนแปลกหน้าอีกต่อไป!

นัยน์ตาคมลึกล้ำซ่อนเร้น ดูไปดูมาเขาแทบจะเป็นหนุ่มอาหรับทุกกระเบียดนิ้วถ้าไม่เป็นเพราะว่านัยน์ตาสีน้ำข้าวนั่น อย่าเผลอไปสบตาเชียวมีหวังได้โดนดูดวิญญาณเข้าไปได้ง่ายๆ

แต่ฝันไปเหอะ คนอย่างลัลนาจะไม่ยอมแพ้ทางให้ผู้ชายหน้าไหนอีกต่อไปแล้ว

"จนกว่าบิดาของเธอจะเอาสมบัติที่ขโมยไปกลับมาคืนเราที่ฮามาลแห่งนี้"

ลัลนาแค่นหัวเราะออกมา เธออยากจะแหกปากหัวเราะใส่หน้าผู้ชายหน้าเข้มผู้นี้นัก

"นี่คุณเครา!"

"ฉันไม่ใช่คนที่หญิงไทยอย่างเธอจะมาเรียกชื่อว่าอะไรก็ได้"

สายตาดุของเขาเริ่มมีแววความขุ่นข้อง สังเกตุได้ว่าเขาอดทนกับเธอมาสักพักแล้ว เหลือเพียงฆ่าให้ตายเท่านั้น

"เอ๊ะ!อิตานี่ ก็ฉันไม่รู้จักชื่อนาย แล้วนั่นๆๆ พวกนั้นก็ด้วย แล้วที่นี่ที่ไหนจับคนอื่นมาขังไว้ทำตัวอย่างกะโจร หรือว่า..."

ลัลนาจุกคิดถึงพวกกลุ่มโจร ไอซิส หรือ ตะลีบันขึ้นมา ดวงตาของเธอเบิกโพลง ชีวิตของเธอต้องมาจบลงในวัยยี่สิบเจ็ดจริงๆอย่างนั้นเหรอ ลัลนาอยากจะร้องไห้ เขารู้กันทั่วโลกว่าคนพวกนี้โหดและสุดโต่งซะยิ่งกว่าอะไรดี

"โอ้ย!"

อาดัมฉุดกระชากลากเธอขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"อย่านึกว่าพูดไทยแล้วฉันจะฟังไม่รู้เรื่อง"

คางของเธอถูกบีบแน่นต้นแขนอีกข้างก็ถูกบีบแรงจนรู้สึกเจ็บ แต่ไม่เท่าตกใจผวาเล็กน้อยที่เขาตอบกลับเธอกลับมาเป็นภาษาไทย

"งั้นนายก็ควรจะรู้ได้ว่าพ่อของฉันรักเงินมากกว่าฉัน นายฆ่าฉันทิ้งเลยยังจะง่ายกว่า เอาซิ้! ตอนนี้ชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วนี่"

ลัลนาเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย คนอย่างนังลัลนาเคยกลัวอะไรที่ไหน ก็แค่ตายล่ะวะ

"เอาหญิงไทยคนนี้ไปขังเอาไว้ในฮาเร็มส่วนตัวของฉัน ปิดหน้าต่างล็อกประตูทุกบาน ห้ามให้ออกมาได้อีก"

ตุ้บ!ร่างเล็กถูกสลัดออกจากการเกาะกุมจนแทบจะล้มคะมำ

"เบาๆสิ ฉันเป็นผู้หญิงนะ อิตาบ้า!"

อาดัมไม่ฟังเสียงอะไรของหญิงสาวอีกต่อไป ก่อนที่ชายฉกรรจ์ในชุดดำจะมาลากเธอออกไป

"ฉันรอดไปได้ ฉันจะฆ่านาย!"

ไม่วายลัลนายังก่นด่าขู่ฝ่อๆตามหลังมาไม่หยุด

"นายท่านจะเก็บนางไว้จริงๆกระนั้นหรือ?"

อาลีถามขึ้นเพราะดูท่าแล้ว หญิงไทยผู้นี้จะนำความร้อนใจมาให้อย่างไม่รู้จักจบสิ้น สองครั้งสองคราที่ต้องตามไปลากกลับมาให้วุ่นวาย

"ชีวิตของนางอาจจะมีค่าเพียงแค่เศษธุลีดิน แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือศักดิ์ศรี เราจะไม่มีวันให้คนไทยคนไหนมาทำเลวระยำที่ฮามาลได้อีก รอก่อนเถิดอาลี...เอาตัวไอ้เนวินกลับมาแล้วค่อยปล่อยนางกลับไป"

ที่นี่คืออาณาจักรของเขา ปัจจุบันเขาไม่ใช่เจ้าชาย เขาเป็นเพียงผู้นำสูงสุดของที่นี่เท่านั้น อาดัม อัล คาร์โล เป็นผู้บุกเบิกเมืองอามาลแห่งนี้เพราะฉะนั้นที่นี่เหมือนบ้านหลังสุดท้ายที่จะฝังกลบร่างของเขา เขาจะไม่มีวันให้ผู้ใดเข้ามากระทำสิ่งเลวทรามในที่นี้โดยที่มีชีวิตรอดกลับไปได้

ไอ้เนวินผู้นั้นก็เช่นกัน!