“ตื่นแล้วเหรอครับ” คำถามของคณกรที่ดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่อ้ากว้างทำเอานลินดาสะดุ้ง
“ฉันอยู่ที่ไหนอีกเนี่ย”
“ที่ที่คุณจะปลอดภัยจริง ๆ เพื่อนคุณอยู่อีกที่หนึ่ง แต่รับรองว่าปลอดภัยเหมือนกันครับ” เขาตอบอย่างรู้ทัน คนตรงหน้าแทบไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นคำถามต่อไปยังไงก็ต้องถามหาพลอยภัทร
“แล้วที่นี่คือที่ไหน”
“สักที่หนึ่งครับ ผมตอบไม่ได้”
“แล้วตอนนี้กี่โมง”
“จะสามทุ่มแล้ว”
นลินดาเงียบไปเพื่อครุ่นคิด จำได้ว่าก่อนจะหลับไปเป็นเวลาบ่ายโมง แต่แปดชั่วโมงที่ผ่านมาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้น
“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยจริง ๆ”
“แล้วไหนคุณบอกว่าไม่ต้องย้ายไปไหนแล้ว”
“ถึงผมจะตั้งใจโกหก แต่ทั้งหมดก็เพื่อตัวคุณเองนะครับ”
“ฉันต้องขอบคุณใช่มั้ย”
“ไม่ต้องหรอกครับ แค่เข้าใจกันก็พอ” คณกรยิ้มน้อย ๆ แล้วส่งขวดน้ำเปล่าที่เพิ่งเปิดฝาให้
“มียานอนหลับหรือเปล่า”
“
