หนึ่งชั่วโมงผ่านไปตามเวลานัดหมาย ภวิศในชุดกางเกงขายาวและเสื้อยืดสีขาวพร้อมนอนเดินออกมาจากห้องพัก ในขณะที่พลอยภัทรนั่งรอด้วยการเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา
“ฉันมีเรื่องจะถาม” เธอล็อกโทรศัพท์ คว่ำหน้าจอแล้ววางไว้ข้าง ๆ เป็นการแสดงออกว่าให้เขาตั้งใจฟัง เพราะตัวเองก็จะตั้งใจพูดเช่นกัน
“เชิญครับ”
“ที่คุณพูดถึงเงินห้าล้าน คุณวางไว้จริงหรือเปล่า”
“จริง”
“แต่ฉันไม่เห็นนะคะ ฉันอยากบอกให้รู้ว่าไม่ได้โกหก และยืนยันว่าถึงฉันจะเห็น ฉันก็คงหาทางเอาไปคืนคุณอยู่ดี”
“ผมรู้แล้ว มีคนเอาเงินนั้นไป”
“ใครคะ?”
“แม่คุณ”
พลอยภัทรหลุบตามองต่ำเพื่อซ่อนความผิดหวัง ก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วคุยกับภวิศต่อ
“แต่แม่ฉันไม่รู้ว่าฉันถูกยิง... ใช่มั้ย”
“ผมไปสืบมาแล้ว แต่... แน่ใจเหรอครับว่าอยากฟัง” เขายอมรับว่าห่วงใย เพราะสืบสาวเรื่องราวจนรู้มานานแล้วว่าผู้หญิงที่รับลูกกระสุนแทนตัวเองมีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร อะไ
