“มาแล้วครับ”
มิสเตอร์หวังยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินข่าวดี จับเวลาแล้วว่าภวิศใช้แค่32 นาทีเท่านั้นในการเดินทาง เมื่อแขกคนสำคัญก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้ามา เขาก็ยกปืนยิงจนกระสุนฝังเข้ากับผนังที่ห่างศีรษะพลอยภัทรไปเพียงคืบ
เสียงกรี๊ดของผู้หญิงเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้ดังก้องกังวาน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะชอบใจจากฝ่ายของมิสเตอร์หวัง ทว่าภวิศไม่แสดงอาการตระหนกหรือเป็นห่วงพลอยภัทร ทำเพียงปลายตามองแล้วกลับมาพูดคุยกับศัตรู
“ขอโทษที่เสียงดังไปหน่อยนะครับ พอดีผมอยากต้อนรับคุณอย่างยิ่งใหญ่น่ะ”
“เป็นเกียรติมากครับ ผมก็ไม่ได้มามือเปล่าเหมือนกัน บังเอิญเจอหมาตัวนี้อยู่ข้างทางเลยเอาขึ้นรถมาฝาก เห็นว่าคุณหวังชอบสุนัขน่ะครับ”
มิสเตอร์หวังหมดสิ้นแล้วซึ่งรอยยิ้ม ทันทีที่เห็นสุนัขตัวโปรดกำลังกินขนมที่คณกรป้อนก็หันขวับไปมองลูกน้อง สงสัยว่าพวกมันปล่อยให้ไอ้คนพวกนี้พาลูกชายสุดที่รักมาได้ยังไง
“เอาหมากูคืนมา”
“มึงก็
