เมียเสี่ย

ไม่เคยห้าม

“เดี๋ยวฉันคุยเอง”

“แน่ใจนะคะ ว่าจะไปคุยเพื่อจบเรื่อง ไม่ใช่ชวนกันไปคุยบนเตียงแล้ว ไม่ยอมจบนะคะ ไอซ์ไม่คิดเลยว่าเสี่ยจะเป็นคนแบบนี้”

อารยาตัดพ้อ เมื่อก่อนเสี่ยไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เขาเพิ่งจะมาเป็นเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ยอมให้ผู้หญิงอื่นมาเกาะแกะจนลงเอยที่เตียง คิดแล้วมันก็น่าโมโห กับเธอนี่แทบจะไม่แตะเนื้อต้องตัว ซ้ำยังนอนแยกห้องกันอีก

“เป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ”

“ไม่ต้องมาโบ้ยให้ไอซ์เลย ไอซ์ก็ไม่เคยห้ามให้ทำเรื่องนั้นสักหน่อย มีแต่เสี่ยที่คิดไปเองแล้วไม่ยอมทำ อื้อ!”

มือหนารีบยกขึ้นปิดปากช่างเจรจาไว้แน่น เมื่อเห็นสายตาเลขามองมาอย่างสงสัยในคำพูดของเธอ คงไม่มีใครคาดคิดนั่นแหละ ว่าเขาจะไม่เคยแตะต้องเธอมาตลอดหนึ่งปี คนอื่นคงคิดว่าเธอเสร็จเขาไปนานแล้ว ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากเชื่อ ว่าที่ผ่านมาทำไมถึงไม่เคยทำอะไรร่างกายสุดแสนจะเย้ายวนของเธอเลย

“อื้อ อ่อยไออะ”

“ชู่ว อายเขา”

อัครราชหน้าแดงก่ำ กระซิบบอกภรรยาที่ดิ้นรนขันขืนให้หยุดดิ้น แค่คำพูดของเธอ ก็อายจะตายอยู่แล้ว ท่าทางของเขาตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เก็บทรงไม่ไหว จนไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด

“อะแฮ่ม ถึงแล้วครับ”

ปณิธานกระแอมเบาๆ พูดจบก็รีบเสมองออกไปนอกรถ เพราะไม่อยากมองฉากสวีทที่หาได้ยากของเจ้านายกับภรรยา ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายมีโมเมนต์แบบนี้กับสาวคนไหนเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้านายถึงมองหาสาวอื่น ทั้งๆ ที่ภรรยาคนนี้ก็ดูน่ารักน่ากินกว่าผู้หญิงพวกนั้นซะอีก

“ปล่อยแขนที่กอดอยู่ด้วยค่ะ มันสายมากแล้ว ถึงไอซ์จะเป็นหัวหน้า แต่มาสายมันก็ไม่ดี” อารยามองแขนสามีที่เกาะอยู่บนเอวคอดกิ่ว ปล่อยแต่มือออกจากปาก แต่ไม่ยอมปล่อยแขนอีกข้างให้เธอเป็นอิสระ

“อยากได้รถหรือเปล่า”

ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วมุ่น เคยคิดจะถามอยู่เหมือนกันว่าเธออยากได้รถสักคันไหม เห็นเธอไม่พูดขออะไร เขาก็ไม่กล้ายัดเหยียดให้ กลัวเธอคิดไปว่าเขาเอาเงินฟาดหัว เหมือนตอนแต่งงานกันใหม่ๆ

“ไม่ค่ะ ขับไม่เป็น”

อารยาตอบแบบไม่ต้องคิด ชีวิตที่ไม่มีรถขับก็ไม่ได้ลำบากนะ แค่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อมาขึ้นรถประจำทางก็เท่านั้น แม้จะโดนคนในบริษัทพูดเหน็บแนม เธอก็ไม่แคร์ ก็ขับไม่เป็นอะ ซื้อไปก็ใช้ไม่เป็น ใครจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ

“เดี๋ยวสอน”

เป็นครั้งแรกที่เขาไม่อยากปล่อยเธอลงจากรถ อยากอ้อยอิ่งอยู่กับเธอแบบนี้ไปนานๆ แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการแบบนั้น ดวงตาสีน้ำตาลวาววับขึ้น จนเขาต้องปล่อยมือให้เธอเป็นอิสระ

“อย่าลืมคำพูดของตัวเองนะคะเสี่ย รวมทั้งเรื่องผู้หญิงคนนั้นด้วย”

อารยาขยับตัวไปหอมแก้มนุ่มๆ ของสามีเร็วๆ เพื่อร่ำลา กำลังจะหันไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งก็ถูกดึงรั้งเข้าไปจูบ คนตัวเล็กที่เคยทำท่าทางมั่นใจ ดูเงอะงะทันที เมื่อโดนจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ยกมือสั่นระริกขึ้นกำเสื้อสูทราคาแพงไว้เหมือนหาที่ยึดเกาะ ในหัวได้ยินเสียงวิ๊งๆ เหมือนแมลงบินไปมา เมื่อเจอจูบกระชากวิญญาณของสามีเข้า

“เดี๋ยวเดินไปส่ง”

อัครราชพูดและทำทันที แย่งเสื้อคลุมมาสวมให้เธออย่างมิดชิด จากนั้นก็ผลักแผ่นหลังเล็กเบาๆ ให้ลงจากรถไปก่อน ขยับตามลงไปช้าๆ ดึงรั้งข้อมือเล็กไปจับ บังคับให้เดินตามเข้าบริษัทที่ตัวเองเป็นเจ้าของ แต่เหมือนจะไม่ต้องการให้เธอรู้ความจริงข้อนั้น

อารยาจำต้องปล่อยให้สามีทำตามใจ ครั้นจะดื้อดึงโต้เตียงกันไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า เดินตามย่างก้าวที่ยาวกว่า เข้าในในอาคารที่ทำงานอย่างไม่มั่นใจ

ทุกย่างก้าวของเธอกับเสี่ยขุน มีแต่สายตาจดจ้อง ด้วยไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมากับเสี่ย ก็แหงล่ะ ไม่มีใครรู้นี่นาว่าเธอเป็นเมียเสี่ยขุน คนที่รู้จริงๆ ก็มีไม่กี่คน เพราะแบบนั้น จึงมีคนพยายามเข้าหาเสี่ยอยู่เป็นประจำ

“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ คนมองใหญ่แล้ว” อารยาบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมเบาๆ มองรอบตัวอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกไป

“โต๊ะเธอละ”

“อยู่ในห้องค่ะ หนู คือไอซ์เข้าไปเองได้” มือเล็กหลบไปซ่อนอยู่ข้างหลัง เมื่อสามีเอาแต่ใจ พยายามจะดึงมันไปจับ คงตั้งใจจะลากเข้าไปข้างในด้วยกันนั่นแหละ แค่นี้ก็อายคนอื่นจะแย่แล้วเสี่ย

“แทนตัวเองด้วยชื่อแหละดีแล้ว” ก็ชอบนะที่เธอแทนตัวเองว่าหนู แต่อยู่ข้างนอกแทนตัวเองด้วยชื่อน่าจะดีกว่า เธอเองก็ดูพยายาม เหมือนอยากจะเปลี่ยนไปแทนตัวเองด้วยชื่อแบบที่ทำอยู่

“งั้นจะปล่อยให้ไอซ์ไปทำงานได้หรือยังคะ” เมื่อก่อนแทนตัวเองแบบนั้นบ่อยจนชิน แต่เธอเองก็ต้องโตขึ้น จะแทนตัวเองว่าหนูเหมือนเป็นเด็กอยู่ตลอด จะเอาอะไรมามัดใจสามีได้ละ

“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

อารยายกมือขึ้นโบก ไม่ใช่โบกลา แต่ตั้งใจโบกไล่มากกว่า มองแผ่นหลังที่เดินออกไปจนลับสายตา หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ก้าวมาขวางทาง พร้อมสายตาไม่พอใจที่ส่งมาให้