ตอนที่ 7
1138 Words
เสียวจนริมฝีปากเผยอ จากนั้นก็บีบบี้หัวนมจนแข็งตั้งเป็นตุ่มไต แอบจิ้นเอาว่าแรงบดบี้ขยี้หัวนมนั้นคือริมฝีปากรกไรหนวดของลูกเขยที่ครอบดูดเมามัน
“อ่าห์... แดนน์จ๋า”
หล่อนเผลอเรียกชื่อชายหนุ่ม นึกถึงแก่นกายขนาดมหึมาน่าลิ้มลอง หากนาทีนี้นวลพรรณก็ทำได้แค่เพียงอาศัยลำนิ้วน้อยๆ ของตัวเองทดแทนแก่นกายของลูกเขยสุดหล่อที่ทำให้หล่อนออกอาการทุรนทุรายอย่างที่เห็น
“อ๊อยยย... แดนน์จ๋า... ”
นวลพรรณพริ้มตา แนบเน้นฝ่ามือกับหน้าท้อง ลูบล้วงลงมาตามรูปรอยของร่องเนื้อนูนแน่น ใช้นิ้วกลางสอดเสียบมิดเข้ามาในรอยแยกตรงกึ่งกลางกาย นิ้วหัวแม่มือกดคลึงลงตรงจุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกาย
“อ๊ะ... แดนน์จ๋า... แดนน์... ”
ร่างเปล่าเปลือยทรุดยวบลงกับพื้น เมื่อลำนิ้วน้อยๆ กรีดชำแรกลงไปกลางกลีบบุปผาแฉะฉ่ำของตัวเอง ขณะแอบจินตนาการถึงใบหน้าของแดเนียล
ครู่ต่อมาใบหน้างดงามของนวลพรรณก็บูดเบี้ยว บิดเบ้จนต้องส่ายสะโพก โยกร่อนอยู่บนลำนิ้วของตัวเองด้วยความลืมตัว
“แดนน์... ชะ ช่วยด้วย... อ๊อย”
นวลพรรณร้องออกมาเสียงดังด้วยความลืมตัว
“แม่นวล... เป็นอะไรครับ... มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย”
นวลพรรณไม่รู้ว่าตอนนั้นแดเนียลเดินเข้ามาในครัว ความอับอายทำให้หล่อนพยายามตั้งสติ
“ปะ... เปล่าจ้ะ”
นวลพรรณพยายามสะกดกลั้นเสียงครางด้วยการกัดฟันแน่น พรูลมหายใจออกมากระท่อนกระแท่น เมื่อความทรมานซ่านลึกลงไปในช่องท้องแขม่วเกร็ง
“แต่แม่นวลเรียกผม”
แดเนียลนึกว่าตัวเองหูฝาด
“อ๋อ... แม่นวลจะถามว่าหิวหรือยัง รอเดี๋ยวนะ”
ความละอายกระตุ้นเตือนให้แม่ยายรีบล้างมือจนสะอาดสะอ้าน สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ พยายามควบคุมสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติที่สุด ไม่อยากให้ลูกเขยจับได้ว่าหล่อนแอบทำเรื่องน่าอายในห้องน้ำ
ในเวลาต่อมา ที่โต๊ะอาหาร
“แดนน์คิดยังไงมาทำไร่อ้อย?”
หลังจากตั้งสำรับอาหารเอาไว้ให้แล้วรอจนกระทั่งลูกเขยกินข้าวเสร็จเรียบร้อย นวลพรรณเริ่มชวนคุย
สาเหตุที่หล่อนถามก็เพราะอดสงสัยไม่ได้ว่าหนุ่มลูกครึ่งสเปนรูปร่างสูงใหญ่อย่างแดเนียลทำไมเลือกมาใช้ชีวิตเป็นเกษตรกรอยู่ท่ามกลางไร่อ้อยในชนบทห่างไกลความเจริญ
“ตอนอยู่อเมริกาพ่อผมก็ทำไร่อ้อยครับ”
ตอนเด็กแดเนียลเกิดที่ลุยเซียนาซึ่งเป็นรัฐทางใต้ของสหรัฐอเมริกาที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแห่งเดียวที่มีการปลูกอ้อย จึงไม่แปลกที่เขาซึมซับสายเลือดเกษตรกรมาจากบิดา
หลังจากนั่งคุยกันต่อมาอีกพักใหญ่ๆ แดเนียลก็เล่าให้นวลพรรณฟังว่าบิดาผู้ให้กำเนิดเขาเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่แดเนียลยังเล็ก จากนั้นมารดาซึ่งเป็นคนไทยก็แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงซึ่งเป็นชาวไร่อ้อย มีชื่อว่า ‘คาร์ลอส’
“หลังจากนั้นพ่อเลี้ยงกับแม่ของผมก็แยกทางกัน... แม่พาผมกลับมาอยู่เมืองไทย แต่คาร์ลอสก็ส่งเงินมาให้ทุกเดือน คาร์ลอสเป็นพ่อเลี้ยงก็จริง แต่เขาก็รักผมเหมือนลูกในไส้... ที่มีเงินมาซื้อที่ดินทำไร่อ้อยทุกวันนี้ก็เพราะว่าคาร์ลอสยกมรดกส่วนหนึ่งให้ผม”
นวลพรรณนั่งฟังประวัติของลูกเขยด้วยความสนใจ บางเรื่องหล่อนก็ไม่เคยรู้มาก่อน
“อันที่จริงผมเรียนจบมาทางเกษตร... เรื่องทำไร่อ้อยจึงเป็นสิ่งที่ผมคิดถึงมาตลอด”
แดเนียลกล่าว ยิ่งได้พูดได้คุยกันก็ทำให้นวลพรรณมองภาพของลูกเขยคนนี้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“ตอนที่ผมตัดสินมาซื้อไร่ ที่ดินแถวนี้ยังแห้งแล้งและกันดารมากเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า”
แดเนียลย้อนระลึกไปถึงตอนที่เขาตัดสินใจเข้ามาเปลี่ยนผืนดินกันดารแล้งปกคลุมไปด้วยหญ้าแห้งๆ และป่ากระถินแห่งนี้ ให้กลับกลายเป็นสีเขียวขจีของไร่อ้อย กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา
“แดนน์โชคดีมาก... ที่ได้พ่อเลี้ยงใจดี รักและเลี้ยงดูแดนน์เหมือนลูกในไส้”
นวลพรรณนึกชื่นชมคาร์ลอสทั้งที่ก็ไม่เคยเห็นหน้า
“สักวันหนึ่งผมตั้งใจว่าจะพาแม่นวลกับเกดไปเยี่ยมพ่อเลี้ยงผมที่ลุยเซียน่า ผมอยากให้แม่นวลได้รู้จักคาร์ลอสพ่อเลี้ยงของผม อยากพาแม่นวลกับเกดไปเที่ยวต่างประเทศ... ผมเชื่อว่าถ้าได้รู้จักกันแล้วแม่นวลจะชอบคาร์ลอส”
เรื่องนี้แดเนียลคิดเอาไว้นานแล้ว
“ยัยเกดเลือกผู้ชายไม่ผิดเลยจริงๆ”
นวลพรรณชื่นชมลูกเขย
“วันนี้แม่อยากติดรถเข้าไปในไร่ด้วยจะได้ไหมจ๊ะ”
ปกตินวลพรรณอยู่แต่บ้าน หล่อนช่วยดูแลงานบ้านงานเรือนทุกอย่าง ปล่อยให้การงานไนไร่อ้อยเป็นหน้าที่ของแดเนียลและคนงาน
จู่ๆ วันนี้นวลพรรณก็รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจนึกอยากติดตามลูกเขยไปชมความเขียวขจีของไร่อ้อยกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา
“ได้สิครับ... ถ้าแม่นวลอยากไปกับผม”
แดเนียลยิ้ม
“เอางี้... ระหว่างนี้แม่จะทำอาหารมื้อเที่ยงเอาไว้ให้ดีมั้ย ตอนใกล้เที่ยงแดนน์ค่อยกลับมารับ แล้วเราไปนั่งกินข้าวกันในไร่”
“ดีครับ... ถือโอกาสปิคนิกกันเลยดีม๊ะ”
เสียงของแดเนียลดูตื่นเต้น
“ดีจ้ะ”
นวลพรรณทอดสายตามองตามเรือนร่างสูงใหญ่เกินกว่าร้อนแปดสิบเซนติเมตรของลูกเขยที่กำลังก้าวเดินออกไปสู่ประกายแสงแดดของยามสาย
แดเนียลเหลียวกลับมามองหน้าแม่ยายแวบหนึ่ง ส่งยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถกระบะ ขับออกไปจากบ้านด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
ระหว่างที่รถกำลังแล่นผ่านไร่อ้อย มือใหญ่เอื้อมไปกดสวิทช์กระจกไฟฟ้า ลดบานกระจกลงจนสุดรางพร้อมกับสูดหายใจแรง ซึมซับเอากลิ่นหญ้าแห้ง กลิ่นดินซึ่งคละคลุ้งอยู่ในระอุไอแดดยามเช้า
แดเนียลยอมรับว่าหลงใหลชีวิตเกษตรกร เขาคุ้นเคยกับกลิ่นอายความชื้นที่โชยออกมาจากป่าอ้อยจนไม่อยากจากไปไหน
ดวงตาคมทอดมองไปยังไร่อ้อยเบื้องหน้าด้วยความรัก ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับสรรพสิ่งรอบกายยิ่งทำให้หนุ่มลูกครึ่งสเปนรักไร่อ้อยที่ตนลงทุนลงแรงบุกเบิกมาจนรุ่งเรืองถึงวันนี้
ในเวลาต่อมา
เมื่อถึงตอนใกล้เที่ยง แดเนียลขับรถกลับมารับนวลพรรณแล้วพากันมาที่ไร่อ้อย นั่งกินข้าวกลางวันกันอ้อยอิ่งใน
- Writer
