ตอนที่ 9 เรามีเรื่องต้องคุยกัน
1287 Words
ทานตะวัน Talks
พอหมอก้องเดินออกจากห้องไป หัวใจฉันเหมือนแตกสลายอีกครั้ง ครั้งนี้มันมากกว่าครั้งที่แล้ว ครั้งที่แล้วเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงใจง่ายคนนั้นคือฉัน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นฉัน เขาคงโกรธมากที่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้เขาเลิกกับหมอของขวัญ และฉันยังเป็นต้นเหตุให้เขาไม่มีความสุขกับเซ็กซ์ตลอดห้าปีมานี้
ฉันก็ไม่เคยมีเซ็กซ์อีกเลยตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว จนวันนี้แหละ เซ็กซ์ครั้งที่สองในรอบห้าปีกับผู้ชายคนเดิม
เขาเป็นพวกไม่ชอบพกถุงหรือไง ครั้งที่แล้วเมื่อห้าปีก่อนเขาก็ไม่ได้ป้องกัน วันนี้เขาก็ไม่ได้ป้องกันอีก แม้เขาจะหลั่งนอกก็จริง แต่ฉันก็ไม่มั่นใจหรอก
ออกไปหาซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินกันไว้ก่อนดีกว่า...ทว่ามีข้อความในมือถือเด้งขึ้นหยุดความคิดของฉันทันที
“ผมไม่อยากให้คุณกินยาคุมฉุกเฉิน ถ้าคุณท้องผมจะรับผิดชอบเอง”
ฉันก็พอรู้ว่ายาคุมฉุกเฉินมันอันตรายยังไง และหมอก้องก็คงรู้ว่ามันไม่ดียังไง เขาเลยไม่อยากให้ฉันกิน
ฉันยังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอยู่นาน ก็มีข้อความส่งมาอีก
“ผมปลอดภัย ผมไม่เคยเอาสดกับใครนอกจากคุณ”
ไอ้หมอบ้า เรื่องแบบนี้กล้าพูดได้ยังไง
“พักผ่อนเถอะ เย็นนี้ผมจะไปหา เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ไอ้หมอบ้า ใครมีเรื่องคุยกับนายยะ บ่นในใจไปอย่างนั้นแต่มือกลับพิมพ์ตอบไป
“ค่ะ”
แรดมากทานตะวัน คำว่าอยากได้เขาเขียนบนหน้าเธอชัดเจนมาก
ก็อยากได้จริง ๆ...ชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่มั้ง...ก็ไม่ได้ออกอาการนะ
ชัดเจนมากขอบอก...โอ๊ย จะเถียงกันทำไมความคิดฉันเนี่ย
ทานตะวัน Talks
หลังจากที่หมอก้องบอกว่าเย็นนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน ฉันก็ไม่เป็นอันกินอันนอนเลยนับเวลาอยู่นั่นแหละ และวันนี้ฉันลาป่วยไม่ได้ไปทำงาน ก็มันป่วยจริง ๆ เดินตรงยังไม่ได้เลย ไม่รู้จะถ่างไปถึงไหน ขาเนี่ย ก็อย่างว่าหมอก้องจัดหนักจัดเต็มขนาดนี้ ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน
ฉันก็คงตายอดตายอยากเหมือนเขานั่นแหละ ยอมเขาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่ที่น่าอายที่สุดคือฉันเป็นคนเริ่ม...ไปจูบเขาก่อน เขินจัง
ทานตะวันรักษากิริยาหน่อย ฉันได้แต่เถียงตัวเอง บิดตัวไปมาอย่างเลขแปด ก็มันเขิน มันฟินนิ
เวลา 12:00 น.
กริ่ง ๆ กริ่ง ๆ เสียงกดกริ่งหน้าประตูห้อง...ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
ใครมา...ห้อง ๆ ข้างหรือเปล่า ก็ไม่นะ เพราะเสียงกริ่งก็ดังอยู่ห้องฉันนิ
ฉันส่องตาแมวมองข้างนอกหน้าประตูห้อง เอ้า หมอก้องมาเหรอ ไหนบอกจะมาตอนเย็นไง...ดูเวลาผิดไหม นี่มันเที่ยงอยู่เลยนะ
“หมอก้อง ไหนบอกจะมาตอนเย็น”
“ปั้นบอกว่าคุณลาป่วย ผมเลยอยากมาดู” แล้วจะเลื่อนสายตาลงมามองทำไมตรงนั้น คนยิ่งอาย ๆ อยู่
“เอ่อ เข้ามาก่อนสิ” ฉันเดินตามหมอก้องช้า ๆ ก็มันยังเจ็บอยู่นี่นา
“ทานตะวันไปหาหมอไหม”
“ไม่ไป ไปทำไม อายหมอ” จะบ้าเหรอไปบอกหมอว่าเจ็บเพราะโดนเอาแรงเหรอ บ้าไปแล้ว...ฉันไม่ไปหรอก ใครจะไปก็ไปเถอะ
“งั้นผมทำแผลให้ไหม เพราะผมทำคุณเจ็บ” โอ๊ย ไอ้หมอบ้า
“ไม่เอา” ฉันรีบเอามือปิดน้องสาวตัวเอง ถึงเมื่อคืนจะเห็นถึงไหนต่อไหน แต่ตอนนี้ก็อายนะ
“ผมก็ไม่เอาแล้ว ผมแค่จะทายาให้ เดี๋ยวมันอักเสบนะ” ฉันไม่ได้หมายถึงเอาแบบนั้นไหมล่ะ ไม่เอา ไม่ทายา นี่ต่างหากความหมายของฉัน ใครก็ได้ช่วยตะวันด้วย หมอก้องคนนี้น่ากลัวมาก
“นายไม่ใช่หมอสูติฯ จะมารักษาฉันได้ไง”
“แต่ผมเป็นคนทำตะวันเจ็บ” รู้แล้วจะมาย้ำทำไมเนี่ย เหนื่อยจนเขิน เหนื่อยจนหน้าแดง เหนื่อยจนใจเต้นแรง เหนื่อยไปหมดแล้วเนี่ย
“หมอก้อง!”
“ไม่ต้องอายผมหรอก ผมเห็นหมดแล้ว แล้วก็จำได้ด้วย”
“ไอ้หมอบ้า” โอย ฉันจะบ้าตาย ฉันไปยอมไอ้หมอบ้าคนนี้ได้ยังไง
“ว้าย...ปล่อยนะ” หมอก้องไม่ฟังที่ฉันพูดหรือบ่น อุ้มฉันลอยลิ่ว เข้าไปในห้องนอน อย่าบอกว่าเขาจะทำแบบเมื่อคืนอีกนะ ฉันยังไม่พร้อมนะ...
“หมอก้องไม่เอาแล้วนะ...ยังเจ็บอยู่ ไว้อีกสักอาทิตย์นะ”
“ผมแค่จะทายา แต่อีกอาทิตย์ผมตกลงตามที่คุณขอ”
ฉันพลาดอย่างแรง...
“ใครไปขอนาย”
“ก็เห็นอยู่ว่าใครขอ”
“อือ...อือ” ไม่อุ้มเปล่า…ริมฝีปากร้อนยังแนบสนิทบนริมฝีปากฉัน...จูบอีกแล้ว...อือ...อือ...แต่ฉันก็หลอกง่ายเหลือเกินไปจูบตอบเขาอีก
“พอได้แล้ว เดี๋ยวผมทนรอถึงอาทิตย์หน้าไม่ไหวหรอก”
“หมอก้อง” หน้าฉันร้อนมาก ไม่คิดเลยว่าหมอก้องจะร้ายมากขนาดนี้ เห็นเงียบ ๆ...แต่ไม่เงียบอย่างที่คิดนะจ๊ะ...คุณหมอก้องคนนี้
จนแล้วจนรอดฉันก็ต้องโดนทายาจนได้…ถามว่าอายไหม...ตอบได้คำเดียวว่า...มาก
“เบา ๆ เจ็บ” ฉันร้องบอกหมอสูติฯ ประจำตัว
“ผมว่าผมเปลี่ยนไปเรียนเฉพาะทางสูติฯ ดีไหม”
“ไม่ดี”
“ทำไมอะ”
“ฉันไม่อยากให้นายไปดูของคนอื่น” บ้าไปแล้วทานตะวันอะไรทำให้เธอมั่นหน้ามั่นโหนกไปบอกเขาแบบนั้น
“แล้วทานตะวันจะให้ผมดูคนเดียวรึเปล่า”
“บ้า ไม่พูดหรอกอย่าหลอกถาม”
ยิ่งพูดด้วยยิ่งเข้าตัว พอฉันบอกว่ายังไม่ได้กินข้าวหมอก้องก็เข้าครัวทำกับข้าวเลยจ้า...งานบ้านงานเรือนไว้ใจหมอก้องจริง ๆ
เอาของกินมาล่อฉันตลอด...เฮ้อ..อ้วนแน่ตะวัน
ระหว่างกินอาหารมื้อเที่ยงด้วยกัน เราก็พูดคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปพลาง ๆ จู่ ๆ คนที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวก็เงยหน้ามาถาม
“ตะวัน คุณรู้ไหมว่าเวลาแมวบาดเจ็บมันรักษายังไง”
“ไม่รู้ รักษายังไง”
“เลีย คุณอยากลองไหม”
พรวด...
“ไอ้หมอบ้า” ฉันสำลักจนข้าวพุ่งออกมาเลย หยุดหื่นสักนาทีได้ไหมหมอก้อง นอกจากนายจะเป็นหมอสูติฯ แล้ว นายยังจะเป็นแมวด้วยเหรอ...คนอะไรพูดน้อย ทว่าแต่ละอย่างที่พูดออกมา...อือ...นะ ละไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกันนะ
สรุปตั้งแต่เที่ยงเขาก็มาเฝ้าฉันตลอด จะลุกไปไหนก็ไม่ให้เดินเอง คอยอุ้มตลอด ยังมีการบอกอีกว่ากลัวอาทิตย์หน้าฉันจะไม่หาย ก็คงรู้นะเพราะอะไร...ทำไมกลัวฉันไม่หาย
“ทานตะวัน คบกันไหม”
ฉันกำลังดื่มน้ำอยู่ดี ๆ คนข้าง ๆ ก็ถามขึ้นมาว่าคบกันไหม
“นอกจากผมจะทำคุณสำลักข้าว ยังทำคุณสำลักน้ำอีก แต่ถ้าคุณคบกับผม...ผมรับรองว่าคุณจะสำลักความสุข”
“เป็นหมอหรือเป็นพระเอกลิเก”
“แล้วชอบไหมล่ะ”
“ก็ชอบ”
โอย ทานตะวันเธอจะสำลักความสุขตายไหมเนี่ย ถ้าคบกับเขา แต่ฉันก็ยอมสำลักนะ
- Writer
