“แล้วนี่เจ้าคิดจะเดินตามกันอีกนานไหมฮะ!...จะไปไหนก็รีบไปเสีย มาเดินตามข้าทำไม”
เดือนแก้วหยุดชะงักเท้าที่ก้าว เธอเท้าสะเอวเชิดปลายคางรั้น หันร่างกลมกลึงมาประจันหน้ากับผู้ชายน่าโมโห
“ก็จนกว่าเธอจะยอมตอบตกลง...”
“บ้าน่ะสิ...ใครเขาจะยอม” เดือนแก้วแหวเสียงกร้าว ถอยเท้าเดินหนีผู้ชาย ทำตัวเหมือนคนโรคจิตก็ไม่ปาน มีอย่างที่ไหนมาขอให้เธอร่วมหลับนอนด้วย เธอยังเป็นสาวเป็นแส้ ไม่เคยผ่านมือชายใดมาทั้งนั้น ถ้ายอมตกลงด้วยคงบ้าเต็มที...
“ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ากำลังมีปัญหาใหญ่...ข้าสามารถให้ความช่วยเหลือเจ้าได้นะเดือนแก้ว”
“เอ๊ะ!นี่เจ้ามาแอบรู้ชื่อของข้าได้ยังไง ใครบอกเจ้า” เดือนแก้วตวัดเสียงขุ่นคลั่กถาม
“ข้ารู้มากกว่าชื่อของเจ้าซะอีก...” อามันต์คุยโว พลางเดินเข้าประชิดร่างน้อย ความว่องไวของเขาทำเอาเดือนแก้วผวา ถึงกระนั้นหญิงสาวยังทำใจกล้าชักเท้าเดินถอยหลังปักหลักกับที่แล้วพูด
“เจ้านี่ช่างรู้ดีนัก ร
