ยามดึกสงัดแสงจันทร์คือสิ่งเดียวที่สรรพสิ่งในป่าต้องอาถรรพ์แห่งนี้ใช้เป็นเครื่องหมายบอกเส้นทาง อามันต์โหย่งกายสูงขึ้นนั่งบนกิ่งไม้สนป่า เขม้นสายตามองหาสิ่งที่ใจปรารถนา...
คืนนี้เขามีภารกิจต้องทำ มันเป็นภารกิจเฉพาะกิจจากคำบอกเล่าของพรานป่าผู้หนึ่ง...
ใบหน้าหล่อคมคายเบี่ยงมองสลับกลับกันไปมา ระหว่างขวาที ซ้ายที ด้วยเพราะชายหนุ่มกำลังมองหาบางสิ่งที่ควรค่าแก่การลงแรงตามหา คำบอกเล่ามิได้เกินจริงเลยสักนิด...
อามันต์คลี่ยิ้มตอนสายตาคมกริบปะทะเข้ากับสิ่งน่าลำพึงใจ ลำกายใหญ่อึดอัดแน่นตรึงตรงหว่างขา เร่งเร้าให้เขารีบกระทำการบางอย่างเสียที...
“ใจเย็นก่อนไอ้ลูกชาย...ข้าเจอในสิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว แต่เจ้าต้องหัดใจเย็นไว้หน่อยก็ดี”
เสียงพึงพำดังขึ้นแผ่วผิว เจ้าป่าหนุ่มถอนหายใจ ยกหลังมือปาดเหงื่อแถวหน้าผากกว้างทิ้ง เหงื่อโทรมกายกำยำ... แต่ก็รู้สึกพออกพอใจกับสิ่งที่ตนทำสำเร็จ ยิ่งเห็นผลงานตรงหน้า ยิ่งส
