เล่ห์รักพรางใจ

ตอนที่14

"นึกยังไงคะอยากจะไปเที่ยวชมไร่น่ะฮึ"

"ไม่นึกยังไงค่ะ อยากไปก็คืออยากไปแค่นั้นเอง"

คนเป็นน้องตอบกลับน้ำเสียงเง้างอนเธอแค่ไม่ชอบใจที่อัยศิกาไปยืนคุยกับอีตาผู้จัดการนั่นเป็นนานสองนาน ดูสายตาก็รู้ว่าอีตานั่นหาเรื่องอยากจะสานสัมพันธ์ด้วย พี่เธอก็อะไรตัวเองมีคู่หมั้นอยู่นะถึงจะไม่มีสัญลักษณ์โชว์ให้คนอื่นเห็นก็เถอะ เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจทั้งอัยศิกาและพี่ชายเท่าไหร่ว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่มีแหวนหมั้น มีเพียงคำพูดที่ผู้ใหญ่บอกกล่าวให้รับรู้เมื่อห้าปีก่อนแค่นั้น

"จะไปเที่ยวก็ทำหน้าตาให้มันสดใสร่าเริงหน่อยสิคะ หน้างอแบบนี้เดี๋ยวใครเห็นก็หาว่าพี่รังแกเด็กหรอก"

"พี่อัย! จิณอายุ27แล้วนะไม่ใช่เด็ก"

คนอายุน้อยส่งเสียงสะบัดใส่คนพี่ที่อมยิ้มขำ

"ก็ดูทำหน้าเข้าสิคะ ไม่ต่างจากเด็กเจ็ดขวบเลยตอนนี้น่ะ เป็นอะไรคะใครทำอะไรเด็กน้อยของพี่ถึงอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ หรือโมโหหิวคะ"

มือเรียวยื่นไปลูบเรือนผมนุ่มก่อนจะโยกศรีษะคนหน้างอเบาๆ

"กับตาผู้จัดการนั่นคุยอะไรกันตั้งนานคะ จิณเห็นนะว่าเขายื่นนามบัตรให้พี่น่ะ"

" หือ นี่เป็นเด็กนิสัยไม่ดีแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันเหรอคะ"

อัยศิกาแกล้งส่งเสียงดุแต่กลับนึกขำในใจ เมื่อพอจะรู้สาเหตุอาการกระฟัดกระเฟียดของอีกคน

"เปล่าแอบดูซักหน่อยนี่จิณรักษามารยาทแล้วไม่งั้นเดินเข้าไปเรียกตั้งนานแล้วค่ะ"

"พี่ก็แค่สอบถามเขาเรื่องสถานที่แค่นั้นเองแหล่ะค่ะ ส่วนนามบัตรเขาให้พี่ก็รับเป็นมารยาทเดี๋ยวเอาไปให้คนอื่นไม่รับมันก็จะดูน่าเกลียดเกินไป"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ ไม่ชอบเฉยๆ"

คนอายุน้อยกว่าอ้อมแอ้มตอบเมื่อได้ฟังคำอธิบาย

"ไม่ชอบ ไม่ชอบที่พี่คุยกับเขาหรือไม่ชอบที่เขาให้นามบัตรพี่"

"ก็ ไม่ชอบสายตาผู้จัดการนั่นพี่อัยไม่รู้ตัวหรือไงว่าโดนมองแบบไหนน่ะ"

คนเป็นพี่ยิ้มขำทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าใครเป็นยังไงยิ่งเป็นผู้จัดการรีสอร์ทนั่นยิ่งดูง่ายจะตาย

"เขาจะมองยังไงก็ช่างเขาสิคะ พี่มาทำงานที่คุยกับเขาก็เกี่ยวกับงานทั้งนั้นแหล่ะอีกอย่างเขาเป็นผู้จัดการที่นี่มันก็เป็นหน้าที่หลักที่เขาต้องดูแลลูกค้าใช่ไหมล่ะถ้าจิณหวงพี่จิณก็คงต้องตัวติดพี่ตลอดนั่นแหล่ะยิ่งพรุ่งนี้คนเยอะด้วยนะ"

"อะ อะไรจิณไม่ได้หวงซักหน่อย แค่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งก็พี่เป็นคู่หมั้นพี่ชายจิณนะ"

คนไม่รู้ตัวใบหน้าแดงเรื่อเมื่อโดนสะกิดด้วยคำพูด เธอหวงที่ไหน เอ๊ะ หรือหวง โอ๊ยแค่ไม่ชอบนี่ว่าที่พี่สะใภ้เธอนะ เธอแค่รักษาสิทธิแทนพี่ชายเท่านั้น อัยศิกาอยากจะหัวเราะขำกับใบหน้าแดงเรื่อยุ่งเหยิงนั่นแต่ก็กลั้นเอาไว้เด็กน้อยเอ๋ยความรู้สึกตัวเองยังแยกแยะไม่ค่อยจะถูกเลย

    อัยศิกาขับรถพาคนอยากเที่ยวมายังไร่แห่งหนึ่งซึ่งเปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวและทำฟาร์มไปในตัว ทั้งคู่พากันเข้าไปเดินดูเดินเที่ยวจนตะวันลับขอบฟ้าไปแล้วคนเป็นพี่จึงได้ชวนไปหาอะไรทานเป็นมื้อเย็น

"อยากกลับไปทานที่รีสอร์ทหรือจะทานที่นี่คะ"

"อืม ทานที่นี่ก็ได้ค่ะกลับไปก็ย่อยพอดี"

จิณตภัทรบอกด้วยรอยยิ้ม นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอกับพี่สาวคนนี้ไม่ได้มีเวลากินเที่ยวด้วยกันแบบนี้ มันคงตั้งแต่วันที่อัยศิกาเดินทางกลับมาจากเรียนต่อและเธอได้รับรู้พันธะสัญญาใจของผู้ใหญ่นั่นละมั้งความสนิทที่เคยมีเป็นเธอเองที่ทำให้มันห่างเหิน ทั้งที่ทุกครั้งคนเป็นพี่ก็ยังเหมือนเดิมรอยยิ้มอบอุ่นแววตาห่วงใย ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ยังสัมผัสมันได้เสมอ

"จิณไปอาบน้ำก่อนเลยนะพี่ขอเช็คงานหน่อย"

อัยศิกาบอกเมื่อทั้งคู่กลับเข้ามายังที่พักในเวลาสองทุ่มกว่า ร่างบางของน้องพยักหน้ารับก่อนจะเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าเข้าไปจัดการตัวเอง ยี่สิบนาทีถัดมาประตูห้องน้ำถึงได้เปิดออกจิณตภัทรในชุดนอนเสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวเนื้อนิ่มส่งยิ้มบางให้คนที่หันมามอง ไม่แน่ใจว่าอากาศภายนอกหนาวหรือเปล่าแต่อุณหภูมิในห้องดูจากตัวเลขที่โชว์บนเครื่องปรับอากาศมันต่ำกว่ายี่สิบองศาจะไม่ให้คนขี้หนาวอย่างเธอใส่ชุดนอนแบบนี้ได้ยังไง

"เดือนมีนาคมแล้วอากาศที่นี่ยังเย็นอยู่เลยนะคะ"

ร่างบางเอ่ยออกมาแก้เก้อเมื่อคนเป็นพี่มองเธอยิ้มๆ

"คงจะเป็นเพราะอยู่บนที่สูงด้วยล่ะพี่ว่าอากาศเลยเย็นกว่าพื้นที่ราบน่ะ แอร์เย็นไปหรือเปล่าเดี๋ยวพี่ปรับให้ค่ะ"

"ิไม่ต้องค่ะใส่ชุดนี้จิณก็อุ่นแล้วล่ะ แล้วงานเรียบร้อยดีไหมคะ"

"ค่ะระบบอะไรที่ต้องใช้ในห้องประชุมพรุ่งนี้ไม่น่ามีอะไร ส่วนเวทีงานเลี้ยงที่จะจัดในลานกิจกรรมก็จะเริ่มติดตั้งกันพรุ่งนี้ค่ะ"

"พรุ่งนี้คงจะวุ่นวายน่าดูเลยนะคะ"

"ใช่ งานใหญ่แถมจัดนอกสถานที่แบบนี้พี่ต้องคอยเช็คทีมงานให้รอบคอบ จิณอยากใช้งานอะไรไหมพี่ใช้เสร็จแล้ว"

อัยศิกาชี้ที่โน๊ตบุ๊คของตัวเอง

"เดี๋ยวจิณขอเช็คเมล์หน่อยละกันค่ะเผื่อมีงานอะไรเข้ามา"

อัยศิกาจึงยกโน๊ตบุ๊คให้อีกคนก่อนจะเดินไปเปิดตู้หยิบเอาของจำเป็นเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองบ้าง

จิณตภัทรเอี้ยวตัวหันไปทางประตูห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดดังขึ้นก่อนจะรีบหันกลับแทบไม่ทันเมื่อคนเป็นพี่โผล่ใบหน้าขาวพราวหยดน้ำกับสภาพล่อแหลมที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนไม่ใหญ่ออกมาครึ่งตัว

"จิณช่วยหยิบโฟมล้างหน้าให้หน่อยค่ะในตู้น่ะ"

"อ่อ ค่ะ"

จิณตภัทรวางโน๊ตบุ๊คไว้ก่อนจะก้าวลงจากเตียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าด้วยอาการร้อนผ่าวที่ใบหน้า บ้าน่าจิณพี่เขาก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันจะมาเขินอะไรกะแค่เห็นผิวขาวๆกับเนินอกอิ่มที่โผล่พ้นผ้าขนหนูนั่นไหนจะเรียวขาขาวใต้ผ้าผืนสั้นอีกโอ้ยยัยจิณหยุดๆความคิดแกเดี๋ยวนี้

"เจอหรือเปล่าจิณพี่น่าจะวางรวมกับพวกครีมทาผิวนั่นแหล่ะ"

"จะ เจอแล้วค่ะ"

จิณตภัทรรีบส่งเสียงบอกแล้วหยิบเอาหลอดโฟมล้างหน้าไปส่งให้คนที่เปิดประตู้แง้มรออยู่

"เดี๋ยว เป็นอะไรคะทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะหรือไม่สบาย"

ไม่พูดเปล่าแต่มือขาวเย็นยื่นมาแตะหน้าผากคนเป็นน้องทันทีทำเอาคนที่มีอาการใจเต้นผิดปกติสะดุ้งหน้าตาตื่น

"อะเอ่อปะเปล่าคะ จิณไม่เป็นอะไร"

"แน่นะคะ ตัวอุ่นๆนะถ้ารู้สึกไม่ดีหรือปวดหัวต้องบอกพี่นะคะ"

"ขะ ค่ะ"

ร่างบางรีบพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังจ้ำอ้าวกลับไปที่เตียง เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งจิณตภัทรถึงกับเอามือขึ้นมาทาบอกซ้ายแล้วพ่นลมหายใจออกมาทางปาก แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆยัยจิณที่มีอาการประหลาดใจเต้นแรงกับพี่เขาแบบนี้

อัยศิกาออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งร่างสูงเหลือบไปมองคนที่นั่งจ้องอยู่หน้าจอคอมเหมือนในนั้นมีอะไรที่น่าสนใจมากมาย ก่อนจะอมยิ้มเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่จัดการตัวเองต่อไม่นานก็เดินกลับไปนั่งลงบนเตียงใหญ่

กลิ่นหอมอบอวลลอยวนในอากาศเมื่ออีกคนมานั่งลงข้างๆแทบจะเบียดกันจิณตภัทรเผลอสูดหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนๆที่ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นของครีมอาบน้ำหรือครีมบำรุงผิว เอิ่ม แล้วพี่เขาไม่หนาวหรือยังไงถึงได้ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามตัวบางแบบนี้น่ะ

"ดูอะไรคะหน้าเครียดเชียว หรืองานที่บริษัทมีปัญหา"

อัยศิกายื่นหน้าเข้าไปดูหน้าจอก่อนจะเอ่ยถามคนขมวดคิ้วหน้ายุ่ง

"ไม่มีอะไรคะ จิณแค่อ่านรายงานในเมล์แค่นั้น"

ที่จริงเธอไม่ได้สนใจเมล์ที่เปิดทิ้งไว้สักนิดในเมื่อสมองของเธอตีรวนไปหมดกับอาการประหลาดของตัวเองตั้งแต่เห็นพี่เขาในสภาพไม่เรียบร้อยนั่นแล้ว ไม่ได้การแล้วอาการผิดปกติแบบนี้เธอต้องการที่ปรึกษาด่วน

"จิณ จิณคะ!"

"คะ?"

"เป็นอะไรคะอยู่ดีๆถึงได้เหม่อแบบนี้น่ะ นี่ไม่สบายจริงๆหรือเปล่าเนี่ย"

"แหะๆคือจินคิดเรื่องงานอยู่น่ะค่ะ พี่อัยจะเช็คอะไรต่อไหมคะ"

"ไม่ละค่ะ ถ้างั้นก็พักผ่อนดีกว่านะพรุ่งนี้มีอะไรให้ทำวุ่นทั้งวันแน่"

"ค่ะ"

เสียงพลิกตัวกับเสียงถอนหายใจแม้จะไม่ดังแต่ก็พอจะให้คนที่นอนอยู่อีกฝั่งของเตียงได้ยินหลังจากปิดไฟนอนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครหลับลง

"นอนไม่หลับเหรอคะ"

เสียงเอ่ยถามจากคนที่พลิกตัวตะแคงหน้ามาถามทำให้จิณตภัทรส่งยิ้มแหยไปให้ในความสลัวจากไฟดวงเล็กหน้าห้องน้ำที่เปิดทิ้งไว้

"จิณทำพี่อัยตื่นเหรอคะ"

"เปล่าหรอกพี่ยังไม่หลับ ว่าแต่เราเถอะอากาศมันเย็นเกินไปหรือเปล่าพี่จะได้ปรับแอร์ให้"

คนเป็นพี่เอ่ยบอกเพราะจิณตภัทรเป็นคนขี้หนาวมาตั้งแต่เด็กต่างจากเธอที่ชอบอากาศเย็นและอุณหภูมิในห้องมันคงจะเย็นไปสำหรับอีกคน

"ก็นิดหน่อยค่ะแต่ไม่เป็นไรจิณนอนได้แค่อาจจะแปลกที่เลยหลับยากน่ะ"

"ต้องให้พี่เล่านิทานกล่อมหรือเปล่าคะ"

"หื้อพี่อัยน่ะ จิณโตแล้วนะ"

อัยศิกาหัวเราะขำเมื่อได้แกล้งคนหน้ามุ่ยที่ส่งสายตาค้อนมาให้

จิณตภัทรขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยเมื่อจู่ๆอัยศิกาก็ลุกขึ้นขยับหมอนเข้ามาติดกับหมอนที่เธอหนุนอยู่แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรแขนเรียวกลับคว้าเข้าที่เอวเธอลากเข้าไปในอ้อมกอดแบบไม่ให้เธอตั้งตัว

"พะ พี่อัย!?"

"นอนแบบนี้แหล่ะอุ่นดีจิณจะได้หลับง่ายๆ"

จิณตภัทรอ้าปากเหวอตามมาด้วยหัวใจที่มันเต้นรัวแรงขึ้นเหมือนจะกระดอนออกมานอกอกก่อนที่มันจะสูบฉีดเอาเลือดในตัวให้กระจายไปทั่วร่างจนรู้สึกร้อนผ่าวโดยเฉพาะใบหน้าที่ตอนนี้แนบชิดอยู่กับความนุ่มนิ่มของเจ้าของอ้อมกอดอุ่น จากที่จะหลับเธอว่าเธอคงจะตาสว่างขึ้นกว่าเดิมมากกว่า

"นอนได้แล้วค่ะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเตรียมงานแต่เช้านะ"

อัยศิกาบอกคนในอ้อมแขนที่ทำตัวยุกยิกมาหลายนาทีแล้วแต่คนในอ้อมกอดไม่มีทางได้เห็นว่ามุมปากสวยนั้นถูกยกขึ้นสูงทั้งที่ตาหลับพริ้ม

    ปรางวรัญเดินออกมาจากออฟฟิศชั่วคราวเมื่อมองเห็นเมฆลอยคลึ้มมาแต่ไกล ซึ่งตอนนี้เธออยู่ที่ปรานบุรีจุดที่กำลังขึ้นโครงการรีสอร์ท

"ฝนหลงฤดูอีกแล้วสินะ"

ร่างสูงพึมพำออกมาเมื่อมองไปรอบๆบริเวณที่คนงานกำลังทำงานกันอยู่ ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเสียงฟ้าร้องครืนมาเป็นระยะดูแล้วคงจะเทกระหน่ำลงมาอีกไม่นาน

"พากันหยุดพักก่อนดีกว่าค่ะคุณโชค อีกไม่นานฝนคงเทลงมาแน่ๆ"

"ครับคุณปราง"

"นี่พวกเราช่วยเอาไม้กระดานตรงนั้นมากั้นกองทรายไว้หน่อยเร็วเดี๋ยวฝนตกมาทรายจะได้ไม่ไหลไปตามน้ำ"

โชคชัยรีบตะโกนบอกลูกน้องเมื่อตอนนี้ลมเริ่มพัดแรงมากขึ้นจนเศษใบไม้บริเวณนั้นปลิวว่อนไปทั่ว คนงานสิบกว่าคนพากันวิ่งวุ่นเพื่อเก็บอุปกรณ์เข้าที่เพราะตอนนี้ลมพัดแรงมากขึ้นหอบเอากลิ่นไอฝนลอยมาในอากาศ

     ปรางวรัญกวาดสายตามองไปโดยรอบบริเวณที่กำลังก่อสร้างก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับภาพคนงานชายคนหนึ่งกำลังอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆไปวางลงที่เพิงพักชั่วคราวแล้วผู้ชายคนนั้นก็วิ่งกลับไปยังจุดก่อสร้างอีกฝั่ง ปรางวรัญขมวดคิ้วมุ่นพร้อมรีบสาวท้าวเดินไปยังเพิงพักเล็กๆนั่น ทำไมถึงเอาเด็กเล็กเข้ามาในสถานที่ทำงานแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ยเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำยังไงคนร่างสูงคิดอย่างไม่ชอบใจ 

ลมกรรโชกแรงขึ้นจนต้องเอามือป้องใบหน้าเพื่อกันเศษฝุ่นดินที่ถูกลมตีขึ้นจนกระจายฟุ้งไปทั่วทั้งเสียงฟ้าร้องคำรามเปรี้ยงป้างมาเป็นระยะคงจะทำให้เด็กน้อยคนนั้นตกใจกลัวจนต้องลุกเดินออกมาร้องเรียกหาใครสักคน

"พ่อจ๋า พ่อ ฮือ น้ำกลัว พ่อจ๋า"

เสียงเล็กๆตะโกนเรียกหาคนเป็นพ่อด้วยความกลัว

ปรางวรัญรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กที่ตอนนี้ออกมายืนนอกเพิงพักร้องเรียกหาใครสักคนอยู่ด้วยอาการสะอื้นไห้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีลมห่าใหญ่พัดมาจนทำให้เพิงพักชั่วคราวที่ใช้เพียงผ้าใบพลาสติกมุงและใช้เศษก้อนอิฐกับท่อนไม้วางทับไว้ง่ายๆเปิดเปิงขึ้นทำให้เศษไม้เศษอิฐบนหลังคากลิ้งหล่นลง

"หนูระวัง!"

ปรางวรัญร้องขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะกระโจนเข้าไปคว้าตัวเด็กน้อยออกให้พ้นเศษไม้เศษอิฐที่ร่วงลงมา

โอ๊ยย! ง๊าาา

"ยัยหนู! คุณปราง ?"

เสียงร้องไห้จ้าของเด็กน้อยดังขึ้นพร้อมกับเสียงโวกเวกของคนงานที่เห็นภาพเจ้านายสาวโดนเศษอิฐก้อนใหญ่หล่นใส่

"โอ๋ๆไม่เป็นไรนะคะ"

ปรางวรัญกอดปลอบเด็กน้อยที่ตั่วสั่นร้องไห้ 

"คุณปราง เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ขอบคุณที่ช่วยลูกผมนะครับ ยัยหนูมานี่มาลูกโอ๋ไม่เป็นไรนะลูก"

ชาญวิทย์กอดลูกสาวไว้แนบอก หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเขาวิ่งกลับมาตอนได้ยินเสียงร้องตะโกนของลูกสาว นี่ถ้าเจ้านายสาวมาช่วยไม่ทันเขาไม่อยากนึกภาพเลยเพราะเศษไม้ท่อนขนาดหนึ่งวากับเศษอิฐที่หล่นกราวลงมาถ้าโดนตัวลูกสาวเข้าจะเจ็บหนักขนาดไหน

"ยัยปราง เกิดอะไรขึ้นลูก"

ปรเมศร์เดินเข้าไปดูลูกสาวที่นั่งเอามือกุมหัวไหล่อยู่ใกล้ๆสองพ่อลูก

"ปรางไม่เป็นไรมากค่ะหลบไม่ทันเลยโดนเศษอิฐหล่นใส่น่ะ"

"คุณปรางครับ ผมว่าเข้าไปให้พยาบาลดูดีกว่าครับอิฐก้อนใหญ่ขนาดนั้นน่ะนี่ถ้าโดนเด็กเข้าล่ะแย่เลยล่ะ"

โชคชัยหัวหน้าคุมงานรีบเอ่ยขึ้นมาเพราะเขาทันได้เห็นเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานพอดี

"นั่นสิลูกพ่อว่าไปให้พยาบาลเขาดูสักหน่อยดีกว่านะ แล้วเราน่ะพาเด็กเข้าไปพักในออฟฟิศก่อนไปฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว"

ปรเมศร์บอกกับลูกสาวก่อนหันมาคุยกับคนงานที่กำลังกอดปลอบเด็กหญิงตัวเล็กอยู่

"ขอบคุณครับคุณท่าน ผมขอบคุณคุณปรางมากนะครับที่มาช่วยยัยหนูเอาไว้"

"ไม่เป็นไรๆไม่ต้องไหว้ฉันหรอก แต่เดี๋ยวเราต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะไปรอฉันที่ออฟฟิศด้านในนะ"

"ครับคุณปราง"

ชาญวิทย์รับคำแล้วอุ้มลูกสาวตามนายจ้างไปที่ออฟฟิศชั่วคราว

"โหคุณปรางเจ็บหรือเปล่าคะเนี่ย รอยช้ำแดงเลยนี่โดนอะไรมาคะ"

พยาบาลที่ถูกจ้างมาประจำไซ้ต์งานถามขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บแทนเมื่อเห็นรอยช้ำแดงตรงบริเวณหัวไหล่ด้านหลัง

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ เศษไม้หล่นใส่น่ะ"

เธอเลือกจะบอกไปแบบนั้นแม้ตอนนี้จะเริ่มปวดร้าวไปทั้งบริเวณไหล่ซ้าย

"พี่ว่าแวะไปเอกซเรย์ดูหน่อยก็ดีนะคะ ตอนนี้มันเริ่มเขียวช้ำน่ากลัวมากเลยแรงกระแทกอาจจะทำให้กระดูกร้าวได้นะ เดี๋ยวพี่ทายาแก้ฟกช้ำให้ก่อนแล้วกันค่ะ"

"ขอบคุณค่ะพี่เดือน"

"จ๊ะ นี่ยาแก้อักเสบนะคะ ยังไงพี่ก็แนะนำให้ไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาลอีกทีนะคะ ดูจากรอยช้ำแล้วแถมยังโดนกระดูกช่วงไหล่ด้วยเผื่อกระดูกร้าวจะได้ให้หมอเขารักษาได้ทันนะ"

"ค่ะพี่เดือนเดี๋ยวปรางขอตัวก่อนนะคะ"

ปรางวรัญกลับมาที่ออฟฟิศอีกครั้งเพราะต้องการคุยกับคนงานที่บอกให้รออยู่

"เป็นไงบ้างพยาบาลเขาว่ายังไงลูก"

"เขาแนะนำให้ปรางไปเอกซเรย์เผื่อกระดูกอาจจะร้าวน่ะค่ะตอนนี้ก็ทายาแก้ช้ำกับให้ยาแก้อับเสบมากินก่อน"

"อืม เห็นพ่อหนุ่มคนนี้บอกลูกถูกอิฐก้อนใหญ่หล่นใส่เหรอ ไปหาหมอเช็คอีกทีก็ดีเผื่อเป็นอะไรมากแล้วนี่ปวดแผลหรือเปล่า"

"ตอนนี้ก็เริ่มปวดแล้วค่ะคุณพ่อแต่เดี๋ยวปรางขอคุยอะไรกับคนงานก่อนแล้วจะไปกินยาแก้ปวด"

"ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณปรางต้องมาเจ็บตัวแบบนี้น่ะ"

ชาญวิทย์เอ่ยขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด