เพลงขวัญจ้องมองถุงน้ำหอมที่วางไว้อยู่หน้ากระจกหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จและกำลังจะเข้านอน นึกแปลกใจที่เขายังอุตส่าห์ฝากลุงรปภ.นำกลับมาให้ทั้งที่เธอเอาไปวางคืนไว้ให้แล้ว
“เขาคงตั้งใจจะเอามาให้จริง ๆ งั้นขอลองสักหน่อยดีกว่า” หญิงสาวเผลอคิดเข้าข้างตัวเอง แล้วแกะขวดน้ำหอมพรมลงบนข้อมือเล็กน้อยก่อนจะสูดดมเข้าไป แต่แทนที่จะรู้สึกสดชื่นแบบที่คิดไว้เธอกลับพะอืดพะอมจนต้องกลับไปอาเจียนในห้องน้ำอีกครั้ง “อ้วก อ้วก! อา...บ้าจริง คนละกลิ่นกันหรือเปล่าเนี่ย”
เธอรีบล้างน้ำหอมบนข้อมือออก แล้วหอบสังขารกลับมานั่งลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ลองคิดไปคิดมา กลิ่นที่เธอสัมผัสได้วันนั้นมันอาจจะเป็นกลิ่นจากตัวเขามากกว่าไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมนี่
“แปลกจัง...ทำไมต้องไปติดกลิ่นเขาด้วยล่ะ” เพลงขวัญส่ายหน้าให้กับความคิดตัวเอง อยู่ ๆ คำพูดของนุชรีก็ดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
“เป็นโรคกระเพาะฉันไม่ว่าหรอกนะ โอ้กอ้ากขนาดนี้ฉันกล
