หนึ่งเดือนผ่านไป
“ถ้าสนใจวางมัดจำเช่าหกเดือนค่ะ มีค่าประกันอีกจำนวนหนึ่ง ขอคุยกับทางผู้จัดการอีกทีนะคะ ไม่แน่ใจว่าปรับจากปีที่แล้วอีกหรือเปล่า”
เสียงคุยสอบถามเรื่องค่าเช่าอาคารที่อยู่ทางด้านหลังนั่นไม่ได้น่าสนใจเท่ากับน้ำเสียงหวานละมุนที่คุ้นเคย
ดนัยค่อยๆหันไปมอง ก็เห็นว่าร่างผอมบางในชุดกระโปรงติดกันยาวเลยเข่าสีหวานหม่นๆ หนึ่งในสองสาวที่สนทนากันตรงเก้าอี้โซฟาด้านหลังของเขานั้นคุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น จะเพราะความบังเอิญ หรือโชคชะตาหรืออะไรก็แล้วแต่ รู้แค่ว่าเขาใจเต้นตูมขึ้นอย่างระงับไม่อยู่แล้วตอนนี้
รอจนทั้งคู่กล่าวลา และคนที่ตนจับตามองเดินออกไปยังลานจอดรถก็รีบผลุนผลุนลุกขึ้น เดินแกมวิ่งไปหาพร้อมเรียกเสียงดังจนผู้คนแถวนั้นพากันหันมามองเป็นตาเดียว
“หนูณิช หนูณิชคะ”
ณิชาชะงัก ไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจให้เห็น หญิงสาวหันหลังมามองยิ้มแล้วทักทายกลับ
“พี่หนึ่ง” แล้วยกมือไหว้ดนัยจากน
