พยัคฆ์พาอลิสามาจนถึงกระท่อมทั้งๆที่เธออ้วกใส่หลังเขาจนเลอะเสื้อไปหมดที่สำคัญเขาไม่แม้แต่จะวางเธอลงให้เดินมาแบบปกติยังคงห้อยหัวเธอมาแบบนั้น
ตุ๊บ!
“ โอ๊ย! เจ็บนะ มึนหัวชะมัด โรคจิต! ”
พยัคฆ์วางร่างเล็กลงเสื่อแข็งๆอย่างไม่เบามือนักด้วยแรงโมโหสุดขีด ไม่คิดว่าเธอจะหนีไปจากกันได้ สายตาแข็งกร้าวตอนนี้ทำเอาอัญชันกลัวจนไม่รู้ต้องทำยังไงต่อแล้ว พยัคฆ์เองก็ไม่รู้ว่าที่ทำลงไปเพราะโกรธเชลยหรือเพราะหวงกันแน่กลัวว่าเธอจะหายไป แต่จะยังไงก็ช่างเขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอแน่ๆ
" เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปสักที ไอ้ชั่ว ไอ้คนสารเลว ทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คน แกไม่ตายดีแน่! "
อัญชันเอ่ยออกมาด้วยความเหลืออด ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดเหมือนกัน ซึ่งเธอก็ใช้มันหมดลงไปแล้วในตอนนี้
" หึ! ตอนไหนน่ะหรอ ตอนที่ฉันพอใจแล้ว สะใจแล้ว สิ่งที่เธอทำกับคนของฉันมันมากเกินไป ไม่มีใครเคยทำร้ายคนในตระกูลพิษณุกรแล้วรอดกลับไปได้สักคน เธอลอ
