เมษาครุ่นคิดหาทางรอดมือบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะกดโทรออกหานักรบด้วยมือที่สั่นเทาริมฝีปากแห้งผาก
เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากในใจภาวนาให้พี่เขารับโทรศัพท์เธอมีเหตุผลที่ต้องโทรหาเขาหนึ่งเขาคือเจ้าของผับและเขาสามารถช่วยเหลือเบื้องต้นได้ในขณะที่อยู่ผับเธอไม่รู้ว่าจะพึ่งใครหรือเป็นอันตรายต่อตัวเองไหม
“พี่นักรบ”
[ว่า..]
“เมษาโดนวางยาที่ผับพี่ค่ะ”
“ตอนนี้ตัวการคงอยู่แถวนี้เมษาเลยเดินมาอยู่ใกล้ๆ การ์ดแต่ว่าตอนนี้เมษาเริ่มจะไม่มีสติแล้ว อึก!”
[ยื่นมือถือให้การ์ด]
ร่างบางรีบเดินเข้าไปใกล้บอดี้การ์ดของผับก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าเขา
“พี่นักรบจะคุยด้วยค่ะ”
“ครับ..คะคุณนักรบ” การ์ดที่ตอนแรกลังเลก็หน้าซีดเผือดตอบรับทันทีเมื่อได้ยินเสียงนิ่งเรียบแสนคุ้นเคย
[ช่วยพาเธอไปที่ห้องพักพิเศษของกูหน่อย เดี๋ยวกูเข้าไป]
“ได้ครับ ผมจะดูแลเธออย่างดี”
[อืม ดูแลเธอให้ดี]
การ์ดยื่นโทรศัพท์คืนให้ก
