สองสาวเบิกตาโพลง พลางหันมาสบตากัน ทั้งไปส่งทั้งเลี้ยงแบบนี้ใครมันจะกล้าปฏิเสธ
"จะไปไหม?"
"ไปค่ะ!!"
"อิเกลอิกัส!!" สิ่งที่ฮันน่าทำได้ คือโพล่งเสียงหนักใส่เพื่อน ทว่าสองสาวเหมือนจะไม่สนใจเพราะสายตาของพวกเธอจ้องมองที่ตัวของธามม์พร้อมรอยยิ้ม ส่วนธามม์นะเหรอเหมือนจะยียวนกวนประสาทฮันน่าเสียมากกว่า
หลังจากที่เดือนคณะอย่างธามม์อาสาที่จะไปส่ง ทั้งสองก็เดินตามเขาไปต้อย ๆ อย่างนั้น ทิ้งให้ฮันน่ามองตามด้วยอาการมันเขี้ยว
"ฮันน่า เราไปกันหรือยัง เพื่อนฮันน่าเนี่ย คงได้ใจพี่ธามม์ไปแล้วแหละ พี่ธามม์ร้าย หลอกล้อสาวก็ทำแบบนี้จนชิน เลี้ยง ไปส่ง สุดท้ายก็นั่นแหละ"
คำพูดของมาย ทำให้ฮันน่าต้องหันไปมองทางอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอหึงหวงเพื่อนหรอกนะ แค่มันฉุกคิดได้ว่าการหลอกขึ้นรถ เขาทำมันจนชิน ไปแล้ว
ฮันน่าเดินมาที่ลานจอดของมอไซค์ จากนั้นก็รับหมวกกันน็อกที่มายยื่นให้มาสวมใส่ แต่ภายในใจก็แอบคิดเสมอว่า พี่ธามม์
