ฮันน่าไม่ยอมลดสายตาออกจากใบหน้าหล่อ ดวงตาเธอเริ่มแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย เพราะคำพูดนั่น มันไม่ได้เป็นความจริงแม้แต่นิด
"หนูดูง่าย ใช่!! ไม่งั้นคงไม่โง่เดินขึ้นรถไปกับพี่แล้วให้พี่พาเข้าโรงแรมหรอก ในเมื่อหนูดูง่ายหนูก็จะง่ายอย่างที่ปากพี่พูดนั่นแหละ พี่เองยังเต๊าะสาวได้ ทำไมหนูจะเปิดใจให้พี่มายไม่ได้!!!"
จุกทุกคำพูด ธามม์ถึงขึ้นหน้าเหวอไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว มือที่จับแขนฮันน่าไว้ ถูกเธอสะบัดทิ้ง อย่างกับคนไร้เหยื่อใย ไม่เพียงเท่านั้นฮันน่า ยังเดินหนีเขาไปเสียอีก
"ฮันน่าเธออยากลองดีกับพี่เหรอ"
เป็นการบ่นอยู่คนเดียว เพราะตรงนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว คำพูดประชดของฮันน่าเหมือนเป็นการสร้างเรื่องให้ตัวเองแล้วตอนนี้
ธามม์เดินมาหากลุ่มเพื่อนที่นั่งทำงานวิจัยอยู่ที่ห้อง สองวันที่เขาหายไปไม่ได้ไปไหน มัวยุ่งอยู่กับเรื่องเรียน อีกทั้งไม่ได้โทรหรือไลน์หาเพราะทำงานจนดึก ที่น้ำฝนเห็นว่าเต๊าะสาวปีหนึ่งไม่ไ
