พ่อเพื่อนหนูขอจอง

ตกเป็นของเขา

ขวัญข้าวรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกำลังร้อนผ่าวไปกับทุกความเคลื่อนไหวของคนตัวโต เธอชอบสัมผัสของเขาและอยากให้เขาสัมผัสเธอไปทั่วทั้งตัว มันเป็นความกระสันรัญจวนแห่งไฟราคะที่ยากจะมอดดับ

เธอรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองและเธอกำลังทำอะไรอยู่ในขณะนี้ แต่ทว่าเธอกลับยินยอมและเต็มใจที่จะให้เขาได้ครอบครองเธอเป็นคนแรก หัวใจที่แอบซ่อนมานานของเธอเป็นของเขา นับประสาอะไรกับร่างกายที่ทุกครั้งในการปลดปล่อยความรู้สึกตัวเองเธอก็ยังนึกถึงเขา ดังนั้นร่างกายหรือจะต่อต้านความรู้สึกของหัวใจได้ ยิ่งมาพบเจอกับความอ่อนโยนของหนุ่มใหญ่ด้วยแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกประทับใจในการใส่ใจของเขาและยินยอมพร้อมใจไปกับเขาอย่างเต็มที่ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังปรับตัวรับกับเขาเพื่อที่จะรอรับความเจ็บปวดในขั้นต่อไป

“แด๊ดขา...” เธอส่งเสียงอ้อนวอนเขาด้วยความรัญจวน

พอลรู้สึกเหมือนว่าเด็กสาวใต้ร่างจะพร้อมกับความลึกซึ้งระลอกใหม่แล้ว เขาจูบเรียวปากอิ่มอีกคราแล้วกระซิบบอกเธอเสียงพร่า

“เป็นของฉันนะข้าว”

พูดจบกายแกร่งก็ขยับเสียดสีแก่นกายเข้าออกในช่องทางรักอันคับแคบสองสามที จากนั้นเขาก็ผลักดันตัวเองจนสุดทาง ฝ่าทำลายปราการอันบอบบางที่กีดขวางอยู่จนขาดสะบั้น ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือก กัดฟันด้วยความเจ็บปวด จิกเล็บลงบนแผ่นหลังแกร่งเพื่อบรรเทา มันเจ็บปวดเกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้มากนัก มันเจ็บเสียจนเธอน้ำตาเล็ด ชั่วแวบหนึ่งมันฉุดให้เธอคิดว่าเธอตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่

“ข้าวฉันขอโทษที่ทำเธอเจ็บ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกพร้อมกับจูบเรียวปากงามเพื่อปลอบประโลม

พอลยังคงแช่ตัวตัวไว้อย่างนั้นเพื่อให้เด็กสาวได้ปรับตัว ความรู้สึกเจ็บปวดที่แสดงออกมาทางสีหน้า แม้เธอจะไม่พูดอะไร แต่ก็ทำให้เขาอดสงสารเธอไม่ได้ แม้กระนั้นถ้าเขาเลือกได้เขาก็คงยังทำเหมือนเดิม ดังนั้นในตอนนี้เขาทำได้เพียงอ่อนโยนกับเธอให้มากที่สุดเท่านั้น

เขาบรรจงจูบซับน้ำตาที่ซึมออกมาทางหางตาให้เธออย่างแผ่วเบา ฝ่ามือใหญ่ก็คอยลูบผมปลอบประโลมไปด้วย ความอบอุ่นนี้ได้แผ่ซ่านเข้ามายังหัวใจของเด็กสาว ตอนนี้เองก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าเธอตัดสินใจผิดหรือถูก แต่เธอรู้อย่างเดียวว่าเธอไม่เสียใจเลย แม้เธอเพิ่งจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงไปด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่การเอาใจใส่ของพอลทำให้เธอรู้สึกทั้งหวานและสุข

ตอนนี้ขวัญข้าวรู้สึกว่ากล้ามเนื้อตรงส่วนนั้นของเธอกำลังเต้นและตอดรัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาอยู่ในร่างกายของเธออย่างหนักหน่วง ความเจ็บนั้นยังคงอยู่ แต่ค่อย ๆ ถูกแทรกด้วยความรัญจวนที่กำลังต้องการปลดปล่อย พอลเองก็สัมผัสได้เช่นกัน เขายอมอดทนมานานเพื่อให้เด็กสาวค่อย ๆ ปรับตัวได้ในที่สุด

“พร้อมมั้ยข้าว” เขาถามเพื่อความแน่ใจ

“ค่ะ” เด็กสาวตอบรับ

พอลจึงค่อย ๆ ขยับแก่นกายของตัวเอง แรกเริ่มขวัญข้าวถึงกับมุ่ยหน้าและอุทานออกมา

“อ๊ะ”

การขยับตัวของเขาทำให้ความเจ็บปวดจู่โจมเธออีกครั้ง แต่เธอเข้าใจดี จึงพยายามอดทนไม่ปริปาก

“ยังเจ็บอยู่หรือข้าว” เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ” แม้จะเจ็บแต่เธอก็อยากไปต่อให้สุด

เมื่อเด็กสาวเปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว พอลเองก็ไม่อยากรั้งรอ เขาเริ่มขยับกายใหม่ช้า ๆ อย่างระมัดระวังมากที่สุด หวังให้ขวัญข้าวค่อย ๆ ปรับตัวไปพร้อม ๆ กัน การขยับตัวของเขาแต่ละครั้งเป็นไปด้วยความยากเย็นเพราะช่องทางรักของเธอนั้นคับแคบและบีบรัดเหลือเกิน

“ไม่ต้องเกร็งนะข้าว ค่อย ๆ ไปพร้อมกับฉัน” เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมเด็กสาว

เสียงทุ้มนุ่มปนแหบพร่าทำให้ขวัญข้าวรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ความเกร็งค่อย ๆ ลดลง ในตอนนี้เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการชักนำของหนุ่มใหญ่

เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างบางพร้อมที่จะไปต่อในอีกขั้น พอลจึงค่อย ๆ เริ่มเร่งจังหวะขยับกายให้เร็วขึ้น สักพักขวัญข้าวเริ่มขยับตามเป็นจังหวะสอดประสานไปพร้อมกับเขา ความเจ็บปวดยังคงไม่หายไปไหน แต่ความเสียวกระสันจากการะขยับร่างกายที่เร็วขึ้นกลับมีมากกว่าจนทำให้แทบลืมเลือนความเจ็บปวดในตอนแรกไปเลย

“พอลขา...”

อารมณ์พิศวาสทำให้เธอหลุดเรียกชื่อเขาอย่างที่มักแอบเรียกอยู่

ในใจ

พอลเมื่อได้ยินขวัญข้าวเรียกชื่อตัวเองด้วยเสียงรัญจวนเช่นนี้ทำให้เขาแทบห้ามตัวเองไม่อยู่ เขารู้สึกดีเหลือเกิน คู่นอนคนอื่น ๆ มักเรียกชื่อเขาและอ้อนวอนเขาเช่นกัน แต่กับขวัญข้าวมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง มันเหมือนกับว่าเธอต้องการเขาจากจิตใต้สำนึกของเธอ เธอทำให้เขารู้สึกว่าเธอต้องการแค่เขาคนเดียว

“เรียกชื่อฉันอีกสิข้าว” เขาเอ่ยบอกเธอ

“พอล” พอเธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงแสนหวาน เขาก็ขยับกายตอบรับเธอทีหนึ่ง

“อา... ดีมากข้าว”

เขาเอ่ยชมพร้อมตอกเรือนกายเข้าหาร่างน้อยอย่างหนักแน่น

“พอลขา...อา”

การกระทำของหนุ่มใหญ่ทำให้เธอครางอย่างกระสัน

“อืม...” เขางึมงำอย่างพอใจ

ร่างกายสองร่างสอดประสานและขยับรุกรับเป็นจังหวะเดียวกัน อารมณ์ที่ถูกกักเก็บทวีสูงขึ้นเรื่อย ๆ ส่งผลให้การขยับเรือนกายถี่ขึ้นและเร็วขึ้น ร่างบางกำลังร้อนจนแทบระเบิด สุดท้ายก็กระตุกเกร็งไปทั้งร่าง

เมื่อส่งเด็กสาวไปถึงจุดหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอลก็ไม่อยากรั้งรออีกต่อไป เขาเร่งเครื่องตามเธอไปติด ๆ ช่องทางเล็กบีบรัดรับกับจังหวะขยับกายเข้าออก สะโพกแกร่งบดเบียดกระทบกับดอกไม้งามจนเกิดเสียง แต่ต่างคนกลับไม่มีใครสนใจ ความร้อนรัญจวนจู่โจมขวัญข้าวอีกระลอก

“อา...พอลขา...”

เสียงแว่วหวานเรียกชื่อเจ้าของเรือนกายใหญ่อีกครั้ง

พอลขยับตัวตอกสะโพกหนัก ๆ อีกสองสามทีก่อนที่เรือนกายจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความเป็นชายในกายเด็กสาวจนหมดสิ้น ขณะเดียวกันขวัญข้าวเองก็ร่างกายกระตุกเกร็ง เสียงหวานกรีดร้องลั่น เธอสำลักความสุขที่เขามอบให้ติด ๆ กันถึงสองครั้งสองครา

พอลค่อย ๆ ถอนกายออกจากร่างบางอย่างแสนเสียดาย น้ำสีขาวขุ่นปนของเหลวสีแดงไหลออกมาจากดอกไม้กลีบงามที่ตอนนี้บวมเป่งด้วยน้ำมือเขาเรียกสติของเขากลับมา

“บ้าฉิบ”

เขาสบถออกมาอย่างลืมตัว

ความหอมหวานและความบริสุทธิ์ของขวัญข้าวทำให้เขาลืมตัว ทุกครั้งที่มีเซ็กซ์กับใครพอลไม่เคยลืมที่จะป้องกันตัวเอง เขามักจะสวมถุงยางเสมอ แต่ถ้าจวนตัวเขาก็ไม่เคยปล่อยใน เขาจะยับยั้งตัวเองออกมาปล่อยด้านนอกทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขามีความสุขกับร่างกายของขวัญข้าวจนไม่อาจจะห้ามตัวเองได้

คำสบถของหนุ่มใหญ่ทำให้ขวัญข้าวใจเสีย สวรรค์ที่เธอเพิ่งไต่ไปถึงกลับพังทลายลงทันที ความน้อยใจและเสียใจจู่โจมจนทำให้น้ำตาเธอปริ่มคลอออกมา เธอหันหลังหนีคนตัวใหญ่ทันทีแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ

ดูเหมือนว่าพอลเพิ่งจะรู้ตัว เขารั้งร่างบางให้หันมา เมื่อสบกับดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาก็ทำให้เขารู้สึกผิด

“ข้าวฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นข้าวเองที่ร่าน”

เธอเอ่ยความจริงจากใจของเธอออกมาเพื่อเตือนตัวเอง

เขาไม่มีความจำเป็นต้องขอโทษเธอสักนิด เป็นเธอเองที่แอบรักเขา เป็นเธอเองที่อยากเป็นของเขา เป็นเธอเองที่ยั่วยวนเขา ดังนั้นถ้าเขาจะขาดสติแล้วทำอะไรเธอ เขาย่อมไม่ผิด

“ไม่ข้าว เธอไม่ได้เป็นอย่างนั้น เป็นฉันที่ห้ามตัวเองไม่ได้”

เขารีบแย้งด้วยกลัวว่าคนตัวเล็กจะเข้าใจผิด ใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าน้ำตาเอ่อปริ่มอยู่ที่ขอบตาใส ๆ แก้มที่เริ่มแดงระเรื่อจากความร้อนของความเสียใจนั้นทำให้ใจของเขาเจ็บนิด ๆ อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“แด๊ดไม่ผิดหรอกค่ะ ถึงใครมาเห็นข้าวในสภาพนั้นก็คงทำแบบเดียวกัน เป็นข้าวเองที่เป็นฝ่ายร่ำร้องหาแด๊ด แม้แด๊ดจะไม่สนใจก็ตาม”

ขวัญข้าวเอ่ยบอกเขาทั้งเหมือนกับเป็นการย้ำเตือนตัวเองไปด้วย น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้พลันไหลออกมาไม่หยุด