หิรัญ ซานเตียนโน่

บทนำ กังศมา แต่งงานกับ เอกราช เจ้าของสวนส้มไปรยาเวศ ทั้งสองมีบุตรสาวด้วยกันหนึ่งคน คือ ‘ดาหลา’ พอหญิงสาวอายุได้สิบห้าปี เอกราชก็จากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้กังศมาต้องดูแล ประคับประคองสวนส้มของสามี และเลี้ยงดูบุตรสาวเพียงลำพัง กระทั่ง ดาหลา อายุได้ 22 ปี ก็แต่งงานกับ ‘ลูคัส ซานเตียนโน่’ เศรษฐีชาวอังกฤษที่มาทำธุรกิจในไทย ทั้งสองมีพยานรักเป็นบุตรชายถึงสามคนคือ หิรัญ (ดีแลน) พี่ชายคนโตที่มีอายุมากกว่าน้องชายฝาแฝดอย่าง ภาคิน (ไลอ้อน) กับ ภัคคินัย (ไทเกอร์) 3 ปี สามหนุ่มทายาทซานเตียนโน่ เข้าเรียนและใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่ประเทศอังกฤษ ขณะที่บิดาและมารดาเดินทางไปดูแลกิจการโรงแรม ในเครือของซานเตียนโน่ที่มีนับสิบแห่งในประเทศ ช่วงปิดเทอม...สามหนุ่มจะมาพักอยู่กับผู้เป็นยายที่สวนส้มเชียงใหม่ พอเรียนจบ ก็กลับมารับช่วงสานต่อกิจการของบิดา หิรัญ (พี่ใหญ่) ฉายา เสี่ยใหญ่สายเปย์ ดูแลกิจการโรงแรมสาขาใหญ่ที่ภาคกลางและไนต์คลับ ภาคิน (แฝดพี่) ฉายา พ่อเลี้ยงมหาเสน่ห์ ดูแลกิจการโรงแรมทางภาคเหนือกับสวนส้มไปรยาเวศ ภัคคินัย (แฝดน้อง) ฉายา นายหัวผู้เย็นชา ดูแลกิจการโรงแรมทางใต้และวิลล่าหรู ตอนที่ 1 สองปีก่อน... “พี่คะ พี่คะ เห็นน้องหมาของหนูไหม?” หนูน้อยวัยเจ็ดขวบกระตุกแขนของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างถนน แล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล อาซามิ เด็กสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น อายุ 19 ปี หน้าตาสะสวย จิ้มลิ้ม ราวกับตุ๊กตาบลายธ์ สูง 158 เซนติเมตร หนัก 47 กิโลกรัม กำลังยืนรอคนสนิทของพี่ชาย หันไปส่งยิ้มบางๆ ให้หนูน้อย แล้วกวาดตามองหาน้องหมาตัวดังกล่าว ก่อนจะพบว่ามีลูกสุนัขตัวหนึ่งกำลังยืนตัวสั่นอยู่ตรงเกาะกลางของถนน “อยู่ตรงนั้นจ้ะ หนูรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่จะไปพาน้องหมามาให้” “ขอบคุณค่ะ” หนูน้อยยกมือไหว้พร้อมกับฉีกยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจ อาซามิหันไปมองทางซ้ายและขวา พอเห็นถนนโล่งก็รีบเดินตรงไปยังเกาะกลางของถนน แล้วคว้าสายจูงของลูกสุนัขตัวน้อยเอาไว้ จากนั้นก็เข้าไปอุ้มด้วยท่าทีอ่อนโยน พร้อมกับลูบที่หัวเบาๆ อย่างเอ็นดู “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาแกไปหาเจ้าของเอง” เธอเอ่ยก่อนจะอุ้มลูกสุนัขเดินข้ามกลับมายังฝั่งที่หนูน้อยยืนรออยู่ ขณะเดียวกัน...ประธานใหญ่บริษัท ดีแลน คอนสตรัคชัน กำลังเหยียบคันเร่งทำเวลา เพื่อให้ทันเข้าประชุมรอบบ่าย แต่ทว่า...อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งข้ามถนนมาอย่างกะทันหัน ทำให้คนที่ขับรถมาด้วยความเร็ว ต้องรีบเหยียบเบรกแทบไม่ทัน เอี๊ยดดดด เสียงเบรกของรถสปอร์ตหรูราคาแพง เรียกสายตาทุกคู่จากบริเวณโดยรอบให้หันไปมองตามๆ กันอย่างใจหายใจคว่ำ “กรี๊ดดดดด” อาซามิมองรถที่แล่นตรงมาทางเธอก็กรีดร้องและหลับตาลงอย่างหวาดกลัว หิรัญเปิดประตูรถออกมาอย่างอารมณ์เสีย เขาเดินตรงไปกระชากแขนคนที่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าทรงให้หันกลับมามองหน้า “ให้ตายสิ! ข้ามถนนไม่ดูรถเลยหรือไงฮะ” “ขะ...ขอโทษค่ะ” อาซามิบอกปากคอสั่น ทำอะไรไม่ถูก หิรัญมองใบหน้างามอย่างรู้สึกตกตะลึง เหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้าไปอยู่ในโลกอีกใบกับเจ้าหญิงผู้เลอโฉม “พระเจ้า! คะ...คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” “ไม่ค่ะ” อาซามิมองใบหน้าหล่อเหลาที่รายล้อมไปด้วยเครา และผมยาวที่ถูกรวบขึ้นสูง ก็ถึงกับใจสั่นและหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก “พี่สาวเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” หนูน้อยวิ่งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรจ้ะ นี่น้องหมาของหนู ดูแลดีๆ นะ” อาซามิฝืนส่งยิ้มบางๆ ให้หนูน้อยพร้อมกับส่งลูกสุนัขตัวจ้อยไปให้ “ขอบคุณนะคะ” หนูน้อยบอกพร้อมกับกำสายจูงเอาไว้แน่น “เจน! แม่บอกให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะไง” ฮาน่าที่เห็นเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานบนท้องถนนเมื่อครู่ รีบวิ่งเข้ามาดุบุตรสาว ก่อนจะหันไปเอ่ยขอบคุณ หญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ขอบคุณน้องมากๆ นะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” อาซามิส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้อีกฝ่าย คมสันที่ไปซื้อขนมเค้กกลับมาให้ วิ่งเข้ามาถามด้วยสีหน้าตื่นๆ หลังได้ยินเสียงเบรกรถดังขึ้นใกล้ๆ กับตรงที่ตนจอดรถอยู่ จึงรีบออกมาดู ทันทีที่เห็นเสี่ยใหญ่กำลังยืนจ้องมองน้องสาวสุดรักสุดหวงของเจ้านายตนจึงรีบวิ่งเข้ามาขวาง “คุณยูกิครับ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” “ไม่เป็นไรค่ะพี่คม” อาซามิหันไปตอบคนสนิทของพี่ชายอย่างรู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดๆ เพราะหลังจากที่ถูกชายหนุ่มตัวใหญ่ดุเมื่อครู่ เธอก็ไม่กล้าหันไปมองหน้าของเขาอีกเลย “งั้นเราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณชิโร่จะรอนาน” คมสันรีบชวน “ขอตัวก่อนนะคะ” อาซามิเตรียมจะออกเดินไปขึ้นรถ “หนูจ้ะ! ร้านฉันอยู่ตรงนั้น ถ้าว่างๆ ก็แวะมานะ ฉันขอเลี้ยงข้าวขอบคุณสักมื้อ” ฮาน่าพูดพลางชี้ไปยังร้านสุกี้ของตน “จริงๆ แล้วต้องขอบคุณคุณพี่ผู้ชายคนนี้มากกว่าค่ะที่เบรกรถเอาไว้ทัน” อาซามิบอกอย่างรู้สึกละอายนิดๆ “ขอบคุณคุณด้วยนะคะ ถ้ายังไงพรุ่งนี้เที่ยง...” ฮาน่าเอ่ยชวนยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกชายหนุ่มที่เคยเห็นหน้าค่าตาตามสื่อบ่อยๆ เอ่ยแทรกขึ้น “โอเคครับ ผมจะมา” หิรัญจ้องมองแก้มนวลที่เริ่มแดงขึ้นมานิดๆ อย่างรู้สึกหลงใหล “พรุ่งนี้คุณหนูต้องนั่งเครื่องกลับอังกฤษแล้ว คงมาไม่ได้หรอกครับ” คมสันชิงตัดบท “งั้นก็...ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ” ฮาน่าดึงลูกสาวตัวน้อยเข้ามากอดและส่งยิ้มให้กับหญิงสาว “ขอบคุณนะคะเจ้าหญิง ที่ช่วยน้องหมาของหนู” เด็กสาวส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะดึงแขนของหญิงสาวให้ก้มลงมาใกล้ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ พี่เต็มใจ” อาซามิตัวย่อลงอย่างเข้าใจในความหมายว่าหนูน้อยจะทำอะไร “จุ๊บ! แก้มเจ้าหญิงห้อมหอมจังเลยค่ะ” เจนยิ้มตาหยีหลังหอมเสร็จ อาซามิหอมคืนที่แก้มของหนูน้อยเบาๆ “แก้มของหนูก็หอมจ้ะ พี่ไปก่อนนะ” “เชิญครับคุณหนู” คมสันรีบพาน้องสาวของผู้เป็นนายไปขึ้นรถด้วยสีหน้าเป็นกังวล หิรัญมองตามจนกระทั่งหญิงสาวเข้าไปนั่งในรถ และแล่นออกไปจนลับตา แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอยังคงติดตรึงอยู่ที่หัวใจของเขา “คุณโอเคไหมคะ” เจ้าของร้านสุกี้ชื่อดังถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการเหม่อลอยของเสี่ยใหญ่สายเปย์ ที่คั่วแต่ดารานางแบบเบอร์ต้นๆ ของประเทศ “ครับ! นี่เบอร์โทรของผม ถ้าน้องผู้หญิงคนเมื่อกี้มาหาคุณที่ร้านวันไหน รบกวนรีบโทรบอกผมด้วยนะครับ” หิรัญบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ดะ...ได้ค่ะ” ฮาน่าพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ “เจ้าชายคะ ขับรถดีๆ นะคะ” หนูน้อยยิ้มพร้อมกับโบกมือให้ “ครับ” หิรัญโบกมือตอบ แล้วขับออกไปด้วยหัวใจที่ยังสั่นไม่หายพระเจ้า! เกิดมาเขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากขนาดนี้มาก่อน ยี่สิบนาทีต่อมา...Dylan Constructions ทันทีที่รถซุปเปอร์คาร์ของผู้ป็นนายแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบริษัท ชาญชัยที่มาถึงก่อนเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว ก็รีบตรงดิ่งเข้าไปถามอย่างร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นระหว่างทาง “เกิดอะไรขึ้นครับบอส” “แกเอาเมมโมรี่การ์ดในกล้องหน้ารถของฉันไปเปิดดู แล้วหาว่าผู้หญิงที่เดินตัดหน้ารถฉันเป็นอะไรกับไดอิจิ” หิรัญสั่งการก่อนจะเดินแกมวิ่งตรงไปยังลิฟต์ของผู้บริหาร แล้วกดขึ้นไปยังชั้นบนสุด เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีที่ต้องเข้าร่วมการประชุม ชาญชัยมองตามจนกระทั่งผู้เป็นนายหายเข้าไปในลิฟต์ จึงเดินไปถอดเมมโมรี่การ์ดที่กล้องหน้ารถออก จากนั้นก็เดินไปยังห้องทำงานของตนแล้วเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้ากับโน้ตบุ๊ก ทันทีที่เห็นหญิงสาวซึ่งสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ชาญชัยก็ถึงกับช็อกไปทันใด เพราะหญิงสาวคนดังกล่าวคือน้องสาวสุดที่รักของ...ไดอิจิ บรรจงวิเศษ เจ้านายของอดีตเพื่อนสนิทตน “ฉิบหายแล้วสิ!” คนที่ทำงานกับเสี่ยใหญ่สายเปย์มาร่วมสิบปี รู้ดีว่าหากหิรัญได้ลองสนใจสิ่งใดแล้ว จะต้องได้สิ่งนั้นมาครอบครอง แต่สิ่งที่ผู้เป็นนายกำลังสนใจอยู่ในตอนนี้ มันคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะให้มันเกิดขึ้น เพราะไดอิจิคือคู่แข่งทางการค้าและเป็นเหมือนไม้เบื่อไม้เมาที่ฟาดฟันกันมาหลายปี จนทำให้เขากับอดีตเพื่อนสนิทอย่างคมสัน ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักทายกัน เพราะกลัวว่า ผู้เป็นนายจะขุ่นเคืองใจ