คลั่งรักคุณป๋าขา :: ป๋าวิน&หนูนิด

Chapter 16

ตกดึก...

หนูนิดนอนอยู่ในอ้อมกอดของคุณป๋า โดยที่ชายหนุ่มสลบเหมือดไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะด้วยความที่เขาทำงานหนักสะสมมาหลายวัน เธอยื่นมือไปเกลี่ยแก้มชายหนุ่มอย่างเบามือ และนี่ก็ได้เวลาสมควรที่เธอจะต้องไปสนามบินแล้ว

"หนูนิดขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะคุณป๋า ถ้าไม่มีคุณป๋าในตอนนั้นคงไม่มีหนูนิดในตอนนี้ ขอบคุณช่วงเวลาดีๆของเราสองคนนะคะ หนูนิดจะไม่มีทางลืมพระคุณของคุณป๋าเด็ดขาด"

หนูนิดยื่นริมฝีปากไปจุ๊บริมฝีปากของชายหนุ่มก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกจากเขาแล้วเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใช้เวลาไม่นานเธอเดินออกมาพร้อมกับหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ของเธอมาสะพายไว้บนบ่า หนูนิดเดินไปนั่งลงข้างเตียงก่อนจะยื่นมือหไปจับแก้มของชายหนุ่มเอาไว้อีกครั้ง

"หนูนิดรักคุณป๋านะคะ มีความสุขให้มากกับชีวิตต่อจากนี้ หนูนิดก็จะพยายามมีความสุขมากเช่นกัน"

เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วเดินไปรอตรงหน้าบ้าน เธอมีรถมารอรับอยู่แล้วเพื่อนเป็นคนส่งมารับเองเพราะจะไปด้วยไม่ได้เดี๋ยวพ่อแม่ของเธอรู้อีก

"เชิญครับคุณหนูนิด"

"ค่ะ"

หนูนิดหันไปมองหน้าประตูบ้านของวินก่อนจะตัดใจหันหลังเดินขึ้นรถไปทันที ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆจนมาถึงสนามบิน หนูนิดหยิบบัตรเดบิตของตัวเองมากดเงินสำรองติดตัวไว้ สองวันก่อนเธอได้เปิดบัญชีเงินฝากใหม่และถอนจากบัญชีหลักมาใส่ไว้สามล้าน คาดว่าคงพอระยะเวลาสี่ปีในการเรียนที่นั้นและคุณป๋าของเธอจะได้ไม่ตรวจสอบได้ว่าเธอกดเงินจากที่ไหนบ้าง

"เห้อ! ไม่เคยใช้ชีวิตตัวคนเดียวด้วยจะอยู่รอดมั้ยเนี้ย"

หนูนิดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน แจนที่ตอนนี้กำลังร่ำลาคุณพ่อคุณแม่ของเธออยู่ข้างนอกก็หันเข้าไปเห็นเพื่อนกำลังนั่งรออยู่ในนั้น

"แจนไปก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่ ไว้ว่างไปหานะคะ"

"จ๊ะลูก ว่างจากที่นี่แม่จะไปหานะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ"

"รับทราบค่ะคุณแม่"

เธอสวมกอดครอบครัวก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนข้างใน หนูนิดเงยหน้าขึ้นมาเจอเพื่อนพอดีก็บ่อน้ำตาแตกอย่าอั้นไม่อยู่

"แจน"

"อย่าร้องไห้เลยนะ แล้วได้บอกลาคนที่บ้านบ้างมั้ย"

แจนนั่งลงพร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หนูนิดส่ายหน้าก่อนจะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

"ไม่ได้บอกเลย"

"โทรศัพท์ไปหาใครสักคนมั้ย อย่างน้อยเขาจะได้ไม่เป็นห่วง บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดไปก็ได้นะ แกลองคุยกับคุณป๋าวินแล้วเหรอ"

แจนถามย้ำเพื่อนอีกครั้ง อย่างน้อยถ้าเธอได้คุยแล้วทุกอย่างมันเป็นความจริง เพื่อนของเธอจะได้ตัดสินใจไม่ผิดที่ทำแบบนี้

"ไม่ได้ถามแล้วก็ช่างมันเถอะ ถือซะว่าหนูนิดไปเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง พึ่งคุณป๋ามามากแล้วต่อจากนี้ไปหนูนิดจะดูแลตัวเองบ้าง"

"ตามใจแล้วกัน แกจะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าไปแล้วร้องไห้หาคุณป๋าวินทุกวันก็ไม่ไหวหรอกนะ"

แจนแซวเพื่อนอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะดึงเธอมากอดปลอบ อย่างน้อยหนูนิดก็ยังมีเพื่อนอย่างเธออยู่ ไม่เหงามากนักหรอกจริงมั้ย

"ไปได้ละเขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว"

เช้าวันต่อมา...

วินขยับตัวไปมาก่อนจะควานมือหาหญิงสาวในอ้อมกอดแต่ว่าไม่มี เขาลืมตาตื่นก่อนจะมองซ้ายมองขวา

"หนูนิดหนูตื่นแล้วเหรอ"

เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้นก่อนจะลูบหน้าตัวเองช้าๆ ปกติหนูนิดเป็นคนตื่นเช้าแต่เธอจะไม่มีทางออกจากเตียงก่อนเขาเด็ดขาด ยังไงก็ต้องตื่นพร้อมกัน

"ไปไหนของเขานะเด็กคนนี้"

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาชั้นล่างตามหาหญิงสาว หรือว่าจะทำอาหารเช้าให้เขาทานก็เลยตื่นก่อน

"คุณวินตื่นแล้วเหรอคะ รับกาแฟก่อนมั้ยคะ"

"ป้านมแจ่ม หนูนิดอยู่ไหนครับ"

"ยังไม่เห็นลงมาเลยนะคะ"

"อะไรนะ! ยังไม่ลงมาเหรอครับ"

เขาตกใจเล็กน้อยที่ไม่มีใครเห็นเธอ แต่เขาว่าดูในห้องดีแล้วนะไม่มีหนูนิดอยู่ตรงไหนเลย

"ป้านมแจ่มช่วยไปดูรอบบ้านทีนะครับว่ามีคุณหนูอยู่มั้ย ผมจะขึ้นไปดูชั้นบนอีกที"

เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตามหาเธอทั่วทั้งห้องก็ไม่เจอใคร กรอบรูปบนหัวเตียงนอนหายไปจากปกติจะอยู่ตรงนี้ตลอด

"เหมือนในห้องนี้มีอะไรหายไป"

เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าลิ้นชักของหนูนิด เอกสารทุกอย่างของเธอหายไปหมดไม่เหลือสักอย่าง เขาเริ่มใจเสียวิ่งกลับห้องหยิบโทรศัพท์ไปกดโทรหาผู้ช่วยของเขา

"พี่ฟาร์มาหาผมที่บ้านด่วน"

(ครับคุณวิน)

ใช้เวลาไม่นานฟาร์เดินทางมาถึงที่บ้านของวิน เขาวิ่งเข้ามาในบ้านเจอป๋าวินนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงโซฟาคนเดียวโดยมีป้านมแจ่มยืนอยู่ห่างๆ

"เกิดอะไรขึ้นครับคุณวิน"

"หนูนิดหายตัวไป เอกสารทุกอย่างเสื้อผ้าหนึ่งในสามหายไปหมด ส่งคนของเราออกตามหาเธอหน่อยตอนนี้เลย"

"ที่บ้านมีกล้องวงจรปิดเราลองเช็คก่อนมั้ยครับว่าคุณหนูถูกใครพาไปหรือว่าไปเอง"

"หนูนิดไม่มีทางไปไหนถ้าไม่มีคนพาไปเอง เด็กตัวแค่นั้นจะไปไหนได้"

เขากุมขมับหน้าเครียดก่อนจะหันไปสั่งให้คนในบ้านเช็คกล้องวงจรปิด ทั้งสามคนยืนดูตั้งแต่ช่วงเวลาเที่ยงคืนเป็นต้นไปเพราะเวลานั้นหนูนิดยังนอนอยู่กับเขาอยู่

"ใจเย็นๆนะครับคุณวิน"

เขาเท้าคางมองไปยังหน้าจอ มีหรือที่เด็กน้อยของเขาหายไปทั้งคนแล้วจะให้เขาใจเย็นอยู่ได้ ช่วงเวลาผ่านไปจนถึงตีหนึ่ง หนูนิดในชุดไปรเวทสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่บนบ่าเดินออกไปโดยไม่มีใครพาเธอไปสักคน เธอหันไปรอบๆตาแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้ด้วย

"นั้นคุณหนูนี่ครับ สะพายกระเป๋าไปเองด้วย"

วินมองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาปรับกล้องไปยังตัวที่อยู่หน้าบ้านก็เห็นหนูนิดขึ้นรถที่ขับมาจอดรับเธอหน้าบ้าน

"ท่าทางคุณหนูจะเต็มใจออกไปเองนะคะคุณวิน แต่ว่าเหมือนใบหน้าจะร้องไห้อยู่"

"มันเกิดอะไรกับหนูนิด ทำไมถึงทำแบบนั้น"

เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั้นก่อนจะเดินไปเดินมาตรงหน้าบ้านอย่างกระวนกระวายสุดๆ ฟาร์เดินมายืนมองเจ้านายอยู่ห่างๆโดยมีป้านมแจ่มอยู่ข้างๆเช่นกัน

"คุณหนูนิดต้องน้อยใจคุณวินแน่นอนค่ะ คงคิดว่าคุณวินไม่รักถึงได้ไปแบบนั้น ป้าเตือนแล้วว่าอย่าห่างน้องก็ไม่ฟัง"

"ช่วงที่ผ่านมางานยุ่งจริงครับป้านม แต่ผมไม่คิดว่าจะทำให้หนูนิดน้อยใจถึงขั้นหนีออกจากบ้าน มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่ๆ"

"ตามหาหนูนิดให้เจอ ยังไงก็ต้องเจอ!"

เขาตะโกนออกมาลั่นบ้านก่อนจะหันไปหาฟาร์แล้วออกคำสั่งให้ส่งคนออกตามหาหนูนิด

"ใจเย็นนะครับ ผมจะส่งคนออกตามหาคุณหนูเอง"

"หาจนกว่าจะเจอ ไม่ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องเจอ!"