Chapter 19
1468 Words
"พรุ่งนี้สามารถเริ่มงานได้เลยค่ะ หรือจะเอาเวลาที่คุณนิดสะดวกก็ได้ค่ะ เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกพอดีน่าจะอยากเตรียมตัวก่อน"
"ขอเป็นอาทิตย์หน้าแล้วกันนะคะ พอดีว่าต้องไปทำเอกสารหลายอย่างก่อน"
"ได้เลยค่ะ งั้นดิฉันจะลงไว้ว่าคุณจะมาอาทิตย์หน้าวันจันทร์นะคะ"
หนูนิดพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยกมือไหว้ผู้จัดการฝ่ายก่อนจะถือเอกสารเดินออกมาจากห้องประชุมเล็ก เลขาของเจมส์หรือแพรเดินมาหาหนูนิดก่อนจะเชิญไปพบบอสที่ห้องทำงาน
"คุณนิดใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ"
"เชิญที่ห้องท่านประธานค่ะ บอสอยากคุยด้วย"
หนูนิดยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเลขาไปอย่างไม่สงสัยอะไร เมื่อมาถึงหน้าห้องท่านประธานแพรเคาะประตูสามครั้งก่อนจะเปิดประตูแล้วผายมือเชิญให้หญิงสาวเข้าไป
หนูนิดเดินเข้าไปข้างในเจอกับผู้ชายคนที่ชนกับเธอเมื่อวานก็ตาโตเล็กน้อย
"อ๊ะ! คุณ"
"สวัสดีครับคุณนิด"
"สวัสดีค่ะ เมื่อวานต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่เสียมารยาทเดินชนคุณ"
"ไม่เป็นอะไรเลยครับ เชิญนั่งก่อนสิครับ"
หนูนิดเดินไปนั่งลงตรงหน้าเขาก่อนจะวางแฟ้มเอกสารลงแล้วรอฟังว่าเขาจะคุยอะไร เจมส์ส่งซองเอกสารให้หญิงสาว เธอรับมาเปิดดูก่อนจะตกใจเมื่อโปรเจคใหญ่ในกระดาษเป็นของบริษัทคุณป๋าของเธอ
"นี่มันอะไรเหรอคะ"
"งานแรกของคุณ จะว่ารับน้องก็ได้นะ เขาจะทำโปรเจคใหม่แต่ยังไม่ทราบสินค้า คุณต้องเป็นคนดิวงานทุกอย่างจนทำสื่อโฆษณาให้เขาด้วย"
หนูนิดมองกระดาษใบนั้นด้วยสีหน้ากังวล เธอไม่อยากเจอเขาเลยสักนิดกลัวว่าจะกลับมาเสียใจอีก ไม่อยากเห็นภาพอะไรที่มันทำร้ายจิตใจตัวเองด้วย
"เหมือนคุณจะลำบากใจในงานแรกนะ"
เจมส์มองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มมุมปาก ท่าทางจะมีอะไรที่มากกว่านั้นเธอถึงทำท่าทางแบบนั้นออกมา
"คือหนูนิดคิดว่ามันเป็นงานใหญ่ กลัวว่าจะไม่มีประสบการณ์มากพอน่ะค่ะ"
"ไม่เลย ความสามารถแบบคุณผมเชื่อว่าจะไม่ทำให้บริษัทของเราผิดหวัง ผมให้คุณไปศึกษารายละเอียดหนึ่งสัปดาห์เพราะคุณจะเริ่มงานอาทิตย์หน้าใช่มั้ย"
"ค่ะ"
หนูนิดกำกระดาษในมือไว้แน่นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่รู้จะค้านอะไรอีก เจมส์ลุกขึ้นก่อนจะมองนาฬิกาในมือ
"ผมต้องไปข้างนอกแล้ว อ่อ เดี๋ยวคุณคุยกับประธานบริษัทเอมเพลสก่อนนะวันนี้เขามาที่นี่ด้วย"
"อะ..อะไรนะคะ!!"
หนูนิดตกใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินว่าคุณป๋าของเธอมาที่นี่ด้วย เธอเงยหน้ามองท่านประธานก่อนจะยิ้มแห้งๆออกมาแล้วรีบบอกลา
"คือหนูนิดมีธุระด่วนมากเลยค่ะคงไม่สะดวก ขอตัวก่อนนะคะ"
เธอยกมือไหว้เขาก่อนจะหันหลังจะเดินออกไปก็เจอผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามา และคนนั้นคือคนที่เธอหนีมาตลอดสี่ปีมานี้
"หนูนิด"
"คุณป๋า!!!"
เธออ้าปาดค้างอย่างตกใจก่อนจะหันไปมองหน้าประธานบริษัท เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"คุยกันเองนะครับ"
"ท่านประธานรู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวมั้ยคะ"
เธอถามด้วยความอยากรู้ เพราะดูเหมือนว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ได้บังเอิญแน่นอน ทั้งสองคนต้องรู้จักกันและร่วมมือกันแน่
"อ่อ ลืมบอกเพื่อนสนิทผมเอง"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเดินยิ้มออกไปพร้อมกับตบบ่าเพื่อนเพื่อเป็นกำลังใจ หนูนิดหลับตาลงช้าๆอย่างเสียรู้ทุกคน แสดงว่าคงรู้ตั้งแต่เธอมาสมัครงานที่นี่แล้ว
"หนูนิดป๋าคิดถึงหนู"
เขาเดินเข้ามาสวมกอดหญิงสาวด้วยความคิดถึง หนูนิดถึงกับน้ำตาคลอปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น ใช้เวลาอยู่นานที่ทั้งสองคนซึมซับสัมผัสของกันและกัน วินผละออกจากเด็กน้อยของเขาก่อนจะยื่นมือมาลูบผมเด็กน้อยแผ่วเบา
"ทำไมถึงทำแบบนี้ มีอะไรทำไมหนูไม่คุยกับป๋า"
หนูนิดเงียบไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่อยากรื้อฟื้นอีกต่อไปแล้ว ต่างคนก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง
"หนูนิด..."
"คุณสบายดีมั้ยคะ"
คำพูดแสนเย็นชานั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับอึ้งไป ท่าทางหนูนิดจะโกรธเขามากแต่ถึงยังไงก็ยังมองไม่ออกว่าสาเหตุมันมาจากอะไร ยังไงเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"หนูนิดอย่าทำแบบนี้เลยนะ บอกป๋ามาสิคะว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมหนูถึงออกไปจากบ้านแบบนั้น"
"ดิฉันอยากไปเองค่ะ ทุกคนวันหนึ่งก็ต้องมีครอบครัวมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่วันนั้นหรือวันนี้ยังไงดิฉันก็ต้องออกมาอยู่ดี"
เธอเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาก่อนจะผละออกจากตัวเขาเล็กน้อย
"ยังไงดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ส่วนเรื่องงานค่อยคุยกันวันที่ดิฉันเริ่มงานอย่างเป็นทางการ"
เธอเดินออกไปทันทีแต่มีหรือมีชายหนุ่มจะยอมปล่อยเธอออกไป เขาสวมกอดเธอไว้จากทางด้านหลังก่อนจะเอ่ยออกมาเหมือนคนจะร้องไห้
"ป๋าไม่ยอมหนูอีกแล้ว ถ้าไม่ยอมบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นงั้นก็ต้องบังคับแล้วล่ะ"
เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาเดินออกไปจากห้องทำงานของเพื่อน
"นี่คุณ! ปล่อยนะ"
"พี่ฟาร์เอารถออกผมจะพาหนูนิดกลับบ้าน"
ฟาร์มองทั้งสองคนอย่างตกใจแน่ก็รีบทำตามคำสั่ง หนูนิดดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาแต่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะไม่อย่างนั้นจะล้มไปด้วยกันได้
"จะพาดิฉันไปไหน"
"กลับบ้านเราไงคะ"
"ไม่! ที่นั้นไม่ใช่บ้านของดิฉัน!"
เธอยังไม่ยอมแพ้ก่อนจะทุบอกเขาอย่างโกรธ จะพาเธอกลับบ้านไปเจอลูกเมียของเขาอย่างนั้นเหรอไม่มีทางซะหรอก ใครจะไปอยากเห็นกันล่ะ
"กลับบ้านเรานะคะหนูนิด มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน ยังไงวันนี้เราสองคนจะต้องปรับความเข้าใจกันให้ได้"
เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นรถก่อนจะรั้งตัวเธอไว้บนตักมือหนากอดรัดเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ตลอดทางหนูนิดโวยวายไม่หยุดแต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย ยังไงก็ต้องพากลับบ้านก่อนส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที
เมื่อมาถึงที่บ้านเขายื่นมือไปให้หญิงสาว หนูนิดกอดอกอยู่ในรถไม่ยอมออกมาแถมใบหน้างอง้ำอย่างโมโหอีกด้วย
"คนดีลงมาค่ะ"
"ไม่ค่ะ!"
เธอยังยืนยันคำเดิม วินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปบอกฟาร์ให้ไปตามป้านมแจ่มมาที่นี่ ใช้เวลาเพียงสามนาทีป้านมแจ่มวิ่งมาจากในบ้าน พอเห็นคุณหนูของเธออยู่ในรถก็น้ำตาคลอวิ่งมาหาทันที
"คุณหนูของป้านม"
หนูนิดหันไปตามเสียงก่อนจะเรียกป้านมแจ่มของเธอพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ป้านมแจ่มหนูนิดคิดถึงค่ะ ฮึก!"
เด็กน้อยวิ่งลงมาจากรถก่อนจะสวมกอดป้านมแจ่มของเธอ คิดถึงมากป้านมแจ่มเหมือนแม่ของเธอ เพราะโตมาตั้งแต่เด็ก
"ทำไมทำแบบนี้คะ ป้านมจะขาดใจตายอยู่แล้วไม่รู้ว่าคุณหนูเป็นยังไงบ้าง อย่าหายไปไหนอีกนะคะ"
ป้านมแจ่มร้องไห้ออกมากอดเด็กน้อยที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กด้วยความคิดถึง วินมองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ เขายื่นมือไปลูบผมเด็กน้อย หนูนิดมองเขาทั้งน้ำตาก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
วินถึงกับยิ้มแห้งหันไปมองหน้าฟาร์ที่หลุดขำออกมาก่อนจะเดินมากระซิบเจ้านาย
"ท่าทางจะงอนหนัก สู้ๆครับเจ้านาย"
"พี่ช่วยผมด้วยสิ"
"ไม่อ่ะขอเป็นคนกลางครับ"
ฟาร์ยิ้มออกมาก่อนจะถอยไปหนึ่งก้าว วินหันไปมองเด็กน้อยตาละห้อย เขาก็อยากถูกหนูนิดกอดแบบนี้บ้างอ่ะต้องทำยังไงดี ถ้าคืนนี้จับปล้ำเลยจะผิดมั้ย...
- Writer
