คลั่งรักคุณป๋าขา :: ป๋าวิน&หนูนิด

Chapter 21

วินดีใจมากที่อยู่ๆหญิงสาวก็ยอมกลับมาอยู่ที่บ้าน เขาพาเธอมานั่งลงบนโต๊ะอาหาร เท้าคางมองเด็กน้อยทานข้าวผัดฝีมือป้านมแจ่มก่อนจะหันไปสั่งให้แนนพาเจ้าองุ่นมาหาเธอ

"อร่อยมั้ยคะ"

หนูนิดพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะทานข้าวผัดจนหมดจาน เธอยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเห่าของสุนัข

"เสียงนี้ องุ่น!!"

หนูนิดลุดขึ้นวิ่งออกไปดูเจอองุ่นที่โตขึ้นมากส่ายหางดุกดิก พอเห็นเธอเท่านั้นรีบวิ่งมาหาทันที

"องุ่น หนูนิดคิดถึงจังเลยทำไมโตขึ้นเยอะขนาดนี้เนี้ย"

หนูนิดเดินไปคุกเข่าลงก่อนจะกอดรัดเจ้าองุ่นด้วยความคิดถึง ใช่ว่าสี่ปีมานี้เธอไม่ห่วงองุ่น แต่หญิงสาวเชื่อว่าคุณป๋าจะดูแลได้ดีที่สุด

วินเดินไปนั่งลงข้างๆก่อนจะลูบผมหญิงสาวอย่างเบามือ

"เจ้าองุ่นหงอยเลยนะเจ้านายเขาหายไปไหนไม่รู้อ่ะ"

หนูนิดหันไปมองหน้าคุณป๋าของเธอก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วปล่อยเจ้าองุ่นไปวิ่งเล่นหน้าบ้าน

"หนูนิดจะขึ้นไปข้างบนค่ะ"

"ไปสิคะป๋าพาหนูไปนะ"

เขากุมมือหญิงสาวแล้วรีบพาเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ห้องนอนทุกอย่างเหมือนสี่ปีก่อนไม่มีผิด เพียงแต่ที่แปลกไปอาจจะเพราะพวกผ้าม่าน ชุดที่นอนที่เขาสั่งเปลี่ยน

"เหมือนเดิมเลยนะคะ"

หนูนิดมองไปรอบๆก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็พอสบายใจได้ว่าคุณป๋าไม่ได้มีภรรยาหรือลูกอยู่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอควรจะคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องต่างๆก่อน ส่วนยัยป้านั้นเธอจะคิดบัญชีเองทีหลัง

"ทุกอย่างเหมือนเดิมค่ะ ห้องป๋าก็เหมือนเดิมนะคืนนี้และคืนต่อไปป๋าจะมานอนเฝ้าหนูนิดทุกคืนเลย"

เขาเอ่ยออกมาเสียงจริงจังมาก เขากลัวเหลือเกินกลัวว่าหญิงสาวจะหายไปไหนอีก

"คุณวินคะ"

เขาหน้างอเล็กน้อยก่อนจะโอบรอบเอวหญิงสาวไว้แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจสุดๆ

"ไม่เอาสิคะ เรียกเหมือนเดิมได้มั้ย ไม่เอาแบบนี้อ่ะมันดูห่างเหินมาก"

หนูนิดมองชายหนุ่มก่อนจะอดยิ้มไม่ได้ โตขนาดนี้ล่ะยังมาอ้อนเหมือนเด็กๆอีก เห้อ

"คุณป๋า"

เขายิ้มออกมาทันทีก่อนจะดึงหญิงสาวมาหอมแก้มซ้ายขวาอย่างคิดถึง เขาผละออกเล็กน้อยก่อนจะจุ๊บริมฝีปากบางอย่างลองเชิง เผื่อโดนดีดออกจะได้รับมือทัน เขามองเธออย่างแปลกใจไม่มีทีท่าจะต่อต้านด้วยแถมยังยอมให้เขาจูบดีๆอีก

"มองอะไรคะ"

"ปะ..เปล่าค่ะ แค่แปลกใจ"

"ไม่ดีเหรอคะ"

ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกับจูบหญิงสาวอย่างที่ผู้ชายเขาทำกับผู้หญิง ไม่ใช่แค่ปากแตะปาก

"อื้มมมม"

ชายหนุ่มผละออกก่อนจะดึงเธอมากอดไว้แน่น เขาควรจะบอกออกไปว่ารู้สึกยังไงกับหญิงสาว เธอจะได้ไม่ต้องมาน้อยอกน้อยใจอีก

"ป๋าอยากบอกหนูนิดว่า ป๋ารักหนูที่สุดเลย"

เขาผละออกก่อนจะกุมมือเธอไว้แน่น หนูนิดรอฟังว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรต่อ เธอโตแล้วและควรจะฟังอะไรให้มากขึ้น ไม่ใช่คิดเองเออเองอย่างที่เคยทำมาก่อนจนทำให้อะไรมันสายเกินแก้

"รักแบบที่ผู้ชายเขารักผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้รักแบบน้องสาว"

หนูนิดมองหน้าชายหนุ่มพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาและมันเป็นสิ่งที่เธอแอบหวังมาตลอดว่าวันหนึ่งเขาจะมองเธอแบบนั้นบ้าง

"คุณป๋า"

"ป๋าพูดจริงนะคะ ไม่ใช่แค่รักตอนนี้แต่รักมาตลอด"

"แล้วทำไมถึงเลี้ยงผู้หญิงไว้มากมายล่ะคะ"

เขาถึงกับหน้าถอดสีเมื่ออดีตย้อนกลับมาแถมหญิงสาวรู้ละเอียดเหมือนมีคนบอกเล่ามา

"หนูรู้ได้ยังไง พี่ฟาร์เหรอ"

เขารู้สึกว่าผู้ช่วยกำลังแอบหักหลังเขาอยู่ หนูนิดยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปจับแก้มชายหนุ่มไว้

"หนูนิดบังคับพี่ฟาร์เองค่ะ ก็แค่อยากรู้เฉยๆ อีกอย่างมันเป็นอดีตหนูนิดไม่ได้เก็บมาคิดอะไรหรอกค่ะ"

เธอไม่ได้พูดเพื่อให้เขาสบายใจแต่เธอพูดแบบนั้นจริงๆ ตอนนั้นเธอยังเด็กและเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง มันไม่แปลกเลยที่เขาจะทำแบบนั้น

"ป๋าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการบ้าง แต่ไม่อยากมีเป็นตัวเป็นตนเพราะในหัวใจมีเจ้าของอยู่แล้วไง"

เขามองสบตากับหญิงสาวอยากจะสื่อความในใจว่าผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของเขามาตลอดเป็นใคร หนูนิดพอจะรับรู้ได้ผ่านสายตาของเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

"ใครเหรอคะ"

"ยังจะมาถามอีก ก็เรานั้นแหละนี่ก็ไม่รู้ว่าไปรักตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ว่ายิ่งโตยิ่งหวงไม่อยากให้ห่างอ้อมอกเลย แต่ตอนนี้ที่ป๋าอยากจะรู้คือหนูนิดรักป๋าแบบคนรักบ้างมั้ย"

เขากุมมือเธอทั้งสองข้างก่อนจะบีบมือเธอเบาลุ้นหนักมากว่าจะได้คำตอบแบบไหน หนูนิดเงียบไปกำลังลังเลว่าจะพูดดีมั้ยแต่ก็ตัดสินใจว่าเธอควรพูดมันออกมา

"ตอนนั้นหนูนิดแค่กลัวว่าวันหนึ่งถ้าคุณป๋ามีครอบครัวมีภรรยามีลูกขึ้นมา หนูนิดจะต้องกลายเป็นคนอื่น หนูนิดรู้สึกว่ายิ่งโตขึ้นอาจจะถูกคนอื่นแย่งความรักจากคุณป๋าไปได้ก็เลย..."

เธอเอ่ยเสียงเบา ตอนนั้นก็คิดแบบนั้นจริงๆและกลัวว่าตัวเองจะทำใจไม่ได้ วินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน

"โธ่เอ้ย! ไม่มีใครมาแย่งความรักของป๋าไปจากหนูได้หรอก ถ้าวันหนึ่งป๋าจะมีครอบครัวภรรยาคนเดียวจะต้องเป็นหนูนิดค่ะ และถ้าวันหนึ่งป๋าจะมีลูกที่น่ารักมาวิ่งเล่นก็จะต้องเป็นลูกของเราสองคนเท่านั้น"

"คุณป๋า..."

หนูนิดมองเขาน้ำตาซึม ชายหนุ่มยื่นมือมาเกลี่ยแก้มหญิงสาวเพื่อเช็ดน้ำตาให้ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอด

"อย่าคิดเองเออเองอีกนะคะ มีอะไรให้ถาม แต่ตอนนี้หนูควรรู้ไว้ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ป๋าไม่คิดที่จะรักใครนอกจากหนูคนเดียว"

หนูนิดสอดมือไปสวมกอดเขาไว้เช่นกัน เธอเกือบจะเสียคนที่เธอรักและรักเธอที่สุดไปแล้ว เพราะฉะนั้นใครที่มันทำเธอเธอจะเอาคืนมันอย่างสาสมแน่นอน

"หนูนิดก็รักคุณป๋าคนเดียวค่ะ"

ทั้งสองคนสวมกอดกันแน่นก่อนชายหนุ่มจะผละเธอออกแล้วโน้มใบหน้ามาจูบริมฝีปากบางด้วยความคิดถึง หลังจากนี้เขาจะใส่ใจเด็กน้อยให้มากขึ้นกว่าเดิมหลายๆเท่า จะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปกัดกินความรู้สึกของกันและกันจนมันสายเกินแก้ นี่ถ้าตอนนี้เราสองคนยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน คงจะยากที่จะมีโอกาสแบบนี้อีก

เขาผละออกจากริมฝีปากของเธอก่อนจะเริ่มซุกไซ้ตามซอกคอโดยที่หญิงสาวไม่ได้ทีท่าทีขัดขืนใดๆ เขาจูบไหล่เธอแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน

"จำไว้นะว่าหัวใจของป๋าและตัวของป๋าจะเป็นของหนูคนเดียว"

"หัวใจและตัวของหนูนิดก็จะเป็นของคุณป๋าคนเดียวค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะปล่อยให้เขากอดรัดลูบไล่ตามตัว ริมฝีปากหนาจูบไปทั่วแถมมือปลาหมึกยังล้วงเข้าไปลูบเนื้อนวลผ่องในร่มผ้าอีก

"ไม่ขัดขืนเลยแหะ"

"ต้องการแบบนั้นเหรอคะ"

หนูนิดเอ่ยถาม ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าก่อนจะอุ้มเด็กน้อยไปวางลงบนเตียงนอนพร้อมกับจินตนาการในหัวว่าวันนี้แหละเขาจะต้องได้เมียแน่นอน

"นิ่งๆแบบนี้แหละป๋าชอบ"