พี่ดุนะ! น้องดื้อไหวหรอ

รักพี่300

"มันจะไปเจ็บอะไร มันไม่ใช่เลือดมันคือซอสมะเขือเทศ"

"......." ว้อท! ซอสมะเขือเทศ บอกเลยครับถ้าผมรู้ว่ามันคือซอสมะเขือเทศผมจะไม่ก้าวเดินเข้ามาช่วยสักนิด-.-

"แต่ยังไงก็ขอบคุณค่ะที่มาช่วย"น้องบ้าบอกแต่ใบหน้าแม่นางนิ่งเหมือนโดนสต๊าฟไว้เลอะ คนหรือหิน แข็งซะ

"อืม"

"ไปเรียนแล้วค่ะ"

"เดี๋ยว!"ผมเรียกน้องบ้า

"อะไรคะ"

"เสื้อเปื้อนแบบนั้นจะไปเรียนยังไง เอาไปล้างคงเปื้อนไปกันใหญ่"ผมพูดขึ้นน้องบ้ามองเสื้อตัวเองก่อนจะเดินมาใกล้ๆผมพร้อมกับแบมือ

"อะไร"ผมถาม

"ตัง ซื้อเสื้อใหม่"

"-.-"วันนี้รู้สึกจะเสียตังไปเยอะมากแล้วนะ

"นี่รู้มั้ยพี่เสียตังไปเท่าไหร่กับไอ้นั่น"

"กะรู้"

"แล้วยังมีหน้ามาขออีกเนี่ยนะ"

"นะๆ เดะเลี้ยงข้าว" ห้ะ! เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ผิดใช่ม้ะ น้องบ้าบอกจะเลี้ยงข้าวผม

แต่เดี๋ยวนะ เงินที่น้องเอามาเลี้ยงข้าวผมมันก็เงินผมอยู่ดีไม่ใช่อ่อวะ-.-

"ไม่ ตังหมดแล้ว"ผมแกล้งบอก น้องบ้าถอนหายใจเซ็งๆก่อนจะทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้แล้วก็มาดึงมือผมให้วิ่งตามไป

"จะพาไปไหนเนี่ยยย"ผมถามขาก็วิ่งปากก็ถามแล้วดูดิ น้องแม่งตอบซะที่ไหน วิ่งเอาวิ่งเอา เห็นขาสั้นๆนี่กะวิ่งเร็วเหมือนกันสินะ

น้องบ้าพาผมวิ่งมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่....

ทุกคนต้องไม่เชื่อแน่ๆครับว่ามันคือที่ไหน

"กดจิ"

มันคือตู้ATM-.- ให้ตายเหอะ รู้จักกันวันเดียวเสียเงินไปเกือบ5พัน

นี่ถ้ามาอยู่เป็นปีครอบครัวผมต้องล้มละลายแน่ๆ

"เอากี่บาท-.-"

"220"มีเศษด้วยนะ

ผมกดออกมา300 ก่อนจะยื่นให้น้องไป

"เอาไปซื้อเสื้อนะไม่ใช่เอาไปซื้อขนมกิน"ผมบอก แต่ประโยคแม่งไม่เหมือนบอกเด็กมหาลัยอะ ประโยคมันเหมือนบอกเด็ก 6ขวบ7ขวบ

"รู้แล้วหน่า"

"พูดดีๆ"นิสัยไม่ดีเลอะ น่าจะมาตีก้น

"รู้แล้วค่าจะวิ่งไปซื้อเดี๋ยวนี้เลย"

"ดีมาก"ผมยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะแยกย้ายกันไป

เห้ออออ หมดกัน เงินกูอะหมดกัน-.-

12.00น.

ผมลงมากินข้าวกับไอ้จอนหลังจากที่เรียนเสร็จ ตอนแรกผมว่าจะขี่กลับบ้านเลยแต่ดันหิวขึ้นมาซะก่อน

"มึงแดกไร"ไอจอนถามผม

"ไม่รู้วะ"มันคือปัญหาโลกแตกเลยก็ว่าได้ อาหารมีตั้งมากมายแต่ไม่รู้จะแดรกอะไร

"พี่!"เสียงเล็กๆดังขึ้น ซึ่งผมไม่สนใจเพราะมันไม่มีชื่อ

"พี่ๆๆๆๆ!!"แต่ทำไมเสียงมันคุ้นๆแถมยังใกล้ๆอีก

"ไอ้พี่บ้าาาาา!"คราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียงแต่แรงกระชากเสื้อของผมมาด้วย

ว้อท!!

ใครวะ!

"เห้ยน้องง อะไรเนี่ยมาดึงเสื้อทำไม"ผมถามไอน้องบ้าในปากมันคาบแท่งกุญเชียงอยู่เลอะ

"กะเรียกแล้วไม่หัน"

"ก็เรียกพี่ๆ ใครจะไปรู้วะ ใครๆเขาก็มีชื่อกันถ้ามาเรียกแต่พี่ๆจะตั้งชื่อเล่นไว้ทำแมวอะไรวะ"

"ทำหมาได้ม้ะ ชอบหมา"

"-.-"ปวดประสาท!

"แล้วนี่มีไร"

"ก็กินข้าวไง...นี่กินมั้ย"น้องบอกพร้อมยื่นแท่งกุญเชียงให้ผมกิน

ประเด็นคือน้องเขาก็กัดไปครึ่งนึงแล้วไหนจะน้ำลาย คือไม่ได้รังเกียจนะ แต่แบบ...อึ้ยๆ

"รังเกียจเรอะ นี่น้องไง นี่น้องเอง"คือเอาจริงๆอยากให้มาดูหน้าตอนน้องพูด แม่งแบบโครตท้าทาย แบบ นี่น้องไงไม่กล้ากินอะดิ อ่อน ไรงี้

"ป่าว ไม่ชอบกุญเชียง"ผมตอบปัดๆไปแต่ไม่รู้ว่าผมไปทำกรรมอะไรไอจอนมันถึงพูดคำนั้นออกมา

"เห้ยไอบิ๊กเอากุญเชียงของโปรดมึงปะกูสั่งให้"

ฟรวยเอ้ยยยยย ก็รู้นะว่ามันหวังดีแต่แม่งหวังดีผิดเวลาจริงๆ!

"ไหนบอกไม่ชอบ แต่เป็นของโปรดเลยนะ แหมๆๆ"น้องบ้าพูดแซวผม ละดูทำหน้าทำตา อยากตบให้คว่ำจริงๆ-.-

"......"เบิ้ดคำสิหว่าครับ

"ปะ กินกันน้องเลี้ยงๆ"น้องบ้าดึงแขนผมให้เดินไปตามน้องเขา ผมก็เดินตามไปง่ายๆไปอิดออดอะไรเพราะตัวเองก็เริ่มหิวขึ้นมาแล้ว

"โหยย มีแค่นี้?"ผมมองจาาอาหารสองจานที่มีแค่กระเพาหมูกากๆวางอยู่

"กะน้องมีตังแค่นี้"น้องบ้าพูดก่อนจะนั่งลงผมจึงนั่งตามและไม่ลืมไลน์บอกไอจอนว่าผมอยู่ไหน

"ตังไปไหนหมด เมื่อเช้าก็ให้ไป500"ผมถามน้อง ค่าแท็กซี่มันไม่น่าจะแพงอะไรมากมายแล้วไหนจะ300ที่พึ่งกดไปให้ซื้อเสื้อเงินมันก็น่าจะเหลืออยู่แต่ไหงมีตังซื้อข้าวได้แค่นี้-.-

"กะไปซื้อขะหน...."น้องบ้าพูดขึ้นก่อนจะชะงักแล้วปิดปากตัวเอง

"ขะ...ขะอะไรอย่าบอกนะว่าขนมอะ-.-"

"ป๊าวๆๆ ป่าวเล้ยยยไม่มี๊"

"อีกนิดเสียงน้องจะทะลุเพดานได้ละ"สูงซะอิหนู

"อิอิ" อิอิอะไรของมัน ปวดกะบาลว้อยยย

ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างเอือมระอา โตเป็น...เป็นไรดีวะให้เหมาะกับผู้หญิง อะ โตเป็นหมีแพนด้าแล้วยังกินขนมแบบเด็กๆอยู่เลย

"มาละ"เสียงไอจอนดังขึ้นก่อนมันจะเอาถาดอาหารวางซึ่งมันมีอาหารเยอะแยะมาก ปกติพวกผมก็กอนกันแบบนี้แหละครับ กับข้าวหลายๆอย่างจะได้ไม่เบื่อกัน

"หู้ยยยยยยยยยย"บอกได้เลยว่ามันไม่ใช่เสียงผมแน่ๆแต่มันคือเสียงน้องบ้านั่นเอง

"น่ากิง"

"น่ากินก็กินไป"ผมบอก ไอจอนนั่งลงข้างๆผมก่อนจะชี้ไปที่น้องบ้าแล้วถามผม

"เมียมึงเรอะ" คือมึงไม่พูด เพื่อนหรอ น้องหรอ ก่อนรึไง มาถึงก็เมียเรอะ

"น้อง"ผมตอบก่อนจะตักข้าวกิน

"ดีค่ะ หนูชมพูน้องบักบิ๊กบี้บิ๊ก"สาบานว่านั่นชื่อกู-.-

"ฮ่าๆ น้องมึงตลกดีว่ะ พี่ชื่อจอนนะครับ ว่าแต่เป็นน้องยังไงหรอไอบิ๊กมันไม่มีน้องสาวนี่"

"น้องห่างๆค่ะ ห่างแบบห่างมากกกกกกกกกกก"ผมฟังน้องบ้ามันลากเสียงยาวๆละปวดหมอง สติมันดีรึเปล่าฟร้ะ

"จ่ะ ห่างมากจริงๆ"ไอจอนก็คงเอือมกับน้องเขาแล้วเหมือนกันมันเลยก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวแบบนั้น

หลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันไป ไอจอนกลับบ้านผมก็กลับบ้านส่วนน้องบ้าไปเรียนต่อ ดีเรอะขอพักสมองบ้างวันนี้แลดูวุ่นวายมากๆ

18.30น.

ผมกลับมาบ้านแล้วเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว และก็หิวมากด้วยผมเลยลงไปข้างล่างเพื่อหาไรกินแต่ให้ตายเหอะ มันไม่มีอะไรกินสักอย่าง! พ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับ ปกติผมก็ออกไปกินข้างนอกนะแต่วันนี้ขี้เกียจมากๆ

ติ้งง

ชมพู : ที่บ้านมีไรกินมั้ยยย

หืมมม น้องเขามีไลน์ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ฟร้ะ

บิ๊ก : มีไลน์พี่ได้ไง

ชมพู : ขอจากคุณน้า

บิ๊ก : อ่อ ไม่มี

ชมพู : ไม่มีหรอ งั้นเดะหนูซื้อเอง แปปเดียวก็ได้กินแล้ว

บิ๊ก : โอเคๆ

ก็ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องไปหาไรกินข้างนอก

30นาทีผ่านไป

กริ่งงงงงงง

เสียงออดดังขึ้นผมจึงเดินไปดูว่ามีใครมา ปรากฏว่ามันคือพนักงานส่งพิซซ่า

"มีไรครับ"ผมถาม

"บ้านเลขที่2/33ใช่มั้ยครับ"

"ครับ"ผมตอบแบบงงๆ

"พิซซ่สที่สั่งได้แล้วครับ ทั้งหมด550บาทครับ"

ว้อท!!

"เอ่อ ขอโทษนะครับผิดบ้านรึเปล่า ผมไม่ได้สั่งนะครับ"ผมบอกพนักงงานไป พนักงานก็ทำหน้าเสียทันที ก็แน่น่ะสิก็ผมไม่ได้สั่งนี่

"ว้าววววว มาสั่งแล้วหรอออ"เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับร่างน้อยๆวิ่งเข้ามารับกล่องพิซซ่าไปถือไว้

"เดี๋ยวนะ"

"จ่ายสิพี่จ๋า:)"

กูว่าละ-.- 500กูหายไปอีกแล้ว จน! จน! จนนนนนนนนน!!! แล้วกู!