พี่ดุนะ! น้องดื้อไหวหรอ

EP.1 เข้าบ้าน เอี๊ยดดดดดดดด! "ใครมาอะแม่"ผมถามแม่เมื่อจู่ๆก็มีรถมาจอดหน้าบ้านแถมยังเบรครถซะเสียงดังสนั่นซอยเลอะ อ่าาแนะนำตัวกันก่อนครับ ผมชื่อบิ๊ก ฮั่นแน่!!! ชื่อบิ๊กก็บิ๊กหมดและครับในทุกส่วนของร่างกายโดยเฉพาะตรงที่สาวๆชอบ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี4 คณะบริหารมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง สถานะก็โสดจับใจไม่มีใครจับจองอะครับ "แม่ก็ไม่รู้เดี๋ยวแม่ออกไปดูก่อนนะ"แม่พร แม่สุดสวยของผมเดินออกไปดูให้ส่วนผมก็นั่งกินข้าวต่อซึ่งไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวแต่ยังมีบุคคลทรงคุณค่าของบ้านอีกหนึ่งคน นั้นก็คือพ่อผมนั้นเอง พ่อใหญ่ "สงสัยจะมากันแล้วสินะ"จู่ๆพ่อผมก็พูดขึ้นมา ทำไมพูดแบบนี้หรือว่าพ่อผมจะรู้ว่าใครมา "ใครมาอะพ่อ" "เดี๋ยวแกก็รู้"พ่อพูดแค่นั้นก่อนจะตักข้าวกินต่อสักพักแม่ก็เดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับคนที่เดินตามหลังต๋อยๆมาด้วย...ใครวะ? "สวัสดีค่ะคุณลุงใหญ่"คนที่เดินตามแม่ผมมายกมือไหว้พ่อผมอย่างเป็นมารยาท ผมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า....ตัวอะไรวะเนี่ย-.- ผมสีชมพูแต่งหน้าโทนชมพูดูเท่ห์ดีนะแต่สำหรับผมมันแปลกๆอะ แต่งตัวก็สไตล์แบบพวกชาวร็อค ดูประหลาดแท้หนอผู้หญิงคนนี้ "หวัดดีจ๊ะชมพู"พ่อผมพูดตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ป้าดีใจนะที่หนูจะมาอยู่กับป้า ป้าจะได้ไม่เหงา"แม่ผมพูดขึ้นอีก ฮัลโหลลลลลลลล ทำไมทุกคนรู้จักกันมีแต่กูไม่รู้จัก-.- WTF! "นี่พี่บิ๊กลูก ลูกชายป้าเอง"แม่แนะนำผมให้กับยัยเด็กประหลาดนั่น ผมทำได้แค่ยิ้มอ่อนๆส่งไปให้ แต่แม่คุณกลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม เป็นมิตรมากน้องสาว-.- "ดี" "หืมมมม"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คือคำทักทายกันอ่อว่ะ "ดีไง-.-"น้องพูดแบบหงุดหงิดพร้อมทำหน้าเซ็ง กูผิดหรอ? "ดีครับ พี่บิ๊กนะ" "อือ" ผู้หญิงบ้าบอคอแตกอะไรวะ "บิ๊กลูก ยกกระเป๋าน้องไปเก็บที่ห้องข้างๆลูกที แม่จัดกวาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว" "หะหะห้ะ?"เดี๋ยวนะ คือผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ป่ะ คืออะไรยกกระเป๋าน้องบ้านี่ไปทำไม "ยก ไปทำไมครับแม่" "ก็ ชมพู จะมาอยู่ที่นี้3เดือนไงล่ะ"พ่อผมพูดขึ้นมา มาอยู่นี้! 3เดือน!! "แล้วพ่อแม่ผู้ปกครองน้องไปไหนละครับทำไมต้องมาอยู่บ้านเราด้วย"ผมถามพ่อ คือจริงๆก็ไม่ได้ไม่อยากให้อยู่ แต่ผมคิดว่าน้องเขาประหลาดเกินไปอะ ผมไม่ชอบอะไรๆที่ประหลาดๆ แล้วดูดิ่ มันยังยืนนิ่งๆทำเป็นไม่รู้รู้หนาวอะไรอีก "เขาไปต่างประเทศเลยมาฝากพวกเราช่วยดูก่อน"พ่อบอก เห้ย แบบนี้ก็ได้หรอวะ "นี่บ้านคนนะครับไม่ใช่ศรีธัญญาพ่อจะให้เรารับน้องเขามาจริงๆหรอผมว่าสถาพแบบนี้ไปส่งไปโรงบาลบ้าน่าจะเหมาะกว่า" ปึก! "โอ้ยยยใครปาว่ะ!!"ผมร้องโอ้ยขึ้นมาเมื่อจู่ๆก็ถูกโดนแอปเปิ้ลเขียวปาหัวใส่ "หนูเองค่ะ"น้องบ้ายกมือขึ้น ซึ้งบอกเลยว่าผมโกรธมาก เพราะการกระทำของเธอมันดูไร้มารยาทที่สุด!! "นี่น้องจะเอาช้ะ?"ผมกำหมัดกรอบทำหน้าดุๆเผื่อน้องมันจะกลัวหัวหดแล้วกลับมาก้มกราบขอโทษผม แต่ถว่า....มันไม่เป็นแบบที่ผมคิดสักนิดเลอะ "อยากโดนอีกลูกก็เข้ามาดิ" ยอมแล้วจ้าาาาาา!! หลังจากผ่านสมรภูมิศึกปาแอปเปิ้ลกันเป็นที่เรียบร้อย เอาจริงๆยัยนั่นก็แสบใช่ย่อย ขนาดผมปากลับไปแล้วถลนตาใส่ก็แล้วเบ่งกล้าม โชว์ความแข็งแรงอันน่าเกรงขามก็แล้ว แม่นางก็ไม่มีท่าทีจะกลัวผมเลยสักแอะ-.- "บิ๊กกก แม่ฝากน้องไปมอ.ด้วยนะลูกกกก"เสียงแม่ของผมตะโกนขึ้นมาในตอนที่ผมกำลังเข็นบิ๊กไบค์คู่ใจออกจากบ้าน ว้อท! เกี่ยวไรกับตรูฟร้ะ ต่างคนต่างไปสิโว้ยยยย "ไม่ครับแม่ ผมรีบบบ"ผมตะโกนบอกแม่ก่อนจะขึ้นมอไซค์หยิบหมวกมาใส่เตรียมตัวออกไปมอ "พี่ หนูไปด้วย"ผมหันไปมองน้องบ้าที่กำลังเกาะรถมอไซค์ของผม ขนาดคำพูดขอร้องน้องแม่งยังทำหน้ากวนตีนเลยอะ แบบนี้ใครจะอยากให้ไปวะ "นู้นจ่ะ แท็กซี่"ผมชี้ไปที่หน้าปากซอยที่มีแท็กซี่วิ่งผ่านกันไปมา "ไม่มีตังงง"น้องบ้าพูดพร้อมเสียงหงุดหงิด เออมายืนร้อนๆแบบนี้โรคบ้าจะกำเริบปะว่ะเนี่ย "อ่ะ เอาไป"ผมควักแบงค์ร้อยให้น้อง นี่ผมยังใจดีนะเนี่ยที่เอาเงินให้ ถ้าเป็นคนอื่นคงขี่รถหนีไปล้ะ "ไม่พอออ เอามา500" "-.-" ผมทำหน้าเอือมก่อนจะควักแบงค์500ให้ โดนเด็กไถ่ตังแต่เช้าเลยวุ้ยย "ขอบคุณค่ะ"น้องบ้ายกมือไหว้ผมก่อนจะหยิบเงินออกจากมือผมพร้อมเดินออกไป เออก็ยังดีที่น้องเขารู้จักขอบคุณ -มหาลัย- ผมมาถึงมหาลัยเอามอไซค์ไปจอดแล้วก็เดินไปหาเพื่อนที่โรงอาหาร "ไงบักจอน"ผมทักทายเพื่อนเมื่อมาถึงโต๊ะ "บักจอนพ่อมึงดิสัส!"และก็โดนมันด่าอีกตามเคย ผมก็งี้แหละครับ ชอบกวนตีนทุกคนไปเรื่อยวันไหนไม่โดนด่ามันรู้สึกหมดพลังในการดำเนินชีวิต "กินข้าวมายังอะ"ไอจอนถามผม "แดรกล้ะ"ผมบอกก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นรอมันกินข้าวให้หมด ผมมีเพื่อนหลายคนครับแต่ที่สนิทสุดๆก็มีแค่ไอจอนคนเดียวส่วนวันนี้เพื่อนคนอื่นๆเขาไม่ได้มีเรียนในคาบนี้กัน มีแค่ผมกับไอจอนที่เรียน "นี่น้อง!แต่เสื้อพี่มันเปื้อนนะเว้ย!" "แล้วพี่จะให้หนูทำไง หนูก็ขอโทษแล้ว" "ไปซื้อเสื้อมาให้พี่ใหม่!" "ไม่มีตังว้อยยยยย!!"ทั้งผมและจอนต่างหันไปตามเสียงที่ดูเหมือนทั้งคู่กำลังทะเลาะวิวาทกันและก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังต่อปากต่อคำกันเหมือนฉากหนังเรื่องหนึ่งคือเอาจริงๆตอนนี้ผมเห็นแต่ผู้ชายนะส่วนผู้หญิงเสามันบังผมเลยไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นไงได้ยินแต่เสียง "อะไรวะ มาเรียนมอหรูๆไม่มีตังได้ไง ไปซื้อ!!"ไอ้ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงดังพร้อมพลักไหล่ผู้หญิงเบาๆและนั้นทำให้ผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กที่มีผมสีชมพูกำลังบิดพริ้วไปตามแรงโน้มถ่วงของการโดนพลักก่อนจะเซล้มลงก้นจ้ำเบ้า ไอ้น้องบ้า... "เห้ย มึงเข้าไปห้ามหน่อยดีมั้ยวะ"ไอจอนสะกิดผมเบาๆก่อนจะพูดขึ้น "มันใช่เรื่องไรของกูล่ะ-.-"ผมบอกมัน "แต่น้องเขาดูน่าสงสารนะเว้ย ดูที่มือดิเลือดออกด้วย"ไอ้จอนชี้ไปที่มือของน้องบ้าซึ่งผมก็หันถามไปมองและได้พบว่าที่มือของเธอมีเลือดใหลออกมา ชิบบ!! "เออ เดะกูมา"ผมพูดพร้อมลุกออกจากโต๊ะก่อนจะเดินไปยังสองคนนั้นที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่ ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะหยิบแบงค์พัน3ใบส่งไปให้ไอ้ผู้ชายคนนั้น "มึงเป็นใครวะ"มันถามผม "พี่ชายยัยนี่ ได้เงินแล้วก็จบๆไป ถือว่าพี่ขอ"ผมบอกพร้อมชี้ไปที่ปกเสื้อที่มันตุ้มหนังสือสีทองห้อยอยู่ ซึ่งแสดงสัญญาลักษณ์ว่าผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่4 ซึ่งผมดูแล้วไอ้คนนี้อยู่แค่ปี2เท่านั้นเอง "ก็ได้ครับ"มันบอกพร้อมเดินออกไปส่วนผมก็หันกลับมาดูยัยน้องบ้าที่ทำหน้าตาย นี่เข้ามาช่วยแท้ๆคำขอบคุณยังไม่ได้ยินสักแอะ "เจ็บมั้ย"ผมถาม "เจ็บอะไร"น้องตอบ ผมเลยชี้ไปที่มือของเธอที่มีเลือดอยู่ "ไม่เจ็บรึไง เลือดออกเยอะขนาดนั้น"ผมถาม เอาจริงๆก็เป็นห่วงหน่อยๆตัวก็เล็กเลือดจะออกหมดตัวตายรึเปล่าก็ไม่รู้ "มันจะไปเจ็บอะไร มันไม่ใช่เลือดมันคือซอสมะเขือเทศ" "......"