ชะตาร้ายชะตารัก

ตอนที่ 3 ธรรมเนียมครอบครัว

ตอนที่ 3 ธรรมเนียมครอบครัว

"เห็นทีลูกสาวแม่คงจะอดใจรอให้ถึงวันแต่งไม่ไหวแล้วกระมัง จึงได้นั่งมองชุดแต่งงานแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยู่อย่างนี้ ความสุขของเจ้าแบ่งบานเสียจนผู้คนอดจะริษยาไม่ได้แล้วรู้หรือไม่หืม.."

หยางหลิงเซียงหันไปมองมารดาที่เดินเข้ามาในห้องอย่างไม่ให้สุ้มเสียงก็เบิกตาขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงยิ้มเขินอาย ใบหน้าหวานก็พลันแดงซ่านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางนึกขุ่นเคืองสาวใช้ตนเองอยู่ไม่น้อย ไม่รู้หรือกระไรมีผู้อื่นเข้ามาก็ไม่ส่งเสียงบอกนางบ้าง

"โถ่..ท่านแม่อย่าล้อลูกเลยเจ้าค่ะ" เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบา

"เอาเถิดแม่ไม่ล้อเจ้าแล้ว"หยางฮูหยินยกมือขึ้นบีบจมูกบุตรสาวด้วยความเอ็นดู

นางมองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของบุตรี คนเป็นมารดาอย่างนางย่อมเป็นสุข ทว่าความสุขก็ถูกแทนที่ด้วยความกระดากอายเมื่อคิดว่าอีกเดี๋ยวจะต้องสั่งสอนบุตรีถึงเรื่องบางอย่าง

เป็นธรรมเนียมของคนในครอบครัว หากบุตรีคนใดจะออกเรือน คนเป็นมารดาก็จะเข้ามาพูดคุยบอกกล่าวในเรื่องต่าง ๆ โดยเฉพาะวันส่งตัวเข้าหอในวันแรก ถึงแม้การพูดคุยในเรื่องนี้จะน่าอายนัก ทว่าก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะเมื่อครั้งที่นางแต่งเข้าสกุลหยาง นางเองก็ถูกมารดาสั่งสอนไม่ต่างกัน และเมื่อพ้นคืนเข้าหอวันแรก มารดาสามีก็จะเข้ามาตรวจดูผ้าขาวปูเตียงด้วยตนเองเช่นกัน ถึงแม้จะอับอายเพียงใดก็ย่อมหนีไม่พ้น

"เฮ้อ..เผลอเพียงเดี๋ยวเดียวเจ้าก็โตจนจะออกเรือนแล้ว แม่อดจะใจหายขึ้นมาไม่ได้เลย"

"ท่านแม่...ท่านอย่าได้ร้องไห้ไปเลยเจ้าค่ะ ตำหนักบูรพาอยู่ใกล้แค่นี้ หากท่านแม่คิดถึงลูก ลูกก็จะรีบมาหาท่านแม่อย่างแน่นอน"

หยางหลิงเซียงเห็นมารดาหลั่งน้ำตาออกมา นางก็ทั้งอยากจะร้องและยิ้มออกมาเช่นกัน ร่างบางโผเข้ากอดและซบใบหน้าลงที่หน้าอกของมารดา อย่าว่าแต่มารดานางใจหายเลย นางเองก็ใจหายเช่นกัน ต่อจากนี้ไป นางจะไม่ได้นอนที่ห้องนี้อีกแล้ว ห้องที่นางอาศัยมาตั้งแต่เล็ก คิดแล้วก็พลันเศร้าขึ้นมา ทว่านางก็ไม่อาจจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาได้ เพราะไม่อย่างนั้นมารดานางจะยิ่งเป็นห่วงนางมากขึ้นไปอีกเท่านั้น

"เฮ้อ..เจ้าลูกคนนี้นี่ เจ้าจะมาหาแม่บ่อย ๆ ได้อย่างไร? แต่งให้องค์รัชทายาทแล้ว เจ้าก็ต้องช่วยพระองค์ดูแลเรื่องภายใน จำเอาไว้นะลูก เจ้าเกิดมามีบุญบารมีถึงเพียงนี้ ต่อไปก็จงดูแลเรื่องภายในตำหนักบูรพาให้ดี พี่น้องที่อยู่ข้างในนั้นก็ปกครองดี ๆ อย่าได้มีจิตคิดริษยาผู้ใด แต่ก็ใช่ว่าจะให้ผู้ใดมารังแกเจ้าได้ เจ้าแต่งเข้าไปเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาท หลานสาวของลู่กุ้ยเฟย เจ้าจะต้องวางตัวให้ดีเข้าใจหรือไม่"

"ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ" หยางฮูหยินยิ้มออกมา นางยกมือขึ้นลูบไปบนเส้นผมเงางามของบุตรี

พรุ่งนี้แล้วบุตรีของนางก็จะขึ้นเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาท เป็นที่น่าอิจฉาของสตรีทั้งใต้หล้า เรื่องเช่นนี้มีสิ่งใดไม่น่าดีใจกัน หยางฮูหยินลูบศีรษะบุตรีไปพลาง เอ่ยสอนเรื่องที่ควรรู้ไปพลาง ยิ่งนางพูดมาเท่าไร บุตรีนางก็ยิ่งมุดใบหน้าลงไปที่หน้าอกนางมากเท่านั้น หยางฮูหยินอดจะเอ็นดูไม่ได้ ทว่านางเอกก็ต้องกลั้นใจพูดยิ่งหยางหลิงเซียงเขินอายมากเท่าไร นางเองก็เขินอายไม่ต่างกัน และเมื่อบอกกล่าวเรื่องที่ควรจะบอกแล้ว นางก็หันถามเรื่องชุดแต่งงานอีกรอบ

"ชุดแต่งงานเรียบร้อยแล้วหรือไม่"

"เรียบร้อยเจ้าค่ะท่านแม่ ลูกตรวจดูหลายรอบแล้วท่านแม่โปรดวางใจ"

"เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าเองก็รีบเข้านอนเถิด พรุ่งนี้เช้ายังต้องตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าเข้าใจหรือไม่?"

"เจ้าค่ะท่านแม่ลูกเข้าใจแล้ว"

หยางฮูหยินก้มลงไปกอดบุตรีเอาไว้อีกครั้ง ก่อนจะตัดใจเดินออกไปนอกห้อง เพื่อปล่อยให้หยางหลิงเซียงได้นอนพัก การแต่งงานครั้งนี้นางหาได้ห่วงสิ่งใดไม่ บุตรีนางเองก็เฝ้ารอวันนี้มาตลอด นางที่เป็นมารดาย่อมรู้จิตใจของบุตรดีกว่าผู้ใด

เมื่อประตูหน้าห้องถูกปิดลง หยางหลิงเซียงก็ลุกขึ้นเดินไปยังชุดแต่งงานสีแดงสดอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นไปลูบบนเนื้อผ้าอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหวานแย้มยิ้มออกมาอย่างยินดี

"ไม่รู้ว่าพระองค์จะทรงจำเรื่องวันนั้นของเราได้หรือไม่ แต่หม่อมฉันไม่เคยลืมเลือน หลังจากที่พระองค์ช่วยหม่อมฉันออกมาจากที่มืดมิด พระองค์ก็เป็นดังแสงสว่างของหม่อมฉันมาตลอด หม่อมฉันยินดีที่จะแต่งให้พระองค์เป็นอย่างยิ่งเพคะ"

ใบหน้าหวานพลันซับไปด้วยสีแดงดังผลอิงเถา เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้พบหน้ากัน หลังจากวันนั้น สหายนางที่เป็นหลานของสนมในวัง ถูกลงโทษห้ามเข้าวังอีกตลอดชีวิต และนางเองก็ยิ่งได้รับความเอ็นดูจากฮองเฮามากขึ้นไปอีก

ผู้อื่นมีความหวังเรื่องใดนางหาได้ใส่ใจรู้ นางรู้แต่เพียงว่าฮองเฮาฟางหรง เอ่ยปากอยากให้นางเรียนรู้การวางตัวกริยามารยาทต่าง ๆ เพื่อให้เหมาะสมกับองค์รัชทายาทในอนาคต นางเพียรพยายามเรียนรู้ทุกอย่างจากอาจารย์ที่ฮองเฮาส่งมา เพื่อหวังว่าวันหนึ่งนางจะเพียบพร้อมเคียงข้างพระองค์อย่างสมเกียรติ และวันนี้ก็มาถึง จะไม่ให้นางยินดีได้อย่างไร หยางหลิงเซียงยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปดับตะเกียงไฟ และเข้านอนด้วยหัวใจที่เป็นสุข การเฝ้ารอของนางสิ้นสุดลงแล้ว