“เดี๋ยวจินขอแก้วให้ค่ะ”
“ไม่เป็นไร พี่จะไปแล้ว” เขาเอ่ยแล้วก็ยิ้มหวานส่งมาให้ฉัน “ไว้เจอกันนะ ที่รัก”
สองคำหลังเขาไม่ได้ออกเสียงแต่ฉันอ่านจากริมฝีปากได้รูปนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเขาพูดคำไหน ทันทีที่เห็นคิ้วมันก็ขยับเข้าหากัน อยากจะด่าว่าแต่เขาก็ลุกจากเก้าอี้เดินหนีไปแล้ว
“รุกแรงมาก”
“มาหาเรื่อง”
“บอกตามตรงฉันงงไปหมดแล้ว สรุปมันยังไงกันแน่วะ”
อย่าว่าแต่มันเลยที่ไม่เข้าใจ ตัวฉันเองยังไม่เข้าใจเลยว่ามันคืออะไรกันแน่ เขาเป็นคนที่เข้าถึงง่ายแต่เข้าใจยากที่สุดบนโลกนี้แล้ว หรือเป็นเพราะโรคบ้าๆ นั่นที่ทำให้พี่ไมเนอร์เป็นคนแปลกแบบนี้
“บอกแล้วไงว่าเขาเจ้าชู้”
“ออ หรือที่เห็นแกคุยกับผู้ชายเมื่อกี้นี้”
“ไม่หรอก คือเจ้าชู้ไปทั่วนั่นแหละ ถ้าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ประมาณนั้น” ฉันบอกมันไปอย่างที่คิด แต่ไม่ได้บอกว่ามันอาจจะเกี่ยวกับที่เขาเป็นโรคทางจิตแบบนั้นด้วย
เพราะเท่าที่ลองศึกษาจากเว็บต่างๆ ดู
