ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นแล้วเลิกสนใจไอ้บูมที่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ เกลียดสายตามันชิบหาย มองเหมือนกำลังจับผิดผมอยู่อย่างนั้น
“ไอ้ฟิวส์มันก็รู้ แล้วยัยนั่นคิดว่ามันจะชอบผู้หญิงที่นอนกับเพื่อนตัวเองเหรอ” ไอ้คีตะถาม
“มึงก็แรงเกิน”
“กูแค่ถาม”
ปกติสายตาคนนอกไอ้คีตะจะเป็นคนเงียบๆ แต่กับพวกผมคิดวง่ามันพูดมาแต่ละคำคนฟังเจ็บหนักทั้งนั้น ขอเลือกให้มันอยู่เงียบเหมือนเดิมจะดีกว่า
ครืด~
Momay : อยู่ไหน
ผมอ่านข้อความที่โชว์ขึ้นมาบนแถบแจ้งเตือนโดยไม่ได้เปิดเข้าไปอ่าน หลายวันแล้วที่ยันนั่นไม่ได้คุยกับผม อย่างที่บอกว่าเราจะเรียกหากันก็ตอนที่เบื่อๆ เท่านั้น
Minor : ร้านเหล้า
Momay : มาหาหน่อย
Minor : คงกลับดึก
Momay : ดึกก็ต้องมา อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดนะ เพราะนายที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้
ถ้าให้เดาคงหนีไม่พ้นเรื่องที่ระรินไปมีเรื่องด้วย เป็นผมเองนั่นแหละที่เคยเล่าให้
