บทที่ 9 เอาคืน
1786 Words
บทที่ 9 เอาคืน
บ่อนคาสิโน
ล่ามขับรถมาจอดที่หน้าบ่อนแห่งนึงซึ่งดูจากภายนอกเป็นบ่อนที่มีขนาดใหญ่เอามากๆ และถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ามต้องเป็นเจ้าของที่นี่แน่ๆ เพราะเหมือนฉันจะเคยได้ยินพี่เจโรมพูดถึงอยู่
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือเขาพาฉันมาที่นี่ทำไม!?
“ลง” ร่างสูงหันมาสั่งก่อนที่เขาจะดับเครื่องยนต์และก้าวขายาวๆ ลงจากรถคันหรูไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้ฉันที่ถูกเขาลากมานั่งงงอยู่ในรถลำพัง
“พามาทำไม นายมีแผนจะแกล้งอะไรฉันอีก!” ฉันถามอย่างไม่ไว้ใจแต่มันกลับเรียกเสียงขำจากคนตรงหน้าได้ซะงั้นล่ามหัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทางของนายนี่ดูไม่น่าไว้ใจสักนิด!!
“กลัวเหรอ?”
“คนอย่างนายมันไม่น่าไว้ใจอยู่แล้วนี่”
“แล้วคนแบบเธอไว้ใจได้มากงั้นดิ แผลที่แขนฉันเพิ่งจะแห้งไปเองนะ”
“ช่วยไม่ได้ก็นายอยากมาลามปามฉันเอง สมควรโดนแล้ว” ฉันว่าแล้วก็กอดอกเชิ่ดหน้าไม่มีแววตาของความรู้สึกผิดหลงเหลือแม้แต่น้อย คนหื่นกามอย่างล่ามมันสมควรโดนอย่างยิ่ง อยากหื่นไม่ดูตาม้าตาเรือเอง
แล้วอย่าคิดว่าวันนี้เขาจะทำอะไรฉันได้ เพราะฉันยังไม่ลืมที่จะพกอาวุธติดตัวมาเช่นเคย เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นอย่างตอนนี้!
“เธอมันก็ร้ายไม่ต่างจากฉัน”
“ฉันร้ายแค่กับนาย ส่วนคนที่ดีกับฉัน ฉันก็พร้อมจะดีตอบเสมอ”
“อย่างเธอเคยดีกับใครด้วย?” เห็นได้ชัดว่าไอ้บ้านี่ตั้งใจพูดกวนประสาทฉัน ครั้งนี้ฉันจึงเลือกที่จะเงียบแต่ถอนหายใจเพื่อข่มอารมณ์แทน
“….”
“เงียบทำไม บอกให้ลงมา”
“ไม่!! ฉันจะกลับ”
“เธอได้กลับแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
พรึ่บ!
“นี่!!!”
“ตามมา และเงียบซะ” ล่ามหันมาออกคำสั่งหลังจากที่เขาเพิ่งจะเดินเข้ามากระชากแขนฉันลงจากรถไปอย่างรุนแรง จะมีสักครั้งมั้ยที่คนเจ้าอารมณ์อย่างเขาจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับฉัน ทีกับเอวาไม่เห็นจะร้ายแบบนี้เลย สองมาตราฐานชัดๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ”
“อย่าสำออย!”
“ไอ้…”
“จะเดินดีๆ หรือให้อุ้ม?” หน้าหล่อตวัดสายตาคมมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาจริงถ้าขืนฉันยังไม่ยอมตามเขาเข้าไป เล่นขู่แบบนี้ใครจะไปกล้าพูดอะไรอีกล่ะยะ ขนลุก!
ในที่สุดล่ามก็พาฉันเดินเข้ามายังด้านในบ่อนของเขาโดยตลอดทั้งทางที่เดินมาล้วนแล้วแต่มีพวกผีพนันกำลงนั่งท้าดวลกันอยู่ แต่ดูการแต่งตัวของแต่ละคนแล้วดูดีไม่ใช่น้อยเลย น่าจะมีเงินกันทุกคนแหละ อ้อ ส่วนชั้นบนจะเป็นสำหรับพวกวีไอพีโดยเฉพาะน่ะ ฉันเห็นป้ายบอกอยู่
“นายครับ พวกผมจับตัวไอ้บาร์กี้ได้แล้วครับ” เดินเข้ามาไม่ทันไรก็มีการ์ดหน้าโหดคนนึงเดินเข้ามารายงานบางอย่างให้ล่ามฟัง และพอเขาได้ยินชื่อนายบาร์กี้อะไรนั่นสีหน้าของล่ามก็เปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ทันที
“จับมันได้แล้วเหรอ”
“ใช่ครับ ตอนนี้อยู่ที่ชั้นใต้ดินครับ”
“อืม ตามฉันมา”
“ครับ”
ว่าจบล่ามก็หันมาคว้าข้อมือฉันแล้วร่างสูงก็ฉุดฉันให้เดินตามเขาไปโดยที่ฉันไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย นี่เขาจะไปไหนกันแล้วทำไมต้องลากฉันไปด้วย
“จะไปไหน!”
ไม่ว่าเปล่าฉันถามพร้อมกับยื้อแขนของตัวเองไว้จนร่างสูงชะงัก ส่วนอีตาการ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังเราสองคนก็เอาแต่มองหน้าฉันอย่างงงๆ ไม่เคยเห็นคนสวยรึไงยะ!!
“ตามมาเถอะ”
“เดี๋ยวสิ ที่นี่น่ากลัว ปล่อยฉันกลับก่อนได้มั้ย” ถึงภายนอกจะดูเหมือนว่าฉันเป็นผู้หญิงที่กร้านโลกเผชิญหน้าได้ถกสถานการณ์ แต่ฉันก็สันทัดกับที่อโคจรแบบนี้นักหรอก มันทั้งอึดอัด น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
“อย่างเธอเหรอกลัว?” ล่ามเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงไม่เชื่อกับสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไป แต่ฉันกลัวจริงๆ นะ
“ทำไม นี่มันบ่อนนะ ไม่ใช่ช็อปชาแนลทำไมฉันจะกลัวไม่ได้”
“นายครับ นี่…”
“คนรู้จักเฮียน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย รีบไปเถอะ” ล่ามมีการหันไปสั่งลูกน้องไม่ให้ใส่ใจฉันด้วย กวนชะมัด!
แต่แล้วคนเผด็จการก็ลากตัวฉันให้เดินตามหลังเขาไปได้จนสำเร็จ เราสามคนเดินลงมาที่ชั้นใต้ดินซึ่งตลอดทางเดินทั้งมืดสลัว ทั้งแคบมากๆ ดูวังเวงจนฉันต้องเผลอเกาะแขนแกร่งแน่นเพราะความกลัว นี่มันห้องใต้ดินเลยนะ!!!
“ทางนี้ครับ” การ์ดคนเดิมรีบแทรกตัวมาเปิดประตูให้เจ้านายจอมเผด็จของเขา อ้อ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อโจชัวน่ะ เพราะแอบได้ยืนล่ามเรียกตอนเดินเข้ามา
แอด…
ทันทีที่บานประตูถูกเปิดออกภาพที่ฉันก็คือมีผู้ชายร่างสูงหน้าตาสะบักสะบอมอยู่คนนึงกำลังถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่ตรงกลางห้อง รอบๆ เต็มไปด้วยชายสูทดำซึ่งน่าจะเป็นเหล่าลูกน้องของล่าม
น่ากลัว น่ากลัวมาก!
มือที่เกาะแขนร่างสูงอยู่บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นกอดเป็นที่เรียบร้อย เกิดมายังไม่เคยเห็นภาพอะไรแบบนี้ต่อหน้าต่อตาเลย
“ล่าม!”
“อะไร”
“นายทำอะไรเขา”
ร่างสูงเงียบ ไม่ตอบแต่กลับก้มลงมามองหน้าฉันที่กำลำกอดหนึบอยู่ที่แขนของเขาอย่างกลัวๆ ตาของเราที่สบกันแบบไม่ตั้งตัวทำให้ฉันชะงักไปเล็กน้อย ล่ามเองก็นิ่ง ไม่ได้ปัดออกแต่ก็ไม่พูดอะไร
จนมารู้ตัวอีกทีสายตาคมๆ ก็กดค่ำมาหยุดอยู่ที่มือฉันแล้ว เมื่อได้สติร่างบางจึงรีบปล่อยก่อนจะผละออกมาอย่างตกใจ
“มึงโผล่มาได้แล้วเหรอ” ว่าแล้วล่ามก็ก้าวเข้าไปยังในห้องที่มีผู้ชายคนนั้นถูกจับมัดอยู่ช้าๆ
“ไอ้ล่าม กูบอกว่าขอเวลาหน่อยไง มึงรีบให้พวกแม่งมาตามจับกูทำไมวะ!!”
ชายคนนั้นที่ชื่อบาร์กี้ตะโกนใส่คนตัวโตที่เดินไปหยุดด้านหน้าอย่างโมโห ตามเนื้อตามตัวเขามีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมดเลย บ่งบอกว่าชายคนนี้เพิ่งผ่านการโดนซ้อมอย่างหนักมาแน่ๆ
“มันถึงเวลาต้องใช้หนี้แล้ว มึงมีจ่ายมั้ย?”
“ตอนนี้กูยังไม่มี ขอเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์กูมีให้มึงแน่!!”
“มึงพลัดแล้วพลัดอีก จนดอกมันแทบจะเท่าต้นอยู่แล้ว แต่มึงก็ยังไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนกูเลยว่ะ”
“ครั้งนี้กูพูดจริงๆ กูจะหามาคืนมึงให้ได้ ขออีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น!”
“ถ้ามึงหามาได้จริง แล้วมึงจะหนีกูทำไมวะ!! ถ้ากูไม่ให้ลูกน้องไปตามมึงคงหายหัวตายห่าไปละ”
“กูไม่ได้หนี กูแค่ไปหาเงินมาคืนมึงไง”
แกร๊ก!
“เลิกอ้าง กูไม่ได้โง่” ล่ามควักปืนที่แหนบอยู่ที่เอวของโจชัวขึ้นมาจ่อที่หน้าผากนายบาร์กี้ในระยะเผาขนจนฉันถึงกับเบิกตากว้างพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่น
“มะ มึงจะทำอะไรกูวะไอ้ล่าม อย่ายิงนะเว้ย!!”
“เก็บดอกไง มึงไม่มีเงินให้ ก็จ่ายด้วยอวัยวะแทน” สายตาดุดันแฝงไปด้วยความน่ากลัวจนฉันอดที่จะกลัวคนตรงหน้าไม่ได้ เวลานี้ล่ามดูน่ากลัวมากจริงๆ
“ละ ล่าม นาย…”
“อย่ายุ่งญดา” พูดไม่ทันจบประโยคเขาก็หันมาเอ็ดฉันก่อนที่จะหันไปหาบาร์กี้ต่อ ตอนนี้หมอนั่นหน้าซีดตัวสั่นอย่างกับเจ้าเข้าเลยล่ะ
“ล่าม กูจะไม่หนีแล้ว แต่มึงใจเย็นๆ ก่อนนะเว้ย”
“ตรงไหนดี หัวเลยดีมั้ย?”
“อย่านะล่าม อย่ายิงเขา”
ปัง!!
“อ้ากกกกก!!/กรี๊ดดดด”
เสียงปืนดังขึ้นสนั่นตามด้วยเสียงโอดครวญของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดแตกของฉันดังขึ้นพร้อมกัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง นี่ล่ามยิงเขาจริงๆ สินะ โหดร้ายที่สุด!!
“จำไว้อย่าคิดลองดีกับกูอีก”
“อ้ากกกก แขนกู!!!”
ลาวาสีแดงสดๆ หลั่งไหล่ออกมาจากแขนซ้ายของเขาเป็นทาง หยดลงมาที่พื้นจนพื้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มไปหมด กลิ่นคราวเลือดที่คลุ้งอยู่ทั่วบริเวณส่งผลให้ฉันยืนช็อคอยู่กับที่พร้อมกับอาการพะอืดพะอม คล้ายคนจะอ้วกให้ได้!
“นะ นาย ยิงเขาจริงๆ เหรอ?”
ปัง!!!
“กรี๊ดดดดด!”
พรึ่บ!
“เห้ย! ญดา” และนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สติของฉันจะดับไป…
[บันทึกพิเศษ : ล่าม]
“นายครับ เธอสลบไปแล้ว” ไอ้โจชัวหันมาบอกผมหลังจากที่ญดาได้ยินเสียงปืนจนเป็นลมพับไป นี่กลัวจริงๆ เหรอวะเนี่ย?
“เดี๋ยวกูจัดการเอง” ผมแหนบปืนกลับไปที่เอวไอ้โจชัวก่อนจะรับร่างเล็กของยัยตัวดีมาจากมันมาไว้บนแขนผมแทน ก็แค่กะจะแกล้งเล่นใครจะคิดว่าจะเป็นลมจริงวะ
ตึกๆ…ตึกๆ
ผมอุ้มร่างอันไร้สติของญดาเดินขึ้นมาจากชั้นใต้ดินแล้วออกมายังที่รถหน้าบ่อน เป็นจังหวะเดียวกับที่รถของไอ้อสูรขับเข้ามาจอดต่อจากรถของผมเข้าพอดี
“ไอ้ล่าม หอบสาวที่ไหนมาวะ”
“ยัยตัวแสบอ่ะดิ”
“เห้ย! นี่มันญดานี่”
“เออ”
“มึงทำอะไรลูกสาวเขาวะ เดี๋ยวพี่มึงรู้ก็เรื่องใหญ่หรอก!”
“แค่สั่งสอนนิดหน่อย”
“มึงฟันเขาแล้วเหรอไอ้เชี่ยล่าม!!”
“พ่องสิ!!”
“อ่าว แล้วนั่นจะไปไหนวะ”
“เรื่องของกู” ผมเปิดประตูรถก่อนจะพาร่างญดาเข้าไปนอนในรถและปรับเบาะเพื่อให้เธอนอนได้สบายขึ้น สุดท้ายก็ภาระกู ไม่น่าเอาคืนเลยว่ะ!
ผมยืนมองใบหน้าสวยเนียนนิ่งๆ อย่างใช้ความคิด หน้าตาก็สวยดี แต่ไม่น่าทำตัวแย่ๆ เลย แต่แค่นี้มันยังไม่จบหรอก นี่มันแค่เริ่มต้น...
- Writer
