6
778 Words
จินดาพรรณยิ้มแล้วเย้าแหย่กลับไป “ทำไม กลัวพี่หักเงินหรือไง พี่ไม่ใจร้ายแบบนั้นหรอกนะ ลาเถอะ ขาขวาเจ็บขนาดนั้น ไม่รู้หักหรือเปล่า”
“ครับ ผมรู้ครับ” ภาวีบอกตอบด้วยรอยยิ้มจริงใจ เขาเริ่มทำงานเป็นคนขับรถให้จินดาพรรณตั้งแต่ที่หญิงสาวแต่งงานกับปริญญ์ได้เพียงไม่กี่วัน ตอนนั้นเขาไม่รู้เลยว่าเรื่องราวของสามีภรรย***านนี้จะบั่นทอนใจเขาได้ เพราะเขาเห็นหลายครั้งหลายเหตุการณ์ที่ปริญญ์ทำร้ายจิตใจของจินดาพรรณ แม้เป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ทำบ่อย จนลามไปถึงเรื่องที่คนในครอบครัวด้วยกัน ไม่น่าจะทนกันได้ แต่จินดาพรรณก็ยังยิ้มรับ และภาวีก็ได้เห็นการเอาคืนชนิดที่ทำเอาปริญญ์ถึงกับไปไม่เป็นในบางที
“รู้อะไรกันจ๊ะ”
แพทย์หญิงกอบกุล เพื่อนสนิทของจินดาพรรณที่ยังคบหากันอยู่ ถามเสียงดังมาแต่ไกล หลังจากได้รับสายเรียกเข้าของเพื่อนในตอนย่ำรุ่ง ตนนอนต่ออีกไม่ได้ รีบลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อมาดูเพื่อนในทันทีด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมถึงเกิดเรื่องได้ละเนี่ย”
“มีรถขับปาดหน้า” จินดาพรรณบอกเสียงเครียด ตามองไปยังจุดที่ภาวีเจ็บหนักสุดด้วยสายครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ
“ผมขับรถไม่ระวังเองครับพี่ เลยพารถเข้าข้างทางไปแบบนั้น”
“ไม่เอาน่า วีขับรถได้ดีที่สุดแล้ว แต่คงถึงคราวเคราะห์ของพวกเรามั้งก็เลยเสียหลักไป อย่าโทษตัวเองเลย” จินดาพรรณบอกให้ลูกน้องคลายกังวลใจ
“แล้วนี่ ท่านชายปิน ฮีรู้หรือยังว่าเมียรถคว่ำ”
ภาวีตอบไปทางกอบกุล “ผมให้เจ้าหน้าที่โทร. บอกแล้วครับคุณหมอ”
“โทร. บอกนานหรือยังล่ะ ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก”
“ตั้งแต่ตอนที่รถรับเข้ามาโรงพยาบาลแล้วครับ”
“นั่นมันก็นานมากแล้วนะ ยังไม่เห็นมาเลย” กอบกุลมองซ้ายมองขวา บอกเสียงหยัน “คงคั่วกับสาวที่ไหนอยู่ละมั้ง ไม่ก็เมาจนน็อก เลยมาไม่ได้ อ้อ ไม่ใช่สิ เรียกว่าไม่มา น่าจะถูกต้องกว่า”
“ช่างเขาเถอะ ดาก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย”
กอบกุลไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ บอกค่อนขอดใส่เพื่อน “ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเลิก ๆ กันไปสักที ทนไปทำไมนักน่ะดา ทำกันขนาดนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่ามันไม่ได้รักดาเลย เผลอ ๆ มันนั่นแหละที่จ้างคนมาขับรถปาดหน้าจนวีเสียหลักพารถตกถนน”
จินดาพรรณยิ้มแล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่ใช่หรอก ค่อยตอบเพื่อนถึงเรื่องหย่า
“ดาบอกปินแล้วเรื่องหย่า เพราะดาเองก็อยากหย่าเหมือนกัน แต่ปิน...” จินดาพรรณบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กลับกลายเป็นเพื่อนสนิทของเธอเสียอีกที่อดรนทนไม่ได้ พูดขัดขึ้น
“ปินทำไม มันไม่ยอมหย่าให้หรือไง อ้างเรื่องแบ่งเงิน แบ่งสินสมรสใช่ไหม นี่อย่าไปคิดเข้าข้างตัวเองนะดา อย่าคิดทีเดียวเชียว ว่าที่มันไม่หย่าให้ เพราะมันอาลัยอาวรณ์ดา มันจะเก็บดาไว้ทรมานจนอกแตกตายต่างหาก”
จินดาพรรณรู้อยู่เต็มอก เธอเองก็เผลอไผลคิดอย่างที่กอบกุลท้วงจริง ๆ นั่นแหละ แต่พอเพื่อนบอกว่าความจริงคืออะไรแล้ว ก็อดเสียวแปลบขึ้นในหัวใจไม่ได้ ไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องนี้เลยว่า ปริญญ์ไม่ได้รักเธออีกแล้ว แต่ที่เขาเร้าหรือ เขาตามวอแว ขอแต่งงานด้วย เพราะเขาแค้นเธอ ไม่ได้รักเธออย่างที่เขาเคยบอก
“อือ ดารู้อยู่หรอก”
“รู้ก็ให้ทนายฟ้องหย่าเลย คนใจหมาแบบนั้น เสียเวลาเฟร่อ ๆ ที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน นี่กุลด่าหมา ยังสงสารหมาเลยนะเนี่ย”
จินดาพรรณแตะแขนเพื่อนอย่างต้องการให้อีกฝ่ายช่วยระงับอารมณ์ พอรู้ตัวก็ค่อยทำใจให้สงบ มองดูเวลาแล้วก็ถอนใจ พึมพำบอก
“ไม่ทันไรเลยนี่จะเช้าแล้ว”
จินดาพรรณหันไปบอกภาวีว่าควรหยุดงานและพักรักษาตัวจนกว่าจะหาย ทั้งยังเรียกรถให้ไปส่งภาวีที่บ้านอีกด้วย ส่วนตัวเอง ถูกกอบกุลพาไปอาบน้ำที่คอนโด แล้วถึงได้แวะที่คลินิกเสริมความงามที่กอบกุลเป็นแพทย์ประจำอยู่ที่นั่นด้วยกันในช่วงสิบเอ็ดโมงเศษ ๆ
“ไหนเงิน”
- Writer
