4
680 Words
“ค่ารักษาของคุณจริยา มีส่วนต่างที่ต้องชำระเงินเพิ่ม อีกหนึ่งหมื่นสามพันแปดร้อยห้าสิบบาทนะคะ”
เทวัญที่ยืนเยื้องไปทางด้านหลังของปริญญ์ร้องเสียงหลง “ไหนว่าไม่เสียเงิน บัตรเงินบัตรทองเหี้ยไรวะ ยังต้องจ่ายส่วนต่างอีก แม่งเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองหรือเปล่า”
“อย่าพูดมากน่า” ปริญญ์ดุเพื่อนแล้วเทเงินในกระเป๋าคาดเอวออกมา ในนั้นมีเงินสำหรับชำระหนี้ครบทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นธนบัตรราคามากสุดไปจนถึงขนาดราคาน้อยสุด รวมถึงเหรียญด้วย
ปริญญ์ในวัยเด็กหนุ่มตอนนั้นนับแล้วส่งให้พนักงานการเงินของทางโรงพยาบาล จนเรียบร้อยรับใบเสร็จมาแล้วหันหน้ามาบอกกับเทวัญ
“เดี๋ยวกูมานะหวัน กูเอาของไปให้ดาก่อน”
ปริญญ์บอกไม่ทันจบดี ก็ออกวิ่งสุดกำลัง เพื่อตรงไปยังห้องพักรวมของคนไข้หญิงที่ชั้นสี่ของอาคารผู้ป่วยใน
ถึงหน้าห้องพักคนไข้รวม เด็กหนุ่มเห็นจินดาพรรณนั่งอยู่ตรงนั้น หล่อนเอาแต่ยกมือป้ายใบหน้าเพื่อเช็ดน้ำตาแบบนั้นซ้ำ ๆ พอหันมาสบตากันเขาถึงได้เห็นดวงตาแดงก่ำ ปริญญ์เดินตรงเข้าไปหา ยื่นถุงของกินที่เขาเดินไปซื้อให้เสียไกล ยกขึ้นชูที่ตรงหน้าของเด็กสาวที่อายุอ่อนกว่ากันไม่กี่เดือน
“ข้าวเม่าที่ดาชอบกิน ปินไปตามหามาให้ รีบกินเถอะ เดี๋ยวไม่อร่อย”
จินดาพรรณบอกเสียงมึนตึง “ทำไมเพิ่งมา”
“มีอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น คิดถึงปินหรือไง ขอโทษนะที่มาช้า เถ้าแก่ที่ร้านน้ำแข็ง แกขอใช้ช่วยงานอีกหน่อย เลยช่วยแกน่ะ” ปริญญ์เล่าไปตามความจริงแล้วชูใบเสร็จรับเงินให้หญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจได้ดู “นี่ไง ปินไปจ่ายค่ายาให้แม่มาแล้วด้วยนะ”
“ทีหลังไม่ต้องแล้วนะปิน ไม่ต้องมาจ่ายค่าหมอ ค่ายา แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของที่บ้านดาอีกแล้ว”
“ทำไมดา มีอะไรหรือ ลุงของดากลับมาขอเงินอีกแล้วใช่ไหม ไหน มันอยู่ไหน ปินจะจัดการมันเอง”
“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ แล้วปินก็ไปจากดากับแม่สักที” จินดาพรรณเม้มปากแล้วเอ่ยคำต่อจากนั้นด้วยปากที่สั่นเทา “น่ารำคาญจะแย่อยู่แล้ว”
ปริญญ์งงและหัวหูชาไปหมด เขาเรียกคนตรงหน้าเสียงเบา“ดา”
จินดาพรรณผลักปริญญ์ออกให้พ้นตัว แล้วหมุนตัวเข้าห้องน้ำไป
“พี่ปินคะ พี่ปิน”
เสียงหวานเรียกชื่อชายหนุ่มที่ตนรักซ้ำ ๆ อีกครั้งกว่าที่เขาจะหันมามองที่ตน เขาทำตัวไม่เหมือนเคยแต่เอแคลร์ก็ยังคงความรู้สึกเดิมกับเขาเสมอไม่แปรเปลี่ยน
เอแคลร์ยิ้มตอบแล้วอดนึกไปถึงวันแรกที่ได้พบปริญญ์ในงานเลี้ยงขอบคุณสื่อไม่ได้ งานนั้นพ่อของเอแคลร์จัดให้อย่างยิ่งใหญ่ หลังจากที่เอแคลร์คว้ารางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมมาครอง
และเอแคลร์ตกหลุมมาดนิ่งขรึมของปริญญ์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
“มีอะไรหรือเอ” เสียงขรึมถามกลับไปยังเอแคลร์ หญิงสาวยิ้มหวานหยด ถามเสียงอ้อน “ห้องใครดีคะคืนนี้”
ปริญญ์มีสีหน้าเฉยเมยขณะตอบ “พี่เหนื่อย”
เอแคลร์มองค้อนใส่ชายหนุ่มทันที “พูดออกมาได้ว่าเหนื่อย เมื่อกี้พี่ปินกำลังจะทำอะไรกับยัยนั่นในรถอยู่เลยนะคะ”
ปริญญ์เหลือบตามองไปยังเอแคลร์ มองเหมือนหญิงสาวไร้ตัวตน ถามเสียงไม่พอใจ “ข้อตกลงของเราคืออะไร”
เอแคลร์หน้าสลดเล็กน้อย ตอบเสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ”
“ส่งเอที่คอนโด” เสียงขรึมส่งไปยังคนของเขา ได้ยินคำตอบรับกลับมาแบบทันทีทันควันเช่นกัน “ครับคุณปิน”
- Writer
