“ดาไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ไม่ต้องจับต้องจูงกันขนาดนี้ก็ได้”
“สบายใจได้เลย ปินไม่ได้มองว่าดายังเด็กหรอก แล้วก็ไม่ได้นึกอยากแสดงความรักกับดาในที่แบบนี้ด้วย แต่ที่ต้องจับมือไว้ตลอด เพราะต้องให้คนอื่นเห็นบ้าง ว่าดามีผัวแล้ว อย่าได้สะเออะมาตีท้ายครัวคนอื่น”
“ต้องกังวลทำไมว่าดามีหรือไม่มีผัว เพราะยังไงก็กำลังจะหย่าอยู่แล้ว”
ปริญญ์มองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ เขาพาเธอออกไปจากห้อง ขึ้นนั่งบนรถแล้ว จินดาพรรณค่อยบอกในตอนนั้น “ไม่ต้องไปที่บ้านของปินหรอก ไปที่บริษัทของปินเลย แล้วให้ทนายเอาสัญญามา ดาจะได้เซ็นยินยอมให้ ถึงตอนนั้นน่าจะยังมีเวลาเหลือ เขตคงยังไม่ปิด”
“อยากหย่ามากขนาดนั้นเลยหรือ”
“อย่าเอาแต่ถามดา ปินถามตัวเองด้วย ว่าปินเองอยากหย่ากับดาไหม”
ปริญญ์อ้าปากเตรียมพูดออกไปว่า ‘ไม่ได้อยากหย่า’ แต่ก็ยั้งไว้ทันจึงหุบปากลง
เขาไม่เคยคิดว่าแต่งงานกันแล้วจะต้องมาหย่าในภายหลัง ในหัวของเขาตอนนั้นคือทำอย่า
