คุณป๋า - 9
1028 Words
หลังจากกินเสร็จคุณป๋าให้ฉันไปรอที่รถก่อน ส่วนคุณป๋าไปเข้าห้องน้ำ
พรึบ~ ~ ฉันดันซุ่มซ่ามไปชนใครเข้าก็ไม่รู้
ฉัน “ขอโทษค่ะๆ”
“เพียงดาว” เสียงผู้ชายเรียกชื่อฉัน ฉันเงยหน้ามองคนที่เรียก
ฉัน “อ้าว พี่ลู่เฟย”
พี่ลู่เฟย “บังเอิญจังเลยนะ แล้วนี่มาคนเดียวหรอครับ”
ฉัน “อ้อ เปล่าคะ มากับคุณป๋า”
พี่ลู่เฟย “อ้อ งั้นไว้โอกาสหน้าพี่จะของเลี้ยงข้าวเราสักมื้อจะได้ไหมครับ”
คุณป๋า “ไม่จำเป็น บ้านผมมีข้าวกินคงไม่ต้องลำบากคุณ” คุณป๋ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
หลังจากคุณป๋าพูดจบคุณป๋าก็ดึงแขนฉันออกมาจากร้านอาหารเลย แล้วระหว่างทางกลับบ้านคุณป๋าก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา จนฉันอึดอัด
ฉัน “คุณป๋า”
กริ่ง...~ (เสียงโทรศัพท์คุณป๋าดังขึ้น) คุณป๋ากดรับ
คุณป๋า “ว่า”
ปลายสาย: ******
คุณป๋า “อื้ม มึงก็จัดการไปดิ เรื่องแค่นี้”
ปลายสาย: *******
คุณป๋า “เออๆ มึงบอกมันรอก่อนกูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
วาวสาย...
ฉัน “มีอะไรรึเปล่าคะ?”
คุณป๋า “มีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวแวะไปบ่อนก่อน”
ฉันพยักหน้ารับรู้
ณ บ่อนกาสิโน...
เอาจริงๆ ฉันไม่เคยมาที่นี่เลย คุณป๋าไม่เคยพาฉันมาคุณป๋าเคยบอกว่าที่นี่มันอันตราย
คุณป๋าพาฉันไปที่ห้องหนึ่ง คงจะเป็นห้องทำงานของคุณป๋าเองนั่นแหละ
คุณป๋า “ห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด มันอันตราย เข้าใจไหม”
ฉัน “ค่ะ”
คุณป๋าเดินออกจากห้องไป
ส่วนฉันก็เดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ แล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดกับ รูปรูปหนึ่ง ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณป๋า ฉันหยิบรูปขึ้นมาดู มันคือรูปที่ฉันกับคุณป๋าถ่ายด้วยกัน ตอนนั้นฉันน่าจะอยู่สักประมาณ ม2-3นี้แหละ ฉันก็จำไม่ได้แล้ว นี้คือรูปคู่ฉันกับคุณป๋ารูปแรกและก็รูปเดียว จริงๆ ฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยถ่ายรูปกับคุณป๋าด้วย ฉันมองดูรูป
ฉัน “ดูสิ คุณป๋าไม่เห็นจะยิ้มเลย” ฉันบ่นพึมพำคนเดียว
คิดถึงสมัยก่อน ฉันยังจำได้ผู้ชายที่ทำให้ฉันมีชีวิตที่ดีขึ้นราวกับเจ้าหญิง คุณป๋าให้ฉันทุกอย่างที่ฉันไม่เคยได้รับจากใคร ถึงคุณป๋าจะดูเย็นชาไปบ้างแต่คุณป๋าก็ไม่เคยละเลยฉันสักครั้ง วันเกิดฉันคุณป๋าก็มักจะส่งของขวัญมาให้ทุกๆ ปี
สมัยฉันอยู่โรงเรียนประจำ ฉันค่อนข้างเป็นเด็กหัวอ่อน ชอบโดนเพื่อนแกล้งประจำ เพราะฉันเรียนเก่งแถมยังเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน คุณป๋าเคยจะไปเอาเรื่องคนที่แกล้งฉันด้วยนะ แต่ฉันห้ามไว้ ขืนให้คุณป๋าจัดการ คนทั้งโรงเรียนคงจะเกลียดฉันกันหมด แค่นี้ฉันก็ไม่มีเพื่อนแล้ว แต่ฉันว่าแค่ไม่มีเพื่อนมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนะ แค่เหงา อยู่โรงเรียนฉันมักจะถือหนังสือเต็มมือไปหมด ฉันใช้เวลาว่างในการอ่านหนังสือ ทำให้ฉันเก่งกว่าคนอื่น เพราะฉันไม่เคยจะได้ไปเล่นสนุกแบบคนอื่นเขา พอเข้ามหาวิทยาลัยฉันก็อยากมีเพื่อนนะ แต่ฉันเข้ากับใครไม่ได้เลย ทุกคนพอรู้ว่าฉันเป็นแค่ลูกบุญธรรมของมาเฟียตระกูลใหญ่ ก็พากันรังเกียจฉัน เพราะฉันมันผู้ดีจอมปลอม ก็แค่ลูกเลี้ยง คำพูดพวกนี้ฉันได้ยินจนชิน แถมคุณป๋ายังส่งพี่ทีไปคอยดูแลฉันที่มหาลัยอีก ทำให้คนอื่นไม่ชอบฉัน แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันแค่ตั้งใจเรียนให้จบ ให้คุณป๋ากับทุกคนในครอบครัวภูมิใจก็พอแล้ว ฉันรู้ตัวดีว่าฉันไม่ใช่สายเลือดของพวกเขา แต่ทั้งคุณป๋าและคุณย่า ต่างเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี ฉันจะไม่มีทางทำให้ผู้มีพระคุณของผิดหวังเด็ดขาด
แกร่ก~ เสียงเปิดประตูเข้ามา..ฉันรีบวางกรอบรูปลง
ฉัน “อ้าว อาปืนสวัสดีค่ะ”
อาปืนกับคุณป๋าเดินเข้าห้องมาพร้อมกัน ท่าทางดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีทั้งคู่ อ้อ อาปืนกับคุณป๋าเป็นฝาแฝดกันนะ หน้าเหมือนกันมาก จะต่างกันก็แค่รอยสัก เพราะอาปืนสักแต่คุณป๋าไม่สัก ระดับความโหดและน่ากลัว ฉันว่าอาปืนเหนือกว่าคุณป๋า คงจะด้วยบุคลิกของอาปืนที่ดูเถื่อนๆ ด้วยและเลยทำให้ดูโหดมาก ปัจจุบันอาปืนมี ภรรยาแล้ว มีลูกชายสี่คน อาแคลภรรยา อาปืน โหดมากขอบอก
อาปืน “วันนี้เข้าไปดูผับด้วยนะมึง”
คุณป๋า “มึงก็ไปดูดิวะ กูทำงานที่บริษัทก็เหนื่อยพอละ ยังจะต้องเข้าบ่อนมาเจอปัญหาบ้าๆ นี่อีกไหนจะไปผับ วันนี้กูขอบายมึงไปเองเถอะ”
ฉันได้แต่นั่งเงียบๆ ฟังอาปืนกับคุณป๋าคุยกัน
อาปืน “มึงคิดว่ากูอยู่เฉยๆ รึไงไอ้กัน มึงนั้นและไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่มีคนคุมเดี๋ยวแม่งลูกค้าก็ฆ่ากันตายหรอก”
คุณป๋า “กูต้องไปส่งเพียงดาวที่บ้าน แล้วต้องขับรถไปผับอีกเนี้ยนะ”
อาปืน .มึงก็พาลูกมึงไปด้วยดิ มึงจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายทำไม”
คุณป๋า “ไม่ได้ ผับเราเป็นไงมึงก็รู้ดี”
อาปืน “ลูกมึงโตแล้วนะไอ้กัน แค่พาไปผับด้วยมึงจะอะไรหนักหนา”
คุณป๋า “กูบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไงวะ”
อาปืน “นี่มึง ห่วง รึ หวง ลูกสาวมึงกันแน่วะ กูชักจะเริ่มสงสัยละ” คุณป๋ามองมาที่ฉัน
คุณป๋า “หุบปากไปมึง เออกูพาไปด้วยก็ได้ กูไปแทนมึงแค่วันนี้ พรุ่งนี้ มึงต้องไปกูมีงานอื่นต้องทำ”
อาปืน “ก็แค่นั้น ทำเป็นห่วงไปได้”
- Writer
