บทที่ 22
แม่ร้องไห้บ่อยๆ
“คิดถึงจังเลยเมียจ๋า วันนี้มีอะไรให้พี่กินบ้างครับ” เมฆาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เอะ อะไรคะนายเมฆ” เพียงดาวดิ้นหนีทันทีที่ถูกโอบเอว แต่ก็ ไม่เป็นผล เพราะเมฆาไม่ยอมปล่อยเธอกลับกอดแน่นขึ้น เธอจึงหยุดดิ้น
“นายเมฆอะไรกัน บอกหลายทีแล้วว่าให้เรียกพี่เมฆๆ ถ้าเรียก นายเมฆอีกที จะลงโทษด้วยการจูบโชว์เลยดีไหม” เมฆายังเล่นไม่เลิก พร้อมกับทำท่าจะจูบเธอจริงๆ แต่...
“โอ๊ย อะไรกันเนี่ย” เมฆาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกตีอย่างแรงที่ขาของเขา เขาไม่ได้เจ็บอะไร แต่ที่ร้องเพราะตกใจมากกว่า
“ปล่อยแม่ดาวของเราเดี๋ยวนี้นะ” เวหาที่ถือไม้อยู่พูดขึ้น
“ใช่ ปล่อยแม่ดาวของเราเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าเราว่าไม่เตือน”
อิงฟ้าที่ถือตะเกียบเป็นอาวุธอยู่ในมือพูดขึ้นด้วยเสียงแข็งขัน
“แม่พวกเธอ แต่เป็นเมียของฉันนะ ฉันจะกอดเมียของฉันมันผิดตรงไหนหะ นอกจากกอดแล้วยังหอมแบบนี้ๆ ได้ด้วย”
