เมียจำยอมของเมฆา

บทที่ 9 เข้าหอ ( 3-4 คน)

บทที่ 9

เข้าหอ ( 3-4 คน)

เมื่อการจดทะเบียนสมรสและอื่นๆ จบลง ก็ถึงเวลาที่จะต้องส่งตัวบ่าวสาว เมฆาและเพียงดาวถูกมัดมือไว้ด้วยกันก่อน โดยมัดมือขวาของเจ้าสาวติดกับมือซ้ายของเจ้าบ่าว นิ่มนวลแม่ของเพียงดาวเป็นคนจูงมือข้างข้างซ้ายของเจ้าสาว อรอินทร์จูงมือข้างขวาของเจ้าบ่าว แล้วพาเข้าไปยังห้องหอ ซึ่งปูผ้าวางหมอนชุดใหม่พร้อมโปรยกลีบดอกไม้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว และไม่ลืมนำบายศรีและขันสลุงที่ใส่เงินทองที่ผู้มาร่วมงานได้มอบให้ตอนมัดมือบ่าวสาวเข้าไปวางเตรียมไว้ด้วย

“เอาล่ะ พิธีทุกอย่างก็จบลงแล้ว พ่อก็ขอให้ลูกทั้งสองคนมีความสุขในการเริ่มต้นการใช้ชีวิตร่วมกัน มีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็ค่อยๆ คุยกันดีๆ หนูดาวมีอะไรที่เหลือบ่ากว่าแรงก็มาคุยกับพ่อและแม่อรได้นะลูก แล้วต่อไปนี้ก็ให้ถือว่าพ่อกับแม่อรเป็นพ่อแม่ของหนูอีกคน ไม่ต้องเรียกพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงอีกต่อไปแล้วนะ เข้าใจไหม”

พ่อเลี้ยงพสุธาลูบหัวเพียงดาวที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นหน้าโซฟาในห้องนอนซึ่งมีพ่อแม่เจ้าบ่าวเจ้าสาวนั่งอยู่ครบ

“ดาวขอบคุณพ่อเลี้ยงกับแม่อรด้วยนะคะที่เมตตาดาวมาตลอด ดาวขอเรียกพ่อเลี้ยงว่าพ่อเลี้ยงต่อเหมือนเดิมนะคะ เพราะชินแล้วค่ะ”

เพียงดาวก้มลงกราบแทบเท้าของพ่อเลี้ยงพสุธากับแม่เลี้ยงอรอินทร์

“ก็ได้ ส่วนแก ตาเมฆ กลับมาทำงานที่ไร่ได้แล้ว มาช่วยหนูดาวทำงานสักที ฉันกับอรจะพากันไปเที่ยวบ้าง แล้วถ้าแกทำได้จนเป็นที่ น่าพอใจเมื่อไร ฉันอาจจะยกไร่นี้ให้แกก่อนกำหนดสองปีก็ได้นะ แต่ถ้าระหว่างสองปีนี้แกทำตัวเหลวไหล ทำอะไรไม่คิดถึงหน้าตานามสกุลของฉัน ฉันก็พร้อมที่จะยกไร่นี้รวมถึงทรัพย์สินทั้งหมดให้เวหากับอิงฟ้าให้หมดเลย ดีไหมเด็กๆ” พ่อเลี้ยงอบรมลูกชายยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงใจดีกับเด็กๆ ที่ตอบรับทันทีเหมือนกัน

“ ดีครับปู่ดิน / ดีมากเลยค่า ปู่ดินขา”

เวหากับเพียงนภาขานรับ พร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนในห้องหออย่างสนุกสนาน

“55555 น่ารักที่สุดเลยหลานฉัน” พ่อเลี้ยงพสุธาหัวเราชอบใจ

“แม่อรดูสิครับว่าพ่อลำเอียงขนาดไหน ในโลกนี้คงไม่มีใครรักผมแล้วนอกจากแม่อร” เมฆาขยับลุกขึ้นมานั่งข้างๆ อรอินทร์และกอดนางเอาไว้แน่น ทำให้พ่อเลี้ยงพสุธาอดไม่ได้ที่จะใช้มือดีดหน้าผากเขาอย่างแรง

“โอ๊ย แม่อรครับ ผมถูกพ่อรังแกอีกแล้ว” เมฆาแกล้งร้องเสียงดังและกอดอรอินทร์แน่นขึ้น

“ฉันจะดีดให้แรงกว่านี้อีก ถ้าแกยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเมียฉัน ปล่อยอรได้แล้ว แล้วไปกราบขอพรขอขมาน้านวลกับน้าเดชเขาซะ จะได้แยกย้าย แขกยังอยู่เต็มบ้าน” พ่อเลี้ยงพสุธาดึงคุณอรอินทร์ที่ก้มหน้าแดงอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายมากอดไว้แทน

เมฆากลับมานั่งกับพื้นข้างเพียงดาวเหมือนเดิม แล้วขยับไปตรงหน้านิ่มนวลกับคงเดช

“พ่อกับแม่ขออวยพรให้ดาวมีความสุขในชีวิตแต่งงานนะลูก อะไรที่ควรลืมได้ก็ลืมมันไปซะ เราควรจดจำแต่สิ่งที่ดีๆ จะทำอะไรให้นึกถึงลูกให้มากๆ หรือมีอะไรไม่สบายใจก็ไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านได้ตลอดเวลานะลูก”

“ค่ะพ่อ ดาวจะจำไว้ ขอบคุณพ่อกับแม่มากนะคะที่ดูแลดาวกับลูกมาตลอด ดาวสัญญาว่าจะอดทนเพื่อทุกคน” พูดจบเพียงดาวก็ก้มลงกราบเท้าพ่อและแม่ของตัวเอง

“มีอะไรหนักหนา ก็พาเด็กๆ ไปหาแม่ได้ตลอดเวลานะลูก แม่รอหนูอยู่ที่บ้านเราเสมอ ดาวก็ไม่จำเป็นจะต้องอดทนจนเกินไปนะลูก” นิ่มนวลพูดขึ้นพร้อมกับดึงลูกสาวเข้ามากอดไว้แน่นก่อนจะร้องไห้ออกมา

“อ่อ น้านิ่มครับ ผมไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นนะครับ” เมฆาได้ยินและเห็นภาพนั้นก็แกล้งพูดขึ้นอย่างขำๆ

“น้ารู้ว่านายเมฆไม่เต็มใจที่จะแต่งงานในวันนี้ ซึ่งน้าจะบอกว่าดาว ก็ไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานเช่นกัน แต่สักวันนายเมฆจะเข้าใจว่าทำไมถึงต้อง ถูกบังคับแบบนี้ น้าขอฝากเพียงดาวด้วยนะครับนายเมฆ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน มีอะไรก็ค่อยๆ อบรมสั่งสอนกัน และที่น้าอยากจะขอมากที่สุดคืออย่าทะเลาะกันต่อหน้าเวหากับอิงฟ้า พวกเขายังเด็ก ยังไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ จะพูดอะไรต่อหน้าเด็กๆ ขอให้คิดให้ดีก่อนพูดนะครับ ผมขอร้อง”

“ครับน้าเดช ผมสัญญาว่าจะระวังให้มากในเรื่องที่ทุกคนเป็นห่วง”

เมฆาพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจังเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของผู้ใหญ่ทุกคน..รู้สึกทุกคนจะโอ๋เด็กสองคนนั้นมากเหมือนที่แทนไทบอกไว้จริงๆด้วย

“เอาล่ะ เสร็จพิธีแล้ว พวกเราออกไปกันเถอะ ให้ทั้งสองคนพักผ่อนก่อนที่จะออกไปร่วมงานเลี้ยงในเย็นนี้” พ่อเลี้ยงพสุธาพูดขึ้น เมื่อเห็นการให้พรแก่บ่าวสาวเสร็จสิ้นแล้ว

พ่อเลี้ยงพสุธาพยุงแม่เลี้ยงอรอินทร์ลุกขึ้น ส่วนนิ่มนวลก็พยุงคงเดชขึ้นพากันเดินออกไป การเดินของคงเดชทำให้เมฆาแปลกใจมากเพราะเหมือนเป็นการเดินที่ลงน้ำหนักที่ขาข้างขวามากกว่าข้างซ้าย

หลังจากปิดประตูห้องแล้ว เมฆาก็ถอดเสื้อตัวนอกออกก่อนเป็นอันดับแรก ทำให้ตอนนี้เขาเหลือแค่เสื้อกล้ามกับโจงกระเบนสีน้ำตาลแดง

เพียงดาวเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมทุกอย่างไว้ให้เมฆาอาบน้ำตามที่เคยทำให้เขาตั้งแต่ตอนไปเรียนด้วยกัน

“นี่ผ้าเช็ดตัวของพี่เมฆค่ะ ส่วนเสื้อผ้าดาวจัดไว้ให้แล้วในตู้เสื้อผ้า”

เพียงดาวเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินเข้ม เธอยื่นให้เขา

“นี่คงเตรียมการมาอย่างดีสินะ แล้วจะบอกว่าไม่เต็มใจจะแต่งงาน บอกเด็กอมมือยังไม่เชื่อเลย แล้วเธอคิดว่าฉันจะโง่เชื่อเธอเหรอดาว ฉันรู้นะว่าเธอแอบรักฉันมานาน แต่ก็ไม่ควรใช้วิธีนี้ในการที่อยากจะมีผัวสักคน พ่อเด็กสองคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ หรือมันไข่แล้วทิ้งเธอไปแล้ว”

เมฆารับผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าไว้ ก่อนจะถอดเสื้อกล้ามออก ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามดูถูกอย่างแรง

“อย่ามาว่าพ่อของพวกเรานะ” แต่ก่อนที่เพียงดาวจะได้ตอบอะไรก็ได้ยินเสียงเด็กชายร้องบอกขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ใช่ อย่ามาว่าพ่อของอิงฟ้านะ พ่อของอิงฟ้ากำลังไปทำงานที่ ไก๊ลไกลต่างหาก” เด็กหญิงเพียงนภาคลานออกมาจากใต้เตียงพร้อมกับพี่ชายแล้วลุกขึ้นกอดอกมองหน้าเมฆาอย่างไม่พอใจอย่างแรง

“ลูก เวหา อิงฟ้า มาอยู่ที่นี่ได้ไงลูก” จากตกใจมาก เมื่อเพียงดาวได้สติก็รีบเดินไปหาลูกทั้งสองคนทันที

“อิงฟ้าจะอยู่กับแม่” เพียงนภารีบอ้อนแม่ทันทีเมื่อเห็นแววตาดุๆของเมฆา

“เวหาก็จะอยู่กับแม่กับอิงฟ้าครับ” เวหาตอบพร้อมกับสบตากับเมฆาอย่างไม่กลัวเกรง

“ตกลงๆ ลูกทั้งสองจะได้อยู่กับแม่ แต่ตอนนี้ทั้งสองคนสวัสดีเอ่อ...”

เพียงดาวไม่รู้ว่าจะให้ลูกของเธอเรียกเมฆาว่ายังไงดี ส่วนเมฆาเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นก็รีบบอกทันที

“เรียกฉันว่านายเมฆเหมือนคนในไร่ทั้งสามคนนั่นแหละ จะได้รู้ว่าใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้อง”

“งั้นลูกๆ สวัสดีนายเมฆก่อนนะลูก” เพียงดาวถึงจะจุกในอก แต่เธอก็ยิ้มให้ลูกๆ แล้วบอกลูกออกไป

“สวัสดีครับนายเมฆ / สวัสดีค่ะนายเมฆ”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกันแล้วยกมือขึ้นไหว้ลวกเมฆาแล้วทิ้งมือลงอย่างรวดเร็ว มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าไม่เต็มใจจะไหว้

“งั้นพวกเราไปห้องของเราดีไหมลูก ส่วนทางนี้ให้นายเมฆได้พักผ่อนดีกว่านะ” เพียงดาวรีบชวนลูกออกจากห้องทันทีที่มีโอกาส

“ห้องของเรา เธอหมายความว่ายังไง เธอแต่งงานกับฉันแล้วนะเพียงดาว ห้องของเธอคือที่นี่ ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น”

เมฆาเห็นท่าทางหวงแม่ของเวหาแล้วอดที่จะแกล้งไม่ได้ เขาจึงพูดขึ้น พร้อมกับเดินมาโอบไหล่ของเพียงดาวไว้และยักคิ้วให้เวหากับอิงฟ้า

“ปล่อยแม่ดาวนะ” เวหาพูดขึ้นพร้อมกับช่วยกันกับอิงฟ้าผลักขาเมฆาออกแต่ไม่เป็นผล

“5555 แรงเท่ามด ยังทำเป็นเก่งอีก” เมฆาหัวเราะชอบใจที่เห็นเด็กทั้งสองคนทำอะไรเขาไม่ได้ ก่อนจะร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย ไอ้เด็กบ้า” ตอนนี้เมฆาลงไปนอนกับพื้น แล้วกุมลูกชายกลางกายของตัวเองไว้ด้วยความเจ็บปวด

“555 สมน้ำหน้า ปู่ดินบอกว่าถึงพวกเราจะแรงน้อย แต่ถ้าเล่นงานจุดตายของคนร้ายได้ พวกเราก็ทำให้คนร้ายตายได้เหมือนกัน” เวหาหัวเราะชอบใจในผลงานของตัวเอง

“ใช่ ปู่ดินบอกว่าถ้าจะล้มยักษ์ ให้ล้มลงแล้วเล่นงานทันที นี่ถือว่าพวกเรายังออมมือให้แล้วนะคะ อิอิอิ” อิงฟ้าพูดขึ้นและหัวเราะอย่างชอบใจ

“เวหา อิงฟ้า ทำแบบนี้ไม่ดีนะลูก ขอโทษนายเมฆเดียวนี้”

เพียงดาวตกใจมากที่เห็นลูกเล่นงานเมฆาถึงขนาดนี้ เธอรีบบอกให้ลูกขอโทษทันที

“ไม่ครับ / ไม่ค่ะ” ทั้งสองคนพูดแล้วรีบดึงแขนแม่ดาวออกจากห้องหอทันที โดยปล่อยให้เมฆานอนโอดครวญอยู่กับพื้นอย่างไม่สนใจไยดี

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้พวกเด็กแสบ คอยดูเถอะฉันจะจัดการทั้งแม่ทั้งลูกเลย คอยดู”

เมฆาที่ตอนนี้ขยับไปนั่งพิงโซฟามองตามสามแม่ลูกไปอย่างคาดโทษพลางนึกไปด้วยว่าเขาพลาดไปได้ยังไง เมื่อกี้ที่เขากำลังเยาะเย้ยเวหาอยู่ก็รู้สึกว่ามีคนมาดึงเข็มขัดจากทางด้านหลัง พร้อมๆ กับถูกเพียงดาวสับศอกใส่ท้องจนจุก จนเขาล้มหงายลง แล้วต่อจากนั้นเขาถูกเตะเข้าที่กล่องดวงใจอย่างแรง “แสดงว่าร่วมมือกันทั้งสามคนใช่ไหม ได้ แบบนี้จะต้องจัดการ ทั้งสามคนอย่างสาสมแน่ คอยดูเถอะ”

เมื่อนั่งจนหายจุกเจ็บแล้ว เมฆาจึงลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ นั่นทำให้เขารู้ว่าฤทธิ์เดชของสองแสบยังไม่หมด