“กูจัดการไปแล้ว”
“วิธีเดิมๆ มันเป็นฝาแฝดแก้ว”
“เออ ขอบใจมาก ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวพีชตื่นทุกอย่างจะดีขึ้น”
“เออ แค่นี้นะเดี๋ยวพีชนอนไม่เต็มอิ่ม” เสียงที่ฉันได้ยินเป็นเสียงของไอ้เฮีย ฉันจดจำได้ดี
ฉันรู้สึกได้ว่าฉันสามารถขยับปาก ลิ้นและแขนได้แล้ว ส่วนขาของฉันมันขยับไม่ได้น่ะสิ ความรู้สึกแบบคราวนั้นหวนกลับมาหาฉันอีกครั้ง
แต่มันแย่ไปกว่านั้นตรงที่ว่า… ทุกอย่างมันมืดไปหมด ฉันคิดว่าฉันลืมตาแล้วนะ และยังรู้สึกได้เวลากระพริบตา
แต่ทำไม… ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ
“เฮียคุยโทรศัพท์เสียงดังจนทำให้หนูตื่นเหรอ” ฉันสัมผัสได้ว่ามีมือกำลังจับมือฉันอยู่ ขณะที่คำถามดังขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“หิว…น้ำ” ฉันพยายามเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกมาให้ดังมากที่สุด และในเวลาต่อมาฉันก็ได้ดื่มน้ำอย่างที่ร้องขอ
“กี่โมงแล้วคะ” ด้วยความที่สิ่งที่ฉันเจออยู่ตอนนี้มันมีแต่ความมืดมิด ฉันก็เลยอยากจะรู้เรื่องเวลา
“หนู…” ไอ้
