“เป็นไงบ้างมึง เห็นอาจารย์ว่ามึงติดอยู่ในลิฟต์” บูมถามไถ่หลังจากที่จบชั่วโมงเรียน ตอนที่ฉันมาถึงห้องอาจารย์ก็เริ่มทำการสอน เราก็เลยไม่ได้คุยกัน
“ก็ตกใจ”
“อันนั้นกูรู้ แต่ที่กูอยากรู้คือรุ่นพี่คนนั้นมันทำอะไรมึงรึเปล่า” บูมชักสีหน้าเล็กน้อยหลังจากที่ฉันให้คำตอบที่ค่อนข้างสั้นง่ายได้ใจความ และแฝงด้วยความกวนประสาทปะปน
“ไม่ได้ทำอะไร ดีแล้วที่มีคนติดด้วย ถ้ากูติดอยู่คนเดียวกูไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง บอกตรงๆทำอะไรไม่ถูก” ฉันบอกกับเพื่อนด้วยท่าทีที่เหมือนจะโล่ง แต่พอคิดถึงเหตุการณ์นั้นก็เหมือนจะแย่
บางครั้งคำพูดสรรพนามแทนกันของฉันกับเพื่อนก็สุภาพบางทีก็หยาบคายกันบ้าง แล้วแต่เรื่องและเนื้อหาอรรถรสที่เราสนทนากัน
“ต่อไปก็เข้าเรียนพร้อมกัน แต่ถ้าวันไหนที่พวกกูหยุดมึงก็เชิญเดินขึ้นลงบันไดนะคะ ถ้าหากว่าในลิฟต์ไม่มีคนโดยสารร่วม” ดิวแนะนำ ซึ่งเป็นข้อแนะนำที่ฉันคิดไว้เหมือนกัน
“คงต้องเป็นแบบที่มึงว่า”
