“ขอบคุณนะคะ” ฉันพูดกับผู้ชายที่กำลังยกขาฉันให้ขยับเขยื้อน คล้าย ๆ การทำกายภาพบำบัด
คุณหมอที่มาตรวจบอกว่าต้องทำตลอด เพื่อที่กล้ามเนื้อขาจะได้มีแรง
นี่คือวันที่สองที่ฉันนอนอยู่บนเตียง โดยที่มีไอ้เฮียคอยดูแลแทบทุกอย่าง ตั้งแต่กินข้าว อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า รวมถึงเวลาที่จะทำธุระในห้องน้ำ ไอ้เฮียก็เป็นคนอุ้มฉันไป และเป็นคนเช็ดล้างทำความสะอาดทุกอย่างให้ฉัน
ฉันบอกให้แม่บ้านมาทำให้ ไอ้เฮียมันก็ไม่ยอม มันบอกจะทำเอง พอฉันบอกว่าไม่เอา ไอ้เฮียมันก็ไม่ฟัง แถมงานก็ไม่ออกไปทำ
ไอ้เฮียบอกว่าถ้าธุระสำคัญจริง ๆ ถึงจะไป แต่ถ้างานจุกจิกก็ปล่อยให้ลูกน้องดูแลไปก่อน
“ไม่เป็นไร เฮียเป็นคนทำให้หนูเป็นแบบนี้ เฮียก็ต้องดูแลหนูสิ” ไอ้เฮียบอก ขณะที่มือยังคงจับที่ต้นขาของฉัน
คำขอบคุณของฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้หรอก ฉันหมายถึงเรื่องที่เขายอมอายต่อหน้าเพื่อน เพื่อปกป้องฉัน ในวันที่ฉันเข้าใจว่าตัวเองโดนรุมโทรม
ใช่แล
