"คิดถึงเฮียบ้างไหมเนี่ย" น้ำเสียงของไอ้เฮียดังมาแต่ไกล และฉันคิดว่าตัวเองคงไม่ได้หูฝาดไป ถึงแม้จะยังไม่ถึงกำหนดกลับก็ตาม
"ทำไมกลับเช้าคะ ไหนว่าจะกลับช่วงค่ำ" ฉันลุกขึ้นเดินจากโต๊ะทานข้าวเข้าไปหาไอ้เฮียที่กำลังเดินมาทางฉัน
"อดที่จะคิดถึงเมียตัวน้อยๆไม่ได้น่ะสิ ก็เลยรีบกลับมา อยากนอนกอด" ไอ้เฮียหอมลงที่แก้มของฉัน
ฉันจึงอมยิ้มเล็กน้อย และพยายามเพิกเฉยต่อสิ่งที่ไม่สมควรเห็น ซึ่งมันเคยเป็นเรื่องปกติที่ฉันเห็นประจำ
เพียงแค่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ก็แค่นั้นเอง
"แต่วันนี้หนูมีเรียนเช้าค่ะ" ฉันปั้นหน้าฉีกยิ้ม แล้วจากนั้นก็กลับมานั่งที่โต๊ะอาหารดังเดิม
ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ามันคือเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่ชื่อ 'ธนภพ'
ฉันก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก น้ำตาก็พาลจะไหล แต่ก็ต้องพยายามกลั้นไว้
"ไหนว่าคิดถึงเฮีย ทำไมทำเฉยชาแบบนี้ล่ะหืม" ไอ้เฮียเดินมานั่งข้างฉัน และขยับใบหน้าคมมาใกล้ชิด
"ไม่ได้เฉยชาค่ะ ห
