วันเวลามันล่วงเลยผ่านมาอีก 3อาทิตย์ ชีวิตของฉันก็ไม่มีอะไรมากมาย วัน ๆ ก็ยังคงอยู่กับพยาบาลพิเศษ และไอ้เฮียในบางวันที่เขาพยายามว่างเพื่อฉัน
เพื่อนของฉัน ที่เป็นคนของไอ้เฮียนั่นก็คือดิวและบูม แวะมาเยี่ยมอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก ทั้งสองมีงานต้องทำ และที่เข้าเรียนก็เพราะไอ้เฮียสั่งให้มาดูแลฉัน ซึ่งตอนนี้สองคนนั้นเลิกเรียนไปแล้ว รวมถึงฉันด้วยที่ออกจากมหาวิทยาลัย เพราะสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย
สรุปแล้วทั้งสองก็เป็น คนของเฮีย
ชีวิตที่ไม่หวือหวาของฉันมันก็ปกติดีมาโดยตลอด จนกระทั่งวันนี้ ตอนนี้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าทำไมฉันต้องมายืนอยู่ ณ จุด ๆ นี้
เรื่องมันเริ่มเพราะฉันรู้สึกตัวในกลางดึก และคลำหาตัวไอ้เฮียที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไม่เจอ มองไปที่ห้องน้ำก็ไม่มี
โทรศัพท์มือถือก็ยังวางอยู่ที่เดิม และด้วยความสงสัย ฉันจึงกดมือถือดู ซึ่งหน้าจอมันค้างอยู่ที่หน้าแอพหนึ่งแอพ และด้วยข้อความที่โชว์หรา ฉันจึ
